Με το La La Land του Damien Chazelle να αποτελεί το φαβορί στα επερχόμενα βραβεία Όσκαρ, πολλοί αναρωτιούνται πώς γίνεται σε καιρούς που παρατηρούμε την έξαρση κάθε είδους ρατσισμού, ταινίες όπως το Moonlight του Barry Jenkins και το Hidden Figures του Theodore Melfi να μην έχουν την αναγνωρισιμότητα που τους αρμόζει. (όπως είδαμε με την απουσία του Moonlight από τους νικητές στα βραβεία BAFTA)
Το Moonlight αφηγείται με έναν πανέμορφο τρόπο την σκληρή πορεία του Chiron, ενός αφροαμερικανού ομοφυλόφιλου, προς την αυτοανακάλυψη. Στο Hidden Figures ξεδιπλώνεται η ιστορία των τριών έγχρωμων γυναικών Kathrine G. Johnson (Taraji P. Henson), Dorothy Vaughan (Octavia Spencer) και Mary Jackson (Janelle Monae), που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εκτόξευση του ανθρώπου στο διάστημα, με την υπερπροσπάθεια τους όμως να μένει αφανής στην δημόσια σφαίρα εξ αιτίας του χρώματος και του φύλου τους.
Οι δύο αυτές ταινίες αν και έχουν διαφορετικό θέμα και διαδραματίζονται σε διαφορετικά χρονικά πλαίσια, αναδεικνύουν τις πιο σκοτεινές πτυχές της κοινωνίας μας. Η προκατάληψη στιγματίζει τους ήρωες, οι οποίοι πάρα τα εμπόδια προσπαθούν να επιβιώσουν και να αξιοποιήσουν το καλύτερο των δυνατοτήτων τους, ακόμα και όταν το περιβάλλον γύρω τους επιθυμεί να τους δει να αποτυγχάνουν. Το Moonlight και το Ηidden Figures μας καλούν να ανοίξουμε το μυαλό μας και μας αποκαλύπτουν πως όλοι μας είμαστε ίσοι και θα πρέπει να θεωρούμαστε ίσοι. Δεν μας δείχνουν όμως μόνο, αλλά μεταφέρουν σε όλους τους θεατές, ανεξάρτητα από το ποιοί μπορεί είναι αυτοί, το συναίσθημα της κοινωνικής αδικίας, της αγωνίας, της συγκίνησης και όλα όσα περιτριγυρίζουν τους πρωταγωνιστές. Μας κάνουν να νιώσουμε και αυτό είναι το χαρακτηριστικό που κάνει τα δύο έργα τόσο σημαντικά. Σε παροτρύνουν να ρίξεις μια διεξοδική ματιά γύρω σου και να αναρωτηθείς πώς γίνεται να εξακολουθεί να υπάρχει ιδεολογία που θεωρεί άλλα ανθρώπινα όντα κατώτερα βασισμένη σε χαρακτηριστικά, όπως το χρώμα και η σεξουαλικότητα, που δεν θα έπρεπε να έχουν καμία σημασία στην αξία ενός ανθρώπου.
Από την άλλη, δεν μπορούμε να απαιτούμε από κάθε ταινία να περιέχει ένα μήνυμα. Ακριβώς επειδή διανύουμε ομιχλώδης εποχές, χρειαζόμαστε ταινίες που μπορούν να μας χαρίσουν ένα χαμόγελο, να χαθούμε μέσα τους και να αποδράσουμε από την καθημερινότητα μας. Αυτό είναι που μας δίνει το πολύχρωμο La La land, που είναι αδιαμφισβήτητα μια εξαιρετική ταινία από όλες τις απόψεις και το κινηματογραφικό κοινό δικαίως λάτρεψε. Παρόλαυτα, όταν την τοποθετείς δίπλα στο Moonlight ή το Hidden Figures αντιλαμβάνεσαι ότι το μήνυμα των άλλων δύο ταινιών είναι υψίστης σημασίας.
Δεδομένου ότι αυτές οι ταινίες είναι εξίσου καλές το ερώτημα είναι, μήπως με το βλέμμα όλου του κόσμου στραμμένο στα βραβεία Όσκαρ, η Ακαδημία πρέπει να κάνει την δήλωση της και να επιλέξει μια ταινία που αντιπαρατίθενται σε όλες τις πεποιθήσεις μίσους που φαίνεται να κυριαρχούν;
Εν τέλει, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα βραβεία Όσκαρ είναι απλά βραβεία και δεν έχει σημασία ποια ταινία θα κατακτήσει το χρυσό αγαλματίδιο, καθώς η σπουδαιότητα της δεν καθορίζεται από αυτό. Ανεξάρτητα από την έκβαση των Όσκαρ, το μήνυμα του Moonlight και του Hidden Figures βρίσκεται εκεί για να το ακούσουμε ξεκάθαρα.
