Κάθε χωρισμός είναι ένας θάνατος. Ερωτευόμαστε, αγαπάμε, επενδύουμε χρόνο, ενέργεια και κομμάτια του εαυτού μας σε έναν άνθρωπο και για κάποιο ή ποικίλους λόγους, κάποια στιγμή η συναισθηματική σύμπλευση μαζί του δεν έχει πλέον καμία θετική εξέλιξη, έχει επέλθει φθορά ή επιζήμια για τη σχέση και για μας τους ίδιους ψυχική βλάβη και ένας εκ των δύο αν όχι ταυτόχρονα, συνειδητά καταλήγει να αποεπιλέξει αυτήν την εκλογή. Αυτός που εξακολουθεί να ελπίζει και να προσμένει μια διαφορετική έκβαση στα πράγματα, πράγματι μένει πίσω και αδυνατεί να διαχειριστεί τη νέα επώδυνη πραγματικότητα. Ακόμη και αν είμαστε το άτομο εκείνο που έρχεται στη συνειδητοποίηση ότι μοιραία μια ερωτική σχέση οδηγείται στη ρήξη, ένας χωρισμός έχει πάντα ένα πολύ δυσάρεστο ενεργειακό φορτίο, για κάποιους στο βαθμό που να βιώνεται ως θάνατος μαζί με όλα τα συμπτώματα ενός πένθους.
Στην αρχή, έχοντας υποστεί το σοκ της νέας κατάστασης, της απώλειας του αγαπημένου ή της αγαπημένης μας, βιώνουμε την άρνηση και απομονωνόμαστε. Σαν αντίδραση στον πόνο και ενδεχομένως τις τύψεις που νιώθουμε για το τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει διαφορετικά στην πορεία αυτής της σχέσης, θυμώνουμε άλλοτε με τον άνθρωπο που μας άφησε και άλλοτε βαθύτερα με τον εαυτό μας. Επιρρίπτουμε ευθύνες ένθεν και ένθεν οι οποίες μπορεί και να γενικεύονται προς πάσα κατεύθυνση. Ακολουθεί το στάδιο της διαπραγμάτευσης, όπου εκεί επανεξετάζουμε περισσότερο το τι πήγε λάθος, είναι μια προσπάθεια να αντικρύσουμε τη σχέση μας από την αρχή με πιθανά σενάρια διαφορετικού χειρισμού, υποχωρήσεων ή τακτικών που, και πάλι φαντασιακά μόνο, θα επέφεραν ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Και εκεί είναι που συνειδητοποιούμε πιο ήρεμοι πως δεν ήταν λίγες οι φορές και οι προσπάθειες μας να κάνουμε ό,τι καλύτερο προκειμένου να σώσουμε αυτή τη σχέση, χωρίς όμως τελικά να μπορούσαμε να αποφύγουμε το αναπόφευκτο. Μετά τις όποιες συνειδητοποιήσεις, ακολουθεί η θλίψη για το πραγματικό, για το γεγονός ότι με αυτό το άτομο δε μπορούμε να συνεχίσουμε να συνυπάρχουμε αρμονικά και ουσιαστικά. Στο στάδιο αυτό, δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε τίποτα, να χαρούμε, να προσέξουμε καινούργια ερεθίσματα στη ζωή μας, βυθιζόμαστε στη θλίψη της απώλειας .
Μετά την άρνηση, το θυμό, την επανεξέταση των πραγμάτων, την κατάθλιψη, έρχεται η αποδοχή ότι η σύνδεση με αυτόν τον άνθρωπο πλέον δεν υφίσταται και είμαστε τότε έτοιμοι να δεχτούμε ότι όταν κλείνει μια πόρτα κάποια άλλη ετοιμάζεται να ανοίξει για εμάς. Ένας νέος άνθρωπος βρίσκεται εκεί γύρω να μας κάνει να ξαναπιστέψουμε στο θαύμα της αγάπης, στο ότι για κάθε άνθρωπο σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει το άλλο του μισό, που μπορεί να τον συμπληρώνει με τον πιο μοναδικό και διαχρονικό τρόπο. Μια ανάταση και ανάσταση ψυχής που θα μας πλημμυρίσει με αισιοδοξία και δύναμη να γινόμαστε μονάχα καλύτεροι σαν άνθρωποι μέσα στο χρόνο αφού πραγματικά θα βιώνουμε τον εαυτό μας και τη σχέση μας όμορφα μαζί του. Γιατί η αληθινή αγάπη είναι μόνο παράταση ως χρόνος αλλά και ποιότητα ζωής!
