Τα γενέθλια μου

Είναι τα γενέθλια μου. Κυριακή των Βαΐων, ακριβώς τέτοια μέρα, όπως γεννήθηκα πριν 22 χρόνια. Τελευταία φορά που συνέβη αυτό, παίζει να πήγαινα δημοτικό. Θα ξανά μοιραστώ μαζί σας μερικές ακόμη ιστορίες μου, από τη τόσο περιπετειώδη ζωή μου. Να δω, τι θα μοιράζομαι μετά, τώρα που είμαστε σε καραντίνα. Κάθομαι στο καναπέ αλά πελάτης ψυχολόγου και ξεκινώ. Έχω γενέθλια σήμερα, μεγαλώνω και μόνο πιο σοφή δεν έγινα. Λίγο ο αυχένας και το γόνατο πονάνε, αλλά ok, το έχω, θαρρώ, θα δείξει βασικά… Εξάλλου, αν είναι κάτι που κατάλαβα στα 21 μου, όπως έχω ξανά γράψει, είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και προβλέψιμο.

Ανέκαθεν ένιωθα ενθουσιασμό όταν πλησίαζαν είτε τα δικά μου είτε κοντινών μου ανθρώπων. Όταν πλησιάζει η μέρα, κοιτάζω το ημερολόγιο της κουζίνας, λίγο πιο συχνά και επίμονα και σκέφτομαι τι θα ήθελα να κάνω και να μου συμβεί στη νέα μου ηλικία. Πέρυσι, ήμουν κυριολεκτικά στον αέρα. Δεν είχα σκεφτεί τίποτε και ήταν η πρώτη φορά που όταν έσβηνα τα κεράκια, δεν είχα να ευχηθώ για κάτι. Τότε πίστευα, ότι ενώ μου έλειπαν πράγματα από τη ζωή μου και δεν έκανα κάτι δημιουργικό, ήθελα όντως να τα αφήσω όλα στη τύχη τους. Κακό πολύ. Ήταν σαν είχα παραδεχτεί μια κάποια ήττα ή σαν να ήθελα να γίνω μοιρολάτρισσα (;)… Δυστυχώς, αδυνατώ να το εξηγήσω, ίσως επειδή δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις ή επειδή φοβάμαι να μη με καταλάβει έστω ένας- δύο από εσάς. Θεωρώ ότι ήταν η “νεκρή” μου χρονιά.

Θα ήθελα πολύ να γυρίσω το χρόνο πίσω, σαν να πρωταγωνιστώ σε ταινία της Lacta, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται. Πρέπει να αποδεχτώ τα φάουλ μου, τα λάθη μου, τις απερισκεψίες μου και να συνεχίσω παρακάτω στο νέο έτος της ηλικίας μου. Το σίγουρο είναι, ότι με έμαθα καλύτερα και τους τελευταίους τεσσεράμισι μήνες, προσπαθώ να φτιάξω το ποιόν του ανθρώπου που θέλω να είμαι, όπως με είχε παρακαλέσει ένα αγαπημένο πρόσωπο. Έχω φτάσει σε ένα καλό σημείο, θέλω να πιστεύω. Mακάρι να το έβλεπε.

Κρατάω λίγα και καλά. Οι καλές στιγμές που πέρασα στο 2019 και στα 21 μου, είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Μήπως, όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο επιλεκτικοί και οι καλές στιγμές που βιώνουμε, μειώνονται και αυτές; Ή μήπως, μας μένουν αυτές που μας συγκλόνισαν στα αλήθεια;

Άτομα ήρθαν, άτομα έφυγαν και κάποια άλλα επέστρεψαν. Αν γνώρισα πενήντα άτομα, πρέπει να μιλάω μόνο με οχτώ. Αν έχασα και έδιωξα άλλα 20 άτομα, μόνο για το ένα στεναχωριέμαι. Είμαι ευγνώμων για όσους παραμένουν στη ζωή μου και ανέχονται εμένα και τα κρύα ανέκδοτα μου. Τη γκρίνια μου και το μίρι μίρι μου. Είμαι τυχερή που τους έχω και δεν θα τους άλλαζα. Είναι η δεύτερη οικογένεια μου, η οικογένεια που επέλεξα.

Για να είμαι και άλλο ειλικρινής, μπορεί αυτή η κατάσταση καραντίνα- κορωνοϊός να είναι πρωτόγνωρη και βασανιστική, αλλά εκτίμησα τα απλά, που τα είχα ξεχάσει και συμπάθησα τη περιοχή που μένω(βέβαια, μεγάλα λόγια μη λες, μεγάλη μπουκιά φάε..). Η αναποδιά, στο μεγαλείο της. Δεν σας ενδιαφέρει, αλλά είχα ανάγκη να το μοιραστώ.

Χρόνια μου πολλά, λοιπόν… Θα ήθελα να σας πω και την ευχή μου, για όταν θα σβήσω τα κεράκια, αλλά λέω να τη κρατήσω όσο γίνεται πιο μυστική, μπας και πραγματοποιηθεί…

Θα σας αφήσω, με το τραγούδι που υπερλάτρεψα στα 21 και σας θα σας πω και ένα μεγάλο ευχαριστώ, που είστε εδώ και διαβάζετε το κατεβατό μονόλογο μου…

Υ.Γ: Να ακούτε τη καρδιά σας και τα όνειρα σας, πιο συχνά…

Παρόμοια άρθρα

• 10 λόγοι που μισούμε τα γενέθλια!
• Βραδιές στην παραλία
• Όλα όσα έγιναν στο Cocktail Party!

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project