Καθώς εχθές διεξήχθη το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό θα ήθελα να εκφράσω με τη σειρά μου, εκμεταλλευόμενος το βήμα που μου δίνεται, την άποψή μου. Αρχικά, παρακολουθούσα το ζήτημα που έχει προκύψει τον τελευταίο καιρό από την αρχή του και προσπάθησα να εξαγάγω κάποια συμπεράσματα. Ταυτόχρονα όμως, μπήκα και στη διαδικασία να δω τι έχει γίνει επί του θέματος στο παρελθόν.
Δεν θα ήθελα να σταθώ στην κιτς και σουρεαλιστική πλευρά του συλλαλητηρίου, καθώς θεωρούσα δεδομένη την ύπαρξή της. Τι να αναφέρω; Τις στολές των Μακεδονομάχων; Τις ασπίδες με τον ήλιο της Βεργίνας; Τους «γνήσιους» Μακεδόνες; Αυτά υπήρχαν και στα προηγούμενα συλλαλητήρια που διεξήχθησαν…
Θα ήθελα να σταθώ περισσότερο στην ουσία του θέματος. Αυτή κατά την άποψή μου δεν βρίσκεται στο πλαίσιο της ονοματοδοσίας των Σκοπίων όσο στη συνταγματική αναθεώρηση του εν λόγω κράτους. Έγκριτοι διεθνολόγοι αναφέρουν την ύπαρξη ψηγμάτων αλυτρωτισμού στο Σύνταγμα των Σκοπίων και αυτό θεωρώ πως είναι αρκετά ανησυχητικό. Δεν μπορεί ένα προς ένταξη στο ΝΑΤΟ κράτος να έχει βλέψεις συνοριακές ή άλλες εις βάρος ενός άλλου γειτονικού κράτους, ειδικά όταν το προς ένταξη κράτος δεν θέλει να δημιουργήσει μια διακρατική τρικυμία. Θα πρέπει λοιπόν πρωτίστως να λυθεί το θέμα αυτό, του αλυτρωτισμού, ώστε να είναι αδιαμφισβήτητα από όλους τα ελληνικά σύνορα. Ενισχυτικό της άποψης αυτής αποτελεί η «προσάρτηση» ελληνικών εδαφών στην Αλβανία, η οποία απεικονίστηκε σε αλβανικά σχολικά εγχειρίδια.
Πρέπει όμως να κατανοήσουμε και τι πράγματι απαιτούμε ως Έλληνες από το γειτονικό κράτος. Η αλλαγή του ονόματος σηματοδοτεί και την αλλαγή της εθνικής τους ταυτότητας, την οποία απέκτησαν με σωστό ή λανθασμένο τρόπο. Είναι λοιπόν προφανές πως κανείς δεν πρόκειται να το δεχθεί αυτό και είναι απολύτως λογικό. Καλό λοιπόν θα ήταν να σκεφτούμε όχι μόνο τι σημαίνει Μακεδονία για εμάς αλλά τι σημαίνει και για τον Σκοπιανό λαό.
Έχει τεθεί όμως και το ζήτημα της Αμερικανικής εμπλοκής, το οποίο εξέτασα ενδελεχώς. Βέβαια, δεν μπορώ να αποφανθώ αν όντως ισχύει όμως αν το δει κανείς εντελώς στερεοτυπικά και παραδοσιακά μάλλον οι Αμερικάνοι μπήκαν στη μέση. Από την πρώτη στιγμή που παρουσιάστηκε η «ευκαιρία» επίλυσης του ζητήματος σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να ισχύει αυτό που πολλοί δημοσιογράφοι διατείνονταν, ότι δηλαδή όταν ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο ο Αμερικάνος Πρόεδρος τον ανάγκασε να ανασύρει το θέμα. Ακούγεται λογικό εκ πρώτης όψεως λόγω της ύπαρξης της Αμερικάνικης βάσης στην περιοχή ΜΕΤΑΞΥ Κοσόβου- ΠΓΔΜ. Εκεί βόλευε την υπερδύναμη, εκεί την έφτιαξε… Βέβαια, εκτός από την γιγαντιαία στρατιωτική βάση, οι Αμερικανοί διαθέτουν στα Σκόπια και μια εξίσου μεγάλη Πρεσβεία, η οποία λειτουργεί καταλυτικά για τον έλεγχο μιας περιοχής από τη βόρειο Ελλάδα έως το Ισραήλ και τη Τσεχία. Τον μεγαλύτερο ρόλο όμως διαδραματίζει ο μαύρος χρυσός. Ο ενεργειακός αγωγός ΑΜΒΟ μήκους 895 χλμ, που είναι υπό κατασκευή, συνδέει τη Βουλγαρία με την Αλβανία, περνώντας νοτίως της Αμερικανικής Βάσης, μεταφέροντας 750.000 βαρέλια πετρελαίου κάθε μέρα. Ταυτόχρονα και ο αγωγός φυσικού αερίου TAP θα περνάει από κοντινή προς τη βάση περιοχή και θα καταλήγει στο Αζερμπαϊτζάν. Υπάρχουν επομένως αυτοί και άλλοι τόσοι λόγοι για να κόπτονται οι Αμερικάνοι όχι για τα Σκόπια αυτά καθεαυτά αλλά για τα συμφέροντά τους στη περιοχή.
Τελικά όμως, εμείς περιοριζόμαστε σε συνθήματα του τύπου «Η Μακεδονία είναι Ελληνική» υπό τον μανδύα του «Εθνικού θέματος» αγνοώντας τα συμφέροντα στη περιοχή, τους κινδύνους που ελλοχεύουν όπως αυτό της αμφισβήτησης των συνόρων ως προέκταση του αλυτρωτισμού κλπ. Δυστυχώς, φίλοι αναγνώστες, η Μακεδονία δεν είναι μια και δεν είναι 100% Ελληνική, αφού σ’ αυτή την περιοχή Ελληνικός δεν είναι ούτε ο αέρας που αναπνέουμε. Ας ξεφύγουμε λοιπόν από τη διεκδίκηση της αποκλειστικότητας του όρου και ας πάμε παρακάτω, εκεί που έχουμε δώσει «ραντεβού» με το κλείσιμο της Γ’ αξιολόγησης και των μέτρων μετά το 2018.
