Uncensored | ”Μέσα μου ζει” | άλμπουμ Απριλίου

Ξεκίνησα τη στήλη «άλμπουμ του μήνα» παρουσιάζοντας άλμπουμ αγαπημένα, κλασικά, ιστορικά, πλέον βάσει της θέσης και της επιρροής που άσκησαν μεταγενέστερα. Με τη νέα χρονιά ωστόσο διαπίστωσα ότι πιο σημαντικό από τις μουσικές ανασκαφές και αναδρομές σε άλμπουμ για τα οποία γνωρίζουμε ήδη πολλά, είναι η στήριξη και προώθηση αξιόλογων και αγαπημένων εγχώριων (και όχι μόνο) μουσικών. Συνεχίζοντας λοιπόν την παράδοση της νέας χρονιάς, διάλεξα για άλμπουμ του μήνα το «Μέσα μου ζει» των Uncensored. Επίσημα κυκλοφόρησε στις 2 Απριλίου του 2021 από την Polyscope σε διανομή της πατρινής Inner Ear Records.  Ηχογραφήθηκε την άνοιξη του 2019 και ανέβηκε μόνο στις ψηφιακές πλατφόρμες, χρειάστηκαν κάποιοι μήνες για να αποκτήσει φυσική υπόσταση και ζωή ο δίσκος.

Ποιοι είναι οι Uncesored;

Πρόκειται για μια τετραμελή μπάντα από την Αθήνα η οποία ισορροπεί μεταξύ πολλών μουσικών ειδών, δεν θα επιμείνω σε μονοσήμαντους και περιοριστικούς χαρακτηρισμούς. Εκφραστικοί, βαθιά υπαρξιακοί, άμεσοι και βιωματικοί στίχοι, που προσπαθούν να ανοίξουν έναν διάλογο με αυτό που μέσα μας ζει και μας κατατρώει. Τον μουσικό αυτόν διάλογο τον ανοίγουν ποικιλοτρόπως μέσα από εννέα κομμάτια που αν και λιτά στιχουργικά, είναι πλούσια και ποικιλόμορφα μουσικά και συναισθηματικά. Uncensored με την έννοια του μη -συναισθηματικά- λογοκριμένου. Η τάση που έχουμε, αναφέρει σε συνέντευξή του ο Νίκος Τσώλης (φωνή, κιθάρα, στίχοι), να λογοκρίνουμε τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας. Τα υπόλοιπα μέλης της μπάντας είναι ο Περικλής Πιλάβιος (κιθάρα, λάστιλ, συνθς), ο Σταύρος Καλταμπάνος (μπάσο) και ο Γιάννης Πάτσης (τύμπανα).

«Μέσα στων δέντρων τη σκιά…γρυλίζει λέξεις μυστικές»

Το πρώτο κομμάτι «Λύκος» ξεκινά δυνατά, σκοτεινά, ρυθμικά, με κιθαριστικά που προαναγγέλουν ένα πολλά υποσχόμενο ποστ ροκ κομμάτι. Ήταν το πρώτο κομμάτι που άκουσα και μου έκανε εντύπωση, στην πορεία βέβαια επικρατεί μια σύγχυση καθώς ακούω τα ορμητικά ελληνικά spoken words, τους βρυχηθμούς του τραγουδιστή. Ασυνείδητα προκύπτει η ανάγκη προσδιορισμού του κομματιού, η αδυναμία όμως προσδιορισμού μου προκαλεί αμηχανία και σύγχυση. Κάτι το οποίο στα δικά μου αυτιά αντιστοιχούσε μουσικά κάπου ανανεώνεται μέσα από το ιδιαίτερο αυτό πάντρεμα άμεσου ελληνόφωνου αφηγηματικού στίχου και ποικιλόμορφης μουσικής σύνθεσης.

Του άπειρου δάσους την σιγή
Έχει γλυκιά προσευχή
Μέσα στων δέντρων την σκιά
Βρίσκει δικιά του φωνή («Λύκος»)

«Είναι φορές που δεν υπάρχει διάλογος»

Στα επόμενα κομμάτια υπάρχει συναισθηματική και μουσική κορύφωση που έρχονται σε «αντιδιαστολή» με τα θέματα των τραγουδιών. Τη μοναξιά στο κομμάτι «Πέτρα»: «η μοναξιά μου είναι πέτρα/ από τον πυρήνα της γης» και την ασφυκτική και αίσθηση που μας δίνεται μέσα από το κομμάτι «Φωνές».

