Οι δύο πρωταγωνίστριες της θεατρικής παράστασης “Τα μπρατσάκια”, Αθηνά Κεφαλοπούλου και Αμυμώνη Πρωτόπαπα είναι η τρανή απόδειξη πως όταν ταλαντούχα άτομα ενώνουν τις δυνάμεις τους, το αποτέλεσμα θα είναι πάντα άξιο θαυμασμού. (Μπορείτε να διαβάσετε την κριτική της παράστασης εδώ: http://www.beasty-press.com/oi-entupwseis-mas-apo-th-theatrikh-parastash-ta-bratsakia/)
Μία παράσταση ύμνος στη φιλία και στην αγάπη, για όλους εκείνους τους συγγενείς που έχουμε επιλέξει εμείς και είναι το στήριγμα μας, όποτε τους χρειαστούμε! Για όλους εκείνους τους ανθρώπους που είναι τα μπρατσάκια μας!
ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ
Η Αθηνά Κεφαλοπούλου σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου από όπου και αποφοίτησε με Master of Arts. Κατά τη διαμονή της στο Εδιμβούργο ήταν ενεργό καλλιτεχνικό και διοικητικό μέλος του Bedlam Theatre (Edinburgh University Theatre Company), της ομάδας μιούζικαλ Edinburgh University Footlights και του Edinburgh University Shakespeare Company. Στο διεθνές φεστιβάλ παραστατικών τεχνών Fringe του Εδιμβούργου στο οποίο και συνεχίζει να είναι ενεργή, έχει λάβει μέρος σε πολλές παραγωγές. Από το 2010 έχει συμμετάσχει σε πάνω από 40 θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές με τις ιδιότητες της ηθοποιού, παραγωγού και Script Supervisor.
Η Αμυμώνη Πρωτόπαπα είναι πτυχιούχος της Σχολής Καλών Τεχνών Ναυπλίου, του τμήματος Θεάτρου, με κατεύθυνση Χορού-Χορογραφίας. Συνέχισε τις σπουδές της στο University of East London του Λονδίνου και είναι κάτοχος του τίτλου Master of Arts στη Σκηνοθεσία Θεάτρου (ρεαλιστικό-επινόησης-performance). Σπούδασε στο ωδείο Athenaeum κλασικό πιάνο και ανώτερα θεωρητικά. Αποφοίτησε από το τμήμα Μοντέρνας Φωνητικής. Σπούδασε κλασικό χορό στη σχολή της Άννας Πέτροβα και παρακολούθησε πληθώρα σεμιναρίων μοντέρνου και σύγχρονου χορού. Έχει συμμετάσχει σε μουσικοθεατρικές και χοροθεατρικές παραστάσεις των οποίων παραγωγές παρουσιάστηκαν σε Ελλάδα και εξωτερικό. Είναι ιδρυτικό μέλος της πολυπολιτισμικής ομάδας The Social Cases Performing Arts Company με έδρα το Λονδίνο, στην οποία σκηνοθετεί, χορογραφεί και γράφει κείμενα και μουσική για τις παραστάσεις της.
1) Τι σας οδήγησε ώστε να μεταφράσετε, να προσαρμόσετε και να ανεβάσετε το έργο “Water Wings”;
ΑΘΗΝΑ:
Είχα δει την πρεμιέρα της παράστασης το 2013 στο Bedlam Theatre, το φοιτητικό-επαγγελματικό θέατρο του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Το είχε ανεβάσει η σεναριογράφος Isabella Freilinger, με την οποία ήμασταν συμφοιτήτριες και μέλη του θεάτρου και της ομάδας Edinburgh University Theatre Company, η οποία διευθύνει το θέατρο. Είχαμε πάει να δούμε την παράσταση με μια αγαπημένη μου φίλη (ένα από τα «μπρατσάκια» μου!), με την οποία εκείνη την περίοδο ήμασταν κάπως σιωπηλά τσακωμένες, χωρίς να έχουμε πει κάτι για αυτό. Όταν τελείωσε η παράσταση κλαίγαμε και οι δύο, κοιταχτήκαμε και σκάσαμε στα γέλια. Συζητώντας μετά τις εντυπώσεις μας καταλήξαμε να μιλάμε για την περίεργη φάση που περνάγαμε μεταξύ μας. Μιλήσαμε για τη φιλία μας και εν τέλει έτσι ξανά συγχρονιστήκαμε και φύγαμε από το θέατρο ανανεωμένες, ανάλαφρες και πιο κοντά από πριν. Ήταν πολύ όμορφη αίσθηση ότι μια παράσταση μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε ανοιχτά και χωρίς βάρος, και από τότε σκεφτόμουν ότι θα ήθελα πολύ να παίξω αυτό το κείμενο και να πειραματιστώ με την ιδέα της φιλίας.
