Τα φώτα

Πιστεύω ο καιρός, περνάει μια δική του κρίση. Κάθομαι με κλειστά φώτα και κοιτάζω έξω. Αέρας και βροχή. Σε εσένα μπορεί να επικρατεί ηρεμία, αλλά εδώ που μένω, γίνεται το “Έλα να δεις”. Είχα γράψει παλιότερα, ότι υιοθέτησα τη συνήθεια, να κοιμάμαι με ανοιχτό παντζούρι. Κοιτάζω, και στεναχωριέμαι που δεν βλέπω άλλους σαν εμένα. Δεν ξέρω, το βλέπω σαν μορφή επικοινωνίας, για όλους εμάς που ξενυχτάμε από κάτι. Τα φώτα που μένουν ανοιχτά, δηλώνουν ανάγκη για επικοινωνία. Έτσι φαντάζομαι τουλάχιστον.

Φοβόμουν να κοιμηθώ με το παντζούρι ανοιχτό, γιατί πίστευα ότι θα αντίκριζα δυο μάτια να με κοιτούν, να θέλουν να μπουν στο σπίτι και να με ξεκοιλιάσουν. Πλέον, άφοβα και με θράσος το αφήνω ανοιχτό, κυκλοφορώ και κάνω τις δουλειές μου και αγναντεύω έξω είτε έχω είτε όχι αναμμένο φως.

Τριγυρνάω στο δωμάτιο, ξανά πιάνω το πληκτρολόγιο, φτιάχνω τα γυαλιά μου και αναρωτιέμαι… Ok, λογικό να μη βλέπεις αυτό που ζητάς. Υπάρχει φόβος, ανασφάλεια, μια κάποια ανωμαλία. Είναι τόσο κρίμα, ειλικρινά. Δεν ζήσαμε την εποχή της αθωότητας, της καλοσύνης και της ασφάλειας, που έβγαινες έξω, ήξερες όλη τη γειτονιά και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Το πιο λυπηρό είναι, ότι δεν θα τη ζήσουμε ποτέ. Αλήθεια, πως θα είναι ο κόσμος και η κοινωνία, σε δέκα χρόνια από τώρα;

 

Κοιτάζω ξανά έξω και… να το! Μικρό θαύμα. Ένα φως έχει ανοίξει και μια γυναικεία σιλουέτα κοιτάει έξω. Αν με βλέπει, θα χει ξεχάσει μέχρι αύριο το πρωί τη στιγμή αυτή και ότι τα βλέμματα μας, μπορεί να συναντήθηκαν εν αγνοία μας, έστω με την απόσταση που μας χωρίζει.

Να είναι λυπημένη; Χαρούμενη; Να κοιτά έξω και στο μυαλό της να είναι όλα μπάχαλο σαν τον καιρό; Να είναι ανήσυχο πνεύμα; Να είχε την ανάγκη και εκείνη να δει ένα ακόμη φως ανοιχτό; Να επικοινωνήσει; Δεν θα μάθω ποτέ, έκατσε στον καναπέ και έπιασε το κινητό. Έλεος…

Πόσες ανήσυχες ψυχές, κρύβονται πίσω από τα κλειστά παράθυρα και γιατί δεν τα ανοίγουν, να μοιραστούμε τη στιγμιαία μοναξιά της νύχτας; Τι φοβόμαστε τόσο πολύ; Τα άγνωστα μάτια ή να αντικρίσουμε τι πραγματικά μας τρώει εσωτερικά και ότι υπάρχουν και άλλοι σαν εμάς, που αναζητούν μια λύση κοιτώντας το κενό; Αλήθεια, πόσες ψυχές υπάρχουν μόνες, αναζητώντας το διαφορετικό; Μήπως οι άνθρωποι, μοιάζουμε σε πολλά παραπάνω, από όσα πιστεύαμε;

Παρόμοια άρθρα

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project

1 COMMENT

Comments are closed.