Θα μπορούσε κανείς να πει πως υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο, εκείνοι που προτιμούν τα βιβλία και εκείνοι που προτιμούν τις ταινίες. Ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι που ανήκουν κάπου ενδιάμεσα, αλλά ας αφήσουμε αυτήν τη κατηγορία απέξω. Όντας λοιπόν φανατικός οπαδός των ταινιών, μιας και τα βιβλία είναι λίγο χρονοβόρα κάποιες φορές, και χωρίς να θέλω να ρίξω κατηγορία στο βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία, θα σας πω την ταπεινή μου γνώμη ως ένας απλός θεατής.
Η πλοκή έχει ως εξής:
Ο συγγραφέας μυθιστορημάτων Πολ Σέλντον (Τζέιμς Κάαν) έχοντας κατακτήσει το αναγνωστικό κοινό βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του γράφοντας το τελευταίο μέρος της σειράς των βιβλίων του με τίτλο «Misery». Όταν θα ταξιδέψει από το ξενοδοχείο στο οποίο έμενε, παθαίνει ένα ατύχημα κατά την διάρκεια μιας χιονοθύελλας. Το αυτοκίνητο του θα πέσει σε ένα γκρεμό αλλά για καλή του τύχη μια νοσοκόμα θα τον σώσει, μεταφέροντας τον στο σπίτι της. Η νοσοκόμα ‘Aνι Γουίλκις (Κάθι Μέιτς) είναι μια φανατική αναγνώστρια των βιβλίων του. Καθώς βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεβάτι, ο Πολ σύντομα θα καταλάβει πως ζει τον χειρότερο εφιάλτη της ζωής του, μιας και η νοσοκόμα που τον φροντίζει είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και κατηγορείται για πολλά εγκλήματα όταν δούλευε στο τοπικό νοσοκομείο. Η Άνι θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να κρατήσει κοντά της τον αγαπημένο της συγγραφέα.
Όπως είπα και παραπάνω, δεν θέλω να υποβιβάσω το ομώνυμο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ , αλλά η ταινία ήταν απλά καταπληκτική. Όσον αφορά το βιβλίο, πιθανόν να είναι ακόμα καλύτερο, μιας και είναι γνωστό πως η αποτύπωση ενός κειμένου σε εικόνα, πολλές φορές αφήνει κενά και ίσως αλλοιώνει το περιεχόμενο. Εμείς όμως είμαστε εδώ να το κρίνουμε σαν ταινία. Ξεκινώντας από το σρίπτ που αποτελεί σκελετό για μια ταινία, θα δούμε ένα εξαιρετικά δουλεμένο σενάριο που ανά πάσα στιγμή σε κρατά σε αγωνία. Το σενάριο δεν παρουσιάζει κάποια κενά, ούτε ανακρίβειες μιας και όλα σιγά σιγά ξεδιπλώνονται σαν κουβάρι μπροστά στα μάτια σου.
Σαφώς όμως και οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν άψογα του ρόλους, όχι μόνο σαν οντότητες αλλά και σαν χαρακτήρες. Δεν είναι τυχαίο πως αυτός ο ρόλος χάρισε το Όσκαρ και την Χρυσή Σφαίρα Ά γυναικείου ρόλου στην Κάθι Μπέιτς το 1991. Ουσιαστικά η ίδια η Κάθι Μπέιτς σημάδεψε με την ερμηνεία της αυτή τη ταινία, καθώς η εναλλαγές της ψυχολογίας και των συναισθημάτων του ρόλου που ενσάρκωνε σου έδινε την γεύση του πως είναι ο πραγματική Άνι Γουίλκις, μια ψυχολογικά ταραγμένη γυναίκα που είναι έτοιμη να κάνει μέχρι και φόνο για να πραγματώσει αυτό που θέλει. Ο Τζέιμς Κάαν από την άλλη υποδύεται εξαιρετικά τον Πόλ Σέλντον χωρίς να κάνει κάποιο τεράστιο μπάμ στην διάρκεια της ταινίας. Δίχως να θέλω να υποβιβάσω τον ηθοποιό αυτό, αν δει κάποιος αυτή τη ταινία και τον ρωτήσεις να σου πει πως του φάνηκε, σίγουρα θα σου πει για την Άνι.
Σκηνοθετικά τώρα, δεν παρουσιάζει τρομακτικά εξαιρετικά πλάνα. Είναι μια πολύ καλά σκηνοθετημένη ταινία χωρίς να χρειάζεται κάποια δυσκολία στα γυρίσματα της, μιας και το 70% της ταινίας είναι οριοθετημένο μέσα στο σπίτι της νοσοκόμας, χωρίς να θέλω βέβαια να υποβιβάσω τον σκηνοθέτη. Ήταν απλά ωραία σκηνοθετημένη, ούτε κάτι λιγότερο ούτε κάτι περισσότερο.
Έχοντας δει λοιπόν την ταινία τουλάχιστον 3 φορές, η πρώτη εκ των οποίων ήταν σε αρκετά μικρή ηλικία(έπαθα ένα μικρό σοκ η αλήθεια είναι), θα της βάλω ένα 8/10 μόνο και μόνο γιατί δεν είχε καλή μουσική επένδυση και κάποια σημεία χρειάζονταν καλύτερη σκηνοθετική επιμέλεια(κυρίως αυτά που ήταν σε εξωτερικό χώρο). Ωστόσο αν θες ένα δυνατό και κλασσικό Horror film, πρέπει να το δεις.