Έπειτα το ‘16 γνώρισα και συνεργάστηκα πρώτη φορά με την Αμυμώνη, στo musical “Στη Σοφίτα” στο Θέατρο 104, και είδαμε ότι έχουμε πολλά κοινά στην ιδεολογία μας για το θέατρο, καλλιτεχνικά και επιστημονικά. Συζητάγαμε “Τα Μπρατσάκια” αμυδρά για πολύ καιρό μέχρι που την άνοιξη του 2018, μας δόθηκε η ευκαιρία να ανέβει η παράσταση στο διεθνές φεστιβάλ του Ελληνικού Θεάτρου της Νέας Υόρκης, ATHENS2018. Η Isabella μου έδωσε τα δικαιώματα της παράστασης, και ξεκινήσαμε.
ΑΜΥΜΩΝΗ
Διαβάζοντας το κείμενο και εν συνεχεία βλέποντας κανείς την παράσταση, δεν μπορεί παρά να νιώσει ταύτιση με τον έναν ή και με τους δύο χαρακτήρες. Αυτή η ταύτιση ήταν και ο λόγος που μας οδήγησε αρχικά να ανεβάσουμε “Τα Μπρατσάκια”. Η προσαρμογή ήταν αναπόφευκτη διαδικασία στην οποία προχωρήσαμε με χαρά και ενθουσιασμό, καθώς η φιλία και οι τρόποι εκδήλωσής της διαφέρουν από τόπο σε τόπο.
2) Το έργο ονομάζεται “Τα μπρατσάκια”. Θέλω να μου πείτε από πού προέκυψε ο τίτλος κι αν έχετε στη ζωή σας κάποιο άτομο “μπρατσάκι” ;
ΑΘΗΝA:
O τίτλος αναφέρεται στα πρόσωπα της ζωή μας, στα οποία βασιζόμαστε για να μάθουμε να “κολυμπάμε” στα νερά της ζωής, για να σταθούμε ανεξάρτητοι και να είμαστε δυνατοί. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να είναι η οικογένεια, οι φίλοι, οι ρομαντικές σχέσεις, ή ακόμα και οι μέντορες μας. Έχουν όμως και κάτι γλυκόπικρο γιατί αφού μάθουμε να κολυμπάμε τα μπρατσάκια μπορεί να εμποδίζουν, ή αντίθετα χρειάζονται φροντίδα για να μην “ξεφουσκώσουν” πρόωρα. Οπότε ο τίτλος είναι απόλυτα συμβολικός για τις ανθρώπινες σχέσεις, γιατί αυτές εξελίσσονται και αλλάζουν με το χρόνο, και αντίστοιχα αλλάζουν και εμάς με ένα άμεσα αμφίδρομο τρόπο.
Όλοι μας έχουμε “μπρατσάκια”, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, και είμαι ευγνώμων γιατί νιώθω ότι έχω περισσότερα απ’ ό,τι μπορώ να εκφράσω.
ΑΜΥΜΩΝΗ:
Στήριγμα, λιμάνι, άγκυρα, συγγενής από επιλογή, είναι μόνο λίγες από τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί κανείς για να περιγράψει τους πολύ καλούς, κοντινούς του φίλους οι οποίοι είναι πάντα εκεί σε κάθε λύπη και χαρά, είτε η θάλασσα είναι “λάδι”, είτε φουρτουνιασμένη. Μπρατσάκι λοιπόν! Ακόμα μια έκφραση για αυτούς που μας συνοδεύουν στον ωκεανό που ονομάζεται ζωή.
