Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διόπτρα τα βιβλία «Η σιωπηλή ασθενής» του Alex Michaelides, «Η λέξη είναι φόνος» του Anthony Horowitz και «Οι δρόμοι της λήθης» της Χριστίνας Ζέμπη.
«Η σιωπηλή ασθενής» του Alex Michaelides
Η ζωή της Αλίσια Μπέρενσον είναι φαινομενικά τέλεια. Διάσημη ζωγράφος η ίδια, περιζήτητος φωτογράφος μόδας ο άντρας της, ζουν σ’ ένα μεγάλο σπίτι με θέα στο πάρκο, σε μια από τις πιο όμορφες περιοχές του Λονδίνου. Όταν ένα βράδυ ο σύζυγός της γυρίζει αργά από μια φωτογράφιση, η Αλίσια τον πυροβολεί πέντε φορές στο κεφάλι και βυθίζεται στη σιωπή.
Η άρνησή της να μιλήσει και να δώσει οποιαδήποτε εξήγηση θα μετατρέψει μια οικογενειακή τραγωδία σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, σ’ ένα μυστήριο το οποίο μονοπωλεί τη φαντασία του κοινού και κάνει την Αλίσια διαβόητη. Η τιμή των έργων της απογειώνεται κι εκείνη, η «σιωπηλή ασθενής», μεταφέρεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας στο Γκρόουβ, μια ψυχιατρική μονάδα υψηλής ασφαλείας στο βόρειο Λονδίνο.
Ο Θίο Φέιμπερ είναι ένας ιατροδικαστικός ψυχοθεραπευτής που περίμενε πολύ καιρό την ευκαιρία να δουλέψει με την Αλίσια. Είναι πεπεισμένος ότι εκείνος θα πετύχει εκεί που οι άλλοι απέτυχαν. H αποφασιστικότητά του να την κάνει να μιλήσει και να ξετυλίξει το μυστήριο της δολοφονίας του άντρα της τον παρασύρει σ’ ένα δύσβατο μονοπάτι που οδηγεί στα βαθύτερα αίτια της σιωπής της…
Κι αν του μιλήσει, θα θέλει να ακούσει την αλήθεια;
Τον αγαπώ τόσο ολοκληρωτικά και απόλυτα, που μερικές φορές αυτή η αγάπη απειλεί να με καταβάλει.
Σκέφτομαι συχνά…
Όχι. Δεν θα γράψω γι’ αυτό.
Από το ημερολόγιο της Αλίσια
«Η λέξη είναι φόνος» του Anthony Horowitz
ΜΗΠΩΣ ΟΜΩΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ;Ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό, η Νταϊάνα Κάουπερ, πλούσια μητέρα διάσημου ηθοποιού, μπαίνει σε ένα γραφείο τελετών. Βρίσκεται εκεί για να οργανώσει μια κηδεία· τη δική της κηδεία…
Έξι ώρες αργότερα θα βρεθεί νεκρή στο σπίτι της, στραγγαλισμένη με ένα κορδόνι κουρτίνας.
Γνώριζε πως επρόκειτο να πεθάνει; Αναγνώρισε τον δολοφόνο της; Σχετίζονται τα δύο γεγονότα;
Κανείς δεν οργανώνει την κηδεία του και να δολοφονείται την ίδια μέρα. Ή μήπως όχι;Ο απείθαρχος, εκκεντρικός ντετέκτιβ Ντάνιελ Χόθορν φημίζεται για δύο πράγματα: την ικανότητά του να λύνει μυστήρια και να κρατάει καλά κρυμμένα τα δικά του σκοτεινά μυστικά. Χρειάζεται όμως και κάποιον να γράφει την ιστορία του… Κάτι σαν τον δικό του Γουάτσον. Επιλέγει γι’ αυτόν τον ρόλο τον Άντονι Χόροβιτς.
O Άντονι θα βρεθεί στο επίκεντρο μιας ιστορίας που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε όμως και να αντισταθεί στη συναρπαστική πλοκή και στις απίστευτες ανατροπές της.