Ακούω τις φωνές
Ο ουρανός έγινε πράσινος
με πλησιάζει συνεχώς
Τραυλίζω εκατό ονόματα
σέρνομαι στις λάσπες και τα χώματα («Φωνές»)

«Μέσα μου έχω ένα φυλαχτό…»

Μεταξύ των κομματιών «Φυλαχτό» και «Νερό» υπάρχει μία σύνδεση, μια ενότητα. Και τα δύο ήρεμα, εδώ η συναισθηματική μουσική έξαρση κατευνάζεται, χαμηλώνει, στρέφεται προς τα μέσα. Και τα δύο εξομολογητικά, χαμηλότονα. Ιδιαίτερη χάρη προσδίδει στα κομμάτια η συμμετοχή μέσω των δεύτερων φωνητικών της Nalyssa Green, νομίζω αγαπημένη στιγμή στον δίσκο αυτή η «παύση».

«Είμαι ρομπότ τελικά;»

Παραπάνω στο κομμάτι «Νερό» διαφάνηκε και μια ερωτική χροιά προς το κλείσιμο. Η ματαίωση έτσι όπως προκύπτει από τους υπαρξιακούς αναστοχαστικούς στίχους των παραπάνω κομματιών δίνει τώρα τη θέση της στην επιθυμία:

Από τις φλέβες μου κυλάει
Το πιο γάργαρο νερό
Μα από τις δικές σου φλέβες
Εγώ ήθελα να πιω

Στο κομμάτι «Ρομπότ» πλέον είναι ξεκάθαρη η παρουσία του ερωτικού υποκειμένου, «είσαι τόσο όμορφη και έχεις τόση φωτιά». Και εδώ όμως η αδυναμία συναισθηματικής επικοινωνίας ματαιώνει την επιθυμία. Αργά ριφς, που πατούν στη γραμμή σύνθεσης του “Gnossienne No.1” του Σατί, στήνουν μαζί με την επανάληψη των απεγνωσμένων στίχων το πιο δυστοπικό κομμάτι του δίσκου και -όλως παραδόξως- το πιο ερωτικό:

Τι κάνω τώρα;
Είπες να φύγουμε
Μα εγώ δεν ξέρω τον δρόμο…
Και που πάμε τώρα, μα πουθενά
Αναρωτιέμαι… Είμαι ρομπότ τελικά;

«Αυτή η ζωή που αισθάνεσαι μπορεί να είναι λάθος»

Τα επόμενα τρία κομμάτια με τα οποία κλείνει ο δίσκος («Υπαρξιακά», «Κόκκαλα», «Νέα Ονείρωξη») σκιαγραφούν την συγκρουσιακή και συναισθηματική φύση του δίσκου.

Η αμφιβολία είναι η μόνη μου ταυτότητα
το μόνο επιχείρημα υπέρ της ύπαρξης μου
Εγώ μονάχος σε μία πλασματική πραγματικότητα
Προσπαθώντας να συμβιβαστώ με την παραδοξότητα

Η «Νέα ονείρωξη» αποτελεί μια ξεχωριστή στιγμή κατά τη διάρκεια της ακρόασης του δίσκου. Μου άρεσε λόγω των μουσικών και συναισθηματικών διακυμάνσεων, απαγγελία καταγγελτική, βρυχηθμοί, παύσεις με πιο ποπ αίσθηση χάρη στα σπικάζ της Φωτεινής Κορρέ και τέλος νανούρισμα. Νομίζω δεν θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα ο δίσκος.

Ο δίσκος των Uncensored είναι μια αξιόλογη και προσεγμένη εγχώρια μουσική κυκλοφορία. Στιχουργικά βιωματικός, απλός, αλλά ταυτόχρονα αυθεντικός, μουσικά ποικιλόμορφος και αντιφατικός.

Facebook | Instagram | Spotify

άλμπουμ του μήνα | 2021:

• αστρογόνο | κάρμαν (2020) | άλμπουμ Ιανουαρίου
• Mazoha | ”ΠΡΤΘΛΤΣ” | άλμπουμ Φεβρουαρίου
• Mechanimal | ”Θόρυβος” | άλμπουμ Μαρτίου

Παρόμοια άρθρα:

• Όταν γνώρισα τους Hillbilly Moon Explosion
• Nick Cave, Warren Ellis: Το Carnage είναι η εξιλέωση που χρειαζόμαστε
• Hey You: Η ιστορία πίσω από το εμβληματικό τραγούδι

Ακολουθήστε τη σελίδα μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project