Δηλώνω τυχερή και ευγνώμων που έχω μπρατσάκια στη ζωή μου. Από μικρή είχα μια έντονη ανάγκη να έχω δυνατές φιλικές σχέσεις, σχεδόν αδελφικές θα έλεγα. Μάλλον επειδή είμαι μοναχοπαίδι. Οπότε ναι, έχω μπρατσάκια στη ζωή μου. Λίγα και πολύ, πολύ καλά…
3) Δεδομένου ότι αναλάβατε μόνες σας την μετάφραση, την προσαρμογή, την σκηνοθεσία και την κινησιολογία, θα ήθελα να μου πείτε πόσο δύσκολο είναι να “κουμαντάρετε” τον εαυτό σας;
ΑΘΗΝΑ:
Πιστεύω ότι έχουμε πολύ καλή ισορροπία και ανάμεσα στους “ρόλους” μας, στην παραγωγή αλλά και μεταξύ μας. Έχοντας θεατρικές σπουδές και εμπειρίες που συμπληρώνουν οι μεν τις δε, η συνεργασία με την Αμυμώνη είναι αβίαστη, γιατί μπορούμε να τρέξουμε η κάθε μια με το κομμάτι της έχοντας εμπιστοσύνη ότι εκεί που θα χρειαστεί θα συμπληρώσει η άλλη. Παράλληλα, εξαιτίας της εμπειρίας μας στο εξωτερικό, που μας έμαθε να τρέχουμε θεατρικές παραγωγές επαγγελματικά από τα φοιτητικά μας χρόνια παράλληλα με τις σπουδές, μας βγαίνει έμφυτο το να αναλαμβάνουμε πολλούς τομείς μαζί, χωρίς να χάνουμε τα όρια μεταξύ τους. Βέβαια, χωρίς την υπόλοιπη ομάδα δεν γίνεται τίποτα, οπότε και εκείνοι είναι που μας κρατάνε σε ισορροπία και μας κουμαντάρουν!
ΑΜΥΜΩΝΗ:
Ούσα σκηνοθέτης, μουσικός, χορογράφος λόγω σπουδών και εμπειριών, αλλά και σαν προσωπικότητα, συνήθως έπρεπε να “κουμαντάρω” πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Στη συγκεκριμένη παράσταση, είναι ευλογία το πόσο εναρμονισμένη είναι όλη η ομάδα και πόσο καλά συγχρωτιζόμαστε μεταξύ μας! Ναι, μπορεί η κάθε μία από εμάς να έχει αναλάβει πολλαπλές ευθύνες αλλά όλα δουλεύουν άψογα σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, λόγω κοινής αισθητικής, λογικής, αξιών και αλληλοσεβασμού. Η κάθε μία από εμάς έχει αναλάβει το κομμάτι της, το επικοινωνεί με τις υπόλοιπες και προχωράμε μπροστά. Θεωρώ ότι η παράσταση αγαπήθηκε και εξελίσσεται γιατί πέρα από τον επαγγελματισμό που διαθέτουμε όλες, φέραμε τους εαυτούς μας και την αλήθεια τους μέσα στη δημιουργική διαδικασία. Και γίναμε φίλες!
4) Έχετε εντοπίσει ομοιότητες ή διάφορες με τις ηρωίδες που υποδύεστε, την “Άννα” (Αθηνά Κεφαλοπούλου) και την “Κατερίνα” (Αμυμώνη Πρωτόπαπα);
ΑΘΗΝΑ:
Μπορώ να ταυτιστώ και με τις δύο για διαφορετικούς λόγους. Η Άννα είναι η πιο οργανωμένη από τις δύο, ακολουθεί τους κανόνες και πιστεύει σε αυτούς, κάτι με το οποίο ταυτίζομαι και εγώ. Χρειάζομαι να έχω οργάνωση στη ζωή μου και λατρεύω να αναλαμβάνω μπερδεμένα «παζλ» και να τα βάζω σε μια σειρά, είτε αυτό είναι μέσω του χτισίματος ενός ρόλου, την οργάνωση παραγωγής, ή το ξεσκαρτάρισμα του παταριού μου! Παράλληλα, η Άννα είναι αρκετά εγκλωβισμένη μέσα στα όρια που έχει θέσει στον εαυτό της και αυτό για μένα είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Η πιο ανέμελη αντιμετώπιση της Κατερίνας και ο τρόπος που αμφισβητεί τον κανόνα είναι πολύ αναζωογονητικά θεμέλια για ένα χαρακτήρα, αλλά και αυτό έχει την σκοτεινή του πλευρά όταν δεν αφήνει τον εαυτό της να κατασταλάξει κάπου σχεδόν από συνήθεια.
ΑΜΥΜΩΝΗ:
Φυσικά. Εντόπισα ομοιότητες και διαφορές και με την Άννα και με την Κατερίνα σε σχέση με τον εαυτό μου. Αυτό συμβαίνει πάντοτε, καθώς τα πάντα είναι ένα και το ένα είναι όλα.