Σύντομα θα ανακαλύψουν και οι δύο ότι έχουν ξεκινήσει ένα επικίνδυνο ταξίδι, γεμάτο αναπάντεχες και αιματηρές αποκαλύψεις…Ένα παράξενο δίδυμο, κρυμμένα μυστικά και αντιφατικοί χαρακτήρες συνθέτουν μια ασύλληπτη ιστορία που οι πρωταγωνιστές διαρκώς εναλλάσσονται.
«Οι δρόμοι της λήθης» της Χριστίνας Ζέμπη
Τι κοινό μπορεί να έχουν μια δυναμική υπαστυνόμος, ένας ρομαντικός δάσκαλος, ένας θαμώνας των φυλακών, μια καταπιεσμένη νοικοκυρά κι ένας κουκουλοφόρος;
Στην Αθήνα της κρίσης μια γυναίκα εξαφανίζεται κι η εξαφάνισή της συμπίπτει με μια καλοστημένη ληστεία. Στην προσπάθειά της να τη βρει, η υπαστυνόμος Δέσποινα Καρανικόλα θα συναντήσει ξανά έναν παλιό της γνώριμο, τον Διομήδη Δανέλλη, τον άνθρωπο που από λάθος έστειλε η ίδια πριν από λίγα χρόνια στη φυλακή. Μαζί του θα ζήσει έναν μεγάλο έρωτα, όμως ο Διομήδης δεν είναι πια ο ίδιος. Και πώς να είναι; Η ζωή του διαλύθηκε κι οι αγαπημένοι του τον ξέχασαν. Μόνο ο Μάνος, μόνιμος θαμώνας των φυλακών, στάθηκε δίπλα του, κι αυτόν πλέον ο Διομήδης τον λογαριάζει γι’ αδελφό. Στο ίδιο σταυροδρόμι της ζωής κι ο Δημητράκης, που προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εαυτό του, μπλέκεται με τους κουκουλοφόρους της πλατείας Εξαρχείων.
Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται και διανύουν κοινούς δρόμους. Έτσι, θα ανακαλύψουν τον εαυτό τους, θα εξελιχθούν και θα προσπαθήσουν ν’ αλλάξουν. Κι υπάρχουν συναισθήματα που σταθερά μας οδηγούν απ’ το σκοτάδι στο φως. Ο έρωτας. Η αγάπη. Η φιλία. Μόνο που καμιά φορά γίνονται η αιτία ώστε η πορεία μας να είναι αντίστροφη.
…Έβρεχε όταν βγήκα στον δρόμο. Καλύτερα. Τα δάκρυα φωλιάζουν στη βροχή όπως οι ψιχάλες στη θάλασσα κι η θλίψη στη συννεφιά σαν τις χιονονιφάδες στο λευκό μάρμαρο. Φόρεσα την κουκούλα του φούτερ κι έγινα πάλι ο Κανένας. Τάχυνα το βήμα ως τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Μαρούσι.
Σ’ όλη τη διαδρομή κοιτούσα τις σταγόνες να σχηματίζουν ρυάκια στα τζάμια του βαγονιού. Στην Ομόνοια το τρένο άδειασε και ξαναγέμισε σε δευτερόλεπτα. Ένα πρεζόνι μου ’χωσε στο πρόσωπο το απλωμένο του χέρι μαζί με μια θλιβερή ιστορία. Του ’δωσα σχεδόν ό,τι είχα πάνω μου. Οι συνεπιβάτες μου με κοίταζαν με μια δόση υπεροψίας και μπόλικο οίκτο. Το ξέρω πως οι ιστορίες των ζητιάνων είναι ψεύτικες. Τι σημασία έχει; Πίσω τους κρύβονται άλλες, αληθινές, όχι λιγότερο θλιβερές.
Ιστορίες σαν τη δική μου. Σαν όλων μας…