Μεγάλωσες και άλλαξες. Δύο φράσεις που σε περιγράφουν απόλυτα αν και εσύ δεν θες να το παραδεχτείς. Εσύ έμεινες ο ίδιος, έτσι δεν είναι; Γιατί στην τελική, ποιος αλλάζει; Και όμως άλλαξες, μα δεν το κατάλαβες, γιατί μαζί σου μεγάλωσαν και οι γύρω σου, και μαζί με τους γύρω σου άλλαξε και η καρδία σου.
Σαν χτες θυμάσαι την πρώτη μυρωδιά του καλοκαιριού, εκείνη που δεν θα την ξεχάσεις ποτέ. Όλα γύρω σου έμοιαζαν τόσο μεγάλα, τα προβλήματα ήταν ανύπαρκτα και εσύ ήθελες να μεγαλώσεις. «Μην βιάζεσαι να μεγαλώσεις» άκουσες να σου λένε οι γονείς σου με μία πίκρα στα μάτια τους, τόσο θαμπή και κενή που δεν μπορούσες να την καταλάβεις τότε. Ο κόσμος των μεγάλων έμοιαζε τόσο περιπετειώδης και φανταστικός που δεν έβρισκες τον χρόνο να τον ανακαλύψεις.
Τα χρόνια περνούσαν, όλα γύρω σου έφευγαν με ταχύτητα μεγαλύτερη από ότι εσύ μπορούσες να τα αντιληφθείς. Και τότε ήταν που κατάλαβες πως ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος για να μπορείς να τον γυρίσεις πάνω στο ποδήλατό σου, μαζί με τους φίλους σου. Μέρα με την μέρα το παιχνίδι έγινε πιο βαρετό και οι φίλοι πλέον χάνονταν.
Ο καθρέφτης πια δείχνει τον μπαμπά σου πιο μεγάλο, αλλά στα μάτια σου είναι ίδιος. Ο εαυτός σου πλέον δεν είναι σε θέση να κρυφτεί μέσα στην αγκαλιά της μαμάς. Τα κοντινά πρόσωπα που σε μεγάλωσαν με ιστορίες και καραμέλες βουτύρου, πλέον κοσμούν το σκονισμένο ράφι με τις ασημένιες κορνίζες. Και όμως ακόμα φαίνονται τόσο χαρούμενοι. Σαν να μην έφυγαν ποτέ από κοντά σου. Μα η καρδιά σου δεν είναι σε θέση να κατανοήσει το γεγονός της απώλειας. Μεγάλωσες.
Μεγάλωσες και έμαθες πως η απώλεια είναι μέρος της ζωής σου. Και ακόμα αν οι αναμνήσεις σου πλέον ζουν σε ένα άψυχο κομμάτι χαρτιού, για εσένα είναι τόσο ζωντανές. Πλέον έχουν ένα μέρος μέσα στην καρδία σου για να μείνουν ζωντανές. Μα εσύ δεν κατανοείς ακόμα την απώλεια, γιατί μεγάλωσες.
Τι είναι αυτό που σου θυμίζει τον παλιό σου εαυτό; Μήπως εκείνο το χαζό τραγούδι που χόρευες παλιά; Όχι, εκείνο το μέρος που γνώρισες τον πρώτο σου φίλο, εκείνον που μεγαλώσατε μαζί. Εκείνον, που μαζί περάσατε όλα τα παιδικά σας όνειρα, και που δεν έφυγε ποτέ από κοντά σου.
Είναι, λοιπόν, κάποια άτομα που μεγαλώσατε μαζί, και εξωτερικά, μα κυρίως εσωτερικά. Θα γνωρίζεις πάντα αυτά τα μάτια που ποτέ δεν άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο σε κοίταξαν από την πρώτη φορά. Όσες φορές και να μάζεψες τα κομμάτια σου, πάντα εκείνα τα μάτια ήταν εκεί για να σε βοηθήσουν. Από την αρχή έως και το τέλος.
«Παππού, θα μου πεις ακόμα μια ιστορία από όταν ήσουν μικρός;»
«Μα φυσικά. Όσες θες!»
«Όμως παππού βιάσου…»
Τα μάτια του σε κοίταξαν όλο περιέργεια. Πάντα σου άρεσαν οι ιστορίες που σου έλεγε. Μέσα από αυτές ζούσες σε μία άλλη εποχή.
«Μα γιατι;»
«Γιατί σε λίγο θα ξυπνήσω.»
Και κάπως έτσι μεγάλωσες και εσύ, αλλά πιο σημαντικό, μεγάλωσε και η καρδιά σου.