5) Το έργο πραγματεύεται τη φιλία ανάμεσα σε δύο κορίτσια από την παιδική τους ηλικία και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Βασικότερη δυσκολία είναι ο χρόνος, που είτε περνάει γρήγορα, είτε αργά. Εσάς σας φοβίζει ο χρόνος; (με όλες τις έννοιες του)
ΑΘΗΝΑ:
Δεν μπορώ να πω αν με φοβίζει συγκεκριμένα, αλλά σίγουρα με απασχολεί πάρα πολύ. Ίσως και αυτός είναι ένας άλλος λόγος που με συγκίνησε αυτή η παράσταση τόσο βαθιά. Ο χρόνος που έχουμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, ο χαμένος χρόνος, ο χρόνος που πέρασε και μας λείπει, ή ο χρόνος και τα μέρη στα οποία στοχεύουμε – όλα αυτά παράλληλα με το πως ο καθένας μας ξεχωριστά χρησιμοποιεί τον δικό του χρόνο και πως αυτό πάντα επηρεάζει την δική μας ατομική ροή. Για αυτό και πιστεύω ότι ένα από τα έμμεσα μηνύματα που βγάζει η παράσταση είναι ότι πρέπει να επικοινωνούμε. Να μιλάμε και να ακούμε (και τους άλλους και τον εαυτό μας) για να μην σπαταλάμε το χαρτονόμισμα του χρόνου σε ανούσια πράγματα.
ΑΜΥΜΩΝΗ:
Πολύ. Με φοβίζει ο χρόνος που χάνεται, ο χρόνος που περνάει και δεν αξιοποιείται, ο χρόνος που δεν είναι αρκετός και ο χρόνος που είναι αρκετός για να βρίσκεσαι με τον εαυτό και τις σκέψεις σου. Ο χρόνος, σαν έννοια, είναι αυτός που μας γεμίζει εμπειρίες, μας διαμορφώνει, μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή γραμμικά για να μπορούμε να υπάρχουμε. Είναι, όμως, παράλληλα και αυτός που μας φέρνει πιο κοντά στον θάνατο και εγείρει κάθε υπαρξιακή ανησυχία. Ναι με φοβίζει. Αλλά τον σέβομαι. Ο χρόνος με κάνει να αισθάνομαι δέος.
6) Διαβάζοντας το βιογραφικό σας, όλη σας η ζωή συνδέεται με το θέατρο, υπήρχε κάποιο άτομο-μέλος ή μη της οικογένειάς σας-, που σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με αυτό;
ΑΘΗΝΑ:
Τι όμορφη ερώτηση! Και δύσκολη! Όλη μου η οικογένεια με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο με ενέπνευσαν και συνεχίζουν να το κάνουν! Ο πατέρας μου ενώ διπλωμάτης, ζωγραφίζει και σκιτσάρει συνέχεια (και παντού), ή μητέρα μου μπορεί να φτιάξει το οτιδήποτε από το μηδέν, ο θείος μου είναι εικαστικός, η θεία μου είναι συγγραφέας, η γιαγιά μου μου διάβαζε και μιλούσε για τη λογοτεχνία…παράλληλα με όποιο επαγγελματικό δρόμο και αν πήραν, η δημιουργικότητα και οι τέχνες ήταν και είναι βασικά συστατικά της καθημερινότητας τους και της δικής μου. Επίσης, μεγαλώνοντας στη Ρωσία και τη Νορβηγία, το θέατρο και η χορωδία ήταν βασικό κομμάτι του Αγγλικού σχολείου αλλά και της κάθε χώρας οπότε έμαθα να μην ντρέπομαι και να «παίζω» σχεδόν αναγκαστικά, και το λάτρεψα! Παράλληλα, η επαφή μου με την Ελλάδα πέρα από τους γονείς μου και τους οικογενειακούς φίλους ήταν μέσα από το Ελληνικό σχολείο της Ελληνικής πρεσβείας, που πέρα από τη γλώσσα εμβαθύναμε πολύ στην λογοτεχνία και το θέατρο για να μαθαίνουμε τη γλώσσα και τον πολιτισμό, αν και από μακριά, πιο διαδραστικά. Επίσης στο σπίτι βλέπαμε Ελληνικές ταινίες συχνά οπότε λάτρεψα την Βλαχοπούλου, την Καρέζη, τον Ηλιόπουλο, και ήθελα να κάνω και εγώ το ίδιο.
