Λίγες μέρες απομένουν μέχρι τα Χριστούγεννα και οι σκέψεις μου κάθε χρόνο ποικίλουν. Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της χαράς, της ευτυχίας, του ενθουσιασμού, της ειρήνης και φυσικά της αγάπης. Για τους περισσότερους ανθρώπους, όμως αποτελεί τη γιορτή του καταναλωτισμού.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, στα μαγαζιά γίνεται η έναρξη του εορταστικού ωραρίου και όλοι οι εμπορικοί δρόμοι γεμίζουν φωνές. Μικροί, μεγάλοι τρέχουν στα μαγαζιά για να αγοράσουν τα χριστουγεννιάτικα δώρα των αγαπημένων τους προσώπων. Έχει όμως κάποιο ουσιαστικό νόημα αυτή η διαδικασία; Να αγχωνόμαστε δηλαδή, για το αν τους αρέσει το δώρο που επιλέξαμε ή για το αν δεν πάρουμε δώρα θα παρεξηγηθούμε; Ναι, να παρεξηγηθούμε, λες και μια αγκαλιά, μια καλή κουβέντα δεν δηλώνει την αγάπη μας και τη δηλώνει το δώρο. Το χειροπιαστό φαίνεται πως έχει μεγαλύτερη αξία. Το δώρο πλέον δεν είναι «καλή» πράξη, αλλά πράξη συνήθειας.
Αυτές τις μέρες γιορτάζουμε την αγάπη. Την αγάπη που έφερε με τη γέννησή του ο Χριστός. Η γιορτή των Χριστουγέννων έχει χάσει το πραγματικό της νόημα. Αισθάνομαι πως πλέον τα Χριστούγεννα είναι απλά μια υποχρεωτική, αναγκαστική εορτή. Μια φορά άκουγα ραδιόφωνο και μια ακροάτρια είπε την εξής φράση που μου έχει χαραχθεί στο μυαλό: «Το δεντράκι με μερικά λαμπιόνια δεν σου προσφέρει τίποτα, δεν σε βάζει στο κλίμα των Χριστουγέννων, αν δεν υπάρχει αγάπη μέσα μας.»
Ας ψάξουμε μέσα μας, να βρούμε την αγάπη, ας καταλάβουμε φέτος την αληθινή αξία των Χριστουγέννων.