Για όλους εμάς τους περίεργους και μυστικοπαθείς. Για εμάς που σπάνια θα κατανοήσεις τι αισθανόμαστε. Διότι δεν θα σου το πούμε, μα θα το δείξουμε. Άλλωστε, δεν λένε πώς το δεύτερο είναι πιο σημαντικό;

Να ξέρεις δεν έχουμε σκοπό να παίξουμε με τα νεύρα σου. Τη δική μας οργή πνίγουμε συνήθως. Η καταιγίδα μας λούζει σταγόνα σταγόνα κι εμείς στεκόμαστε ακίνητοι. Αφήνουμε τη βροχή να διεισδύσει στο δέρμα μας παραμένοντας ατάραχοι. Κι αν κλάψουμε κανείς δεν θα το δει. Διότι τα δάκρυα αγγίζουν απλώς το δέρμα μας, όπως κάνει κι η βροχή. Τίποτα δεν μπαίνει πιο μέσα. Κι αυτό είναι το μόνο που ξέρουμε με βεβαιότητα για τον εαυτό μας.

Τα συναισθήματα μας έχουν μουδιάσει. Ίσως γιατί κάποτε κάποιος τα πλάκωσε με μεγάλη δύναμη. Και τους είναι δύσκολο να πιστέψουν πως αυτή τη φορά, το να εκδηλωθούν δεν θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν θα τα σπρώξει πίσω ένας παγερός άνεμος, αλλά θα τα αγκαλιάσει μια ζεστή φωτιά. Κι αν η φωτιά τα κάψει; Δεν υπάρχει εγγύηση ότι τα συναισθήματα θα είναι ασφαλή. Κι έτσι επιλέγουμε να τα φυλάξουμε στο θησαυροφυλάκιο μας ώστε να μην τα αγγίξει κανείς αν πρώτα δεν αποκτήσει πρόσβαση σε αυτό. Ένα συναίσθημα μονάχα αφήσαμε ελεύθερο να κυριεύσει όλο μας το σώμα. Φόβος. Να μην πονέσουμε ξανά, να μην απογοητευτούμε όπως τότε. Δεν συνειδητοποιούμε όμως πως με αυτόν τον τρόπο η απογοήτευση γίνεται μόνιμη κατάσταση, αφού χωρίς να την βιώσουμε, τη θεωρούμε δεδομένη. Κάθε νέος άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μας αργά ή γρήγορα θα μας απογοητεύσει. Φυλακίζουμε ισόβια τη χαρά, την ελπίδα, τον ενθουσιασμό…

Κι ίσως τα συναισθήματα να μην πρόλαβαν να γίνουν στάχτη, μα να είναι φύλλα ακόμα. Περιμένουν το φθινόπωρο, που θα τα ρίξει από τα δέντρα και θα τα ελευθερώσει. Άλλοτε πάλι είναι καρποί, που αναζητούν την άνοιξη. Εκείνη, μόλις φτάσει, θα τους επιτρέψει να ανθίσουν, να ωριμάσουν. Μα τελικά το πρόβλημα είναι πως πάντοτε κάτι περιμένουν. Η εξάρτηση τα κάνει ευάλωτα σε όποιον τους υπόσχεται την ελευθερία τους. Αν όμως την άνοιξη παριστάνει ένας προσωποποιημένος χειμώνας; Οι καρποί χωρίς τον ήλιο δεν θα ανθίσουν και το ψύχος, θα τους νεκρώσει. Τι κι αν το καλοκαίρι εμφανιστεί σαν φθινόπωρο; Τότε τα φύλλα θα αισθάνονται εγκλωβισμένα σε ένα δέντρο, από όπου έπρεπε να είχαν φύγει καιρό πριν, αλλά ο καιρός δεν τα αφήνει να πετάξουν ανέμελα μαζί με τα κύματα του αέρα.

Για οποιονδήποτε λόγο λοιπόν, εμείς ακόμα κρατάμε αιχμάλωτα τα συναισθήματα μας. Και περιμένουμε κάποιον να μας πείσει πως αν τα αφήσουμε ελεύθερα δεν θα τα αρπάξει και θα τα χειραγωγήσει. Μα οι υποσχέσεις συχνά σπάνε κι η αναμονή μπορεί να είναι αιώνια. Η ελευθερία αξίζει σε όλους κι αυτό το ξέραμε από τη στιγμή που αρχίσαμε να μιλάμε, να γελάμε και να τραγουδάμε όποτε το θέλαμε. Κι όταν καταλάβουμε ότι μπορούμε να νοιώθουμε, αφού επεξεργαστούμε το συναίσθημα μας, τότε μπορούμε να το εκφράσουμε έχοντας επίγνωση ότι αυτό μπορεί να αλλάξει με τον χρόνο ή να έρθει αντιμέτωπο με ένα συναίσθημα διαφορετικό. Μα αυτό δεν πρέπει να εμποδίζει την ελευθερία μας να εκδηλώσουμε τον ψυχισμό μας.

Μην δώσεις το κλειδί για τον θησαυρό σου σε όποιον σε πείσει πως θα το χρησιμοποιεί εν γνώσει σου. Φύλαξε το για σένα και μάθε να ελέγχεις τον εαυτό σου, ώστε να μην κινδυνεύει από αμέλεια. Κι αν βρεθεί κάποιος που δεν σπάει την υπόσχεση του, σκέψου τότε να του βγάλεις αντικλείδι.