ΑΜΥΜΩΝΗ:
Δεν ξέρω αν με ενέπνευσε κανείς. Σίγουρα πάντως με επηρέασε! Η μαμά μου έχει σπουδάσει θέατρο, ο πατέρας μου μουσικός. Η γιαγιά μου χόρευε και τραγουδούσε εξαιρετικά. Η θεία μου χόρευε μοναδικά. Από μικρή τραγουδούσα και χόρευα όλη μέρα. Έγραφα θεατρικά έργα και ποιήματα, έπαιζα μουσική. Το παιχνίδι μου με τον πατέρα μου ήταν να ακούω όλα τα μουσικά όργανα σε ένα μουσικό κομμάτι και να τραγουδώ τις μελωδίες του καθενός. Η μητέρα μου με πήγαινε θέατρο από όταν ήμουν στην κοιλιά της και αργότερα της κρατούσα τα λόγια για να μάθει τους ρόλους της. Με τη γιαγιά μου κάναμε δεύτερες και τρίτες φωνές η μία πάνω στην άλλη σαν παιχνίδι και η θεία μου είχε αναλάβει την χορευτική μου διασκέδαση/εκπαίδευση όλες τις υπόλοιπες μέρες που δεν είχα μπαλέτο. Παρόλαυτά, ποτέ μου μέχρι τα 18, μπορεί και αργότερα για να πω την αλήθεια, δεν είχα σκεφτεί ότι όλα αυτά θα τα έκανα και επαγγελματικά! Και κανείς από την οικογένειά μου δεν με έστρεψε προς αυτή την κατεύθυνση καθότι πίστευαν ότι αυτές οι σπουδές από μικρή ηλικία ήταν ένα οπλοστάσιο για την ψυχή μου και την διαμόρφωση του πνεύματος και της προσωπικότητάς μου κι όχι για την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Η επαγγελματική ενασχόληση προέκυψε αργότερα, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου και της αναζήτησής μου να εκφραστώ καλλιτεχνικά.
7) Κάποια αγαπημένη συνεργασία που είχατε στο παρελθόν και δύσκολα θα ξεχάσετε;
ΑΘΗΝΑ:
Για μένα ήταν τεράστια και αγαπημένη εμπειρία η συνεργασία μου με τον κ. Γιάννη Σμαραγδή στην ταινία “Καζαντζάκης”, όπου ήμουν Script & Continuity Supervisor. Έμαθα πάρα πολλά και έχω την ομάδα του ‘Καζαντζάκη’ και της AlexandrosFilm βαθιά στη καρδιά μου. Για μένα ο κ. Σμαραγδής είναι φάρος σε ότι επαγγελματικό βήμα κάνω, είτε καθαρά καλλιτεχνικό είτε όχι, και πάντα σκέφτομαι την γνώμη του πριν επενδύσω σε κάτι.
Είχα λάβει μέρος σε ταινίες μικρού μήκους στο Εδιμβούργο σαν ηθοποιός και σκηνοθέτης, αλλά ποτέ ως Script & Continuity supervisor πριν από τον “Καζαντζάκη”. Το κάθε μέλος της ομάδας επένδυε χρόνο για να μάθει στους ‘καινούριους’ τον κάθε τομέα, από την παραγωγή μέχρι την ηχοληψία και το μοντάζ. Ως Script ήμουν πάντα στο γύρισμα και είχα άμεση επαφή με όλα τα τμήματα της ταινίας, και τους ηθοποιούς. Ήταν σπουδή για μένα να μιλάω με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο για την υποκριτική και είναι παράδειγμα για μένα ο τρόπος που λειτουργούσε στο γύρισμα, το οποίο ‘κρατάω’ μαζί μου όταν παίζω η ίδια.
Είμαι ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να μάθω από όλους αυτούς τους ανθρώπους και να δουλέψω μαζί τους. Πραγματικά για μένα η εμπειρία του “Καζαντζάκη” ήταν σχεδόν εξωπραγματική και σχημάτισε το πως θέλω να δουλεύω. Μου επιβεβαίωσε ότι πρέπει να είμαι σε αυτόν το χώρο και αυτό δεν το ξεχνάω ποτέ.
