Λίγο πολύ χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε περνάμε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας στα θρανία. Πρώτα έρχονται τα ανέμελα έξι χρόνια του Δημοτικού. Μετά ακολουθούν τα πιο σκιώδη χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου. Εφηβεία, επανάσταση, κοπάνες, γκρίνια και πολλά πολλά μαθήματα. Στο τέλος την θέση των θρανίων παίρνουν οι καρέκλες των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Μπορεί μέσα από την εκπαίδευση και μέσα από την κατάκτηση πτυχίων να μαθαίνουμε πολλά, ένα είναι σίγουρο πως δεν μαθαίνουμε, για την αγάπη και για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Πάνω σε αυτή την ιδέα βάσισε η Εύα Κιτράκου το πρώτο της μυθιστόρημα: “Η Μαριάννα προέρχεται από δύο γονείς ταλαιπωρημένους, που αγωνίστηκαν να ορθοποδήσουν στην Αθήνα. Μέχρι τα δέκα της συμπεριφέρεται ως το «καλό παιδί» για να κερδίσει την αγάπη τους. Η καταπίεση των γονιών της και οι ιδιάζουσες συνθήκες μέσα στην οικογένειά της όμως, την οδηγούν σε ερωτικά μονοπάτια γεμάτα δράση και περιπέτεια που ούτε καν φανταζόταν ότι θα ζούσε. Πλησιάζοντας τα σαράντα πέντε, εφοδιασμένη πια με τον πλούτο των εμπειριών της, θα στρίψει το τιμόνι της ζωής της προς μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση σε αναζήτηση της αληθινής, άνευ όρων αγάπης”
Η πλοκή είναι απλή. Μια κοπέλα που μεγάλωσε από γονείς που ήταν απασχολημένοι με το να παρέχουν στην οικογένεια τους τα προς το ζην, για να ασχοληθούν με τις συναισθητικές υποχρεώσεις τους. Ψάχνει να βρει τι θα πει αγάπη και κάποιες φορές κοιτάζει στα λάθος μέρη, κάτι που θα της στοιχίσει. Οι χαρακτήρες είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Κάνουν λάθη, πληγώνουν, καθηγούνται από τις ανασφάλειες τους. Είναι αντιήρωες και συνάμα οι ήρωες της ιστορίας. Ανάμεσα στην ζωή και στην εξασφάλιση της προσπαθούν να έρθουν πιο κοντά, Κάποιες φορές τα καταφέρνουν και κάποιες όχι. Οι προσωπικότητες των χαρακτήρων διαφαίνονται τόσο μέσα από τις πράξεις τους και την πλοκή όσο και μέσα από τις σκέψεις τους. Η γραφή είναι όμορφη και παραστατική. Είναι οικεία, σου θυμίζει τον τρόπο που μιλάει ο μπαμπάς σου και η γιαγιά σου, είναι λέξεις που έχεις χρησιμοποιήσει και εσύ και εσύ ο ίδιος.
Με λίγα λόγια η Εύα Κιτράκου κατάφερε περίτεχνα να σκιαγραφήσει τον κόσμο όπου ζούμε. Μεγάλα κτίρια και μικρότερα σπίτια όπου μένουν άνθρωποι που παρά την μόρφωση τους ακόμα κάθονται στα θρανία της αγάπης.