ΑΜΥΜΩΝΗ:
Θεωρώ όλες μου τις συνεργασίες σημαντικές. Ακόμα και αυτές με τις οποίες δεν ήμουν και 100% σύμφωνη αισθητικά. Γιατί όλες συνέβαλλαν στην απόκτηση εμπειριών και από όλες έμαθα κάτι. Εάν όμως πρέπει να ξεχωρίσω κάποια η οποία διαμόρφωσε την καλλιτεχνική μου ματιά σε μεγάλο βαθμό θα ήταν οι 9 site specific performances που έκανα στο Λονδίνο με την ομάδα που συν-ίδρυσα (The Social Cases Performing Arts Company) μαζί με 5 ταλαντούχες γυναίκες , από διαφορετικά μέρη του κόσμου, όπου μου ανοίχτηκε μια πολυπολιτισμική και διαπολιτισμική οπτική για τις τέχνες και με ώθησε στο να δίνω τον καλύτερο και πιο δημιουργικό μου εαυτό.
8) Πόσο δύσκολο είναι για δύο νεαρά άτομα να ανεβάσουν μια θεατρική παράσταση και να δουλέψουν μόνα τους; (Δεδομένων των δυσκολιών που υπάρχουν στη σύγχρονη εποχή). Ποια συμβουλή θα δίνατε στους νέους ανθρώπους που θα ήθελαν να προσπαθήσουν αλλά φοβούνται;
ΑΘΗΝΑ:
Ανάλογα με τις συνθήκες.. Νομίζω ότι πάντα υπάρχουν δυσκολίες στην οργάνωση καλλιτεχνικών δρωμένων, ειδικά σε εποχές που οι χορηγίες είναι λίγες και ο ανταγωνισμός τεράστιος, ανεξαρτήτως νέας ή παλαιότερης ομάδας. Στην ομάδα μας (6 άτομα είμαστε όλες κι όλες) θεωρώ πλεονέκτημα την συνολική εμπειρία που έχουμε από συνεργασίες στο εξωτερικό, την επαγγελματική εμπειρία στην Ελλάδα, αλλά και το ατελείωτο πείσμα ότι η παράσταση μας θα ανέβει. Επίσης, ένα μεγάλο κομμάτι όποιας παράστασης είναι η στέγη της, και βρήκαμε ένα πολύ όμορφο “σπίτι” στο Ελιάρτ και στην ομάδα του, η οποία συμπληρώνει τη δική μας και είναι ένας χώρος στον οποίον μπορούμε να βασιστούμε.
Σε νεότερους ανθρώπους θα έλεγα ότι ανεξαρτήτως εμπειρίας, το να είσαι συνεπής είναι βασικός κανόνας, ακόμα και αν δουλεύεις εθελοντικά ή λαμβάνεις μέρος σε κάτι για χόμπι. Αν αναλάβεις κάτι τρέξ’το στο 100%. Επίσης, αν θέλεις να ξεκινάς να χτίσεις κάτι, μην περιμένεις την τέλεια ευκαιρία ή συνθήκη, αλλά δημιούργησε την. Δεν έχεις παρά να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις “Θα ήθελα να συμμετέχω” ή “Σκέφτομαι αυτό. Σε ενδιαφέρει;”. Κάποιος θα απαντήσει “Ναι” και έτσι θα έχεις ήδη ξεκινήσει!
ΑΜΥΜΩΝΗ:
Συμφωνώ απόλυτα με όσα είπε η Αθηνά.
ΤΑ ΜΠΡΑΤΣΑΚΙΑ
Τα Μπρατσάκια παρουσιάζουν δύο αδελφικές φίλες, την Άννα και την Κατερίνα, που γνωρίζονται από παιδιά. Βλέπουμε τη φιλία τους, και τις ίδιες, να εξελίσσονται με το χρόνο. Όταν η ζωή και οι συνθήκες τους το επιτρέπουν, κρατάνε η μία την άλλη από το χέρι. Άλλοτε, παίρνουν διαφορετικούς δρόμους με τη μία να αναρωτιέται για τις επιλογές της άλλης.
Χρειαζόμαστε άραγε μπρατσάκια για να επιπλεύσουμε στην απέραντη θάλασσα που ονομάζεται ζωή
Κάθε Κυριακή στις 21.15, μέχρι και 24/2
Θέατρο ΕΛΙΑΡΤ
Κρατήσεις: 2103477677 / 6970718672
Είσοδος: 8 ευρώ
