Σκέψεις του 2020

Όταν το 2020 μας την έσκασε

Ιανουάριος του 2020. Θα αλλάξω πολλά έλεγα. Τελικά, τίποτα το ιδιαίτερο, ένας μήνας με τα καλά και τα κακά του και κάπως κουραστικός, θα έλεγα. Πήγαινε-έλα, πήγαινε-έλα. Λεωφορείο, μετρό και ξανά λεωφορείο και ξανά από την αρχή. Συζητήσεις, σκέψεις, κούραση, νεύρα. Συζητήσεις, σκέψεις, κούραση, χαρά. Η ανάγκη μου για φαί. Είχα πείσει τον εαυτό μου ένα χρόνο πριν, ότι τρώγοντας μεσημεριανό θα πάχαινα και προσπαθούσα να καλύψω την πείνα μου με φρούτα. Σχολή κι ένα μπολ με φρούτα. Πορτοκάλι-μανταρίνι, πορτοκάλι-μήλο, μόνο ρόδι. Αλλουνού παπά ευαγγέλιο οι σκέψεις αυτές.

Μόνο ένα περιστατικό με ταρακούνησε στις αρχές του μήνα, στις αρχές του 2020. Μία λιπόθυμη κοπέλα σε εξωτερικό χώρο. Ύψος κάπου 1,68 με 1,70 κι από ότι άκουσα 43 κιλά. 43 κιλά. Γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, σκέφτηκα. Επιτέλους σπίτι. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη κι απόρησα με εμένα. Μία αδυνατισμένη, αφυδατωμένη κοπέλα, ετών 22. Γιατί όταν σταματάς το φαΐ, σταματάς και το νερό. Σπιτικό φαγητό για βραδινό. Μπορεί η ώρα να ήταν έντεκα το βράδυ. Μπορεί, σύμφωνα με ειδικούς, να μην είναι η σωστή ώρα για φαγητό, αλλά ρε παιδιά…το έφαγα όλο μέσα σε πέντε λεπτά. Και κάπου εκεί αποφάσισα ότι ακόμα και το φαγητό της σχολής, που πολλοί από εμάς μπορεί να σνομπάραμε ή να σνομπάρουμε, έχει τη δική του αξία. Δωρεάν μαγειρευτό φαγητό, χωρίς περιττά, έχει σώσει πολλούς από εμάς. Και κάπως έτσι, αποφάσισα ότι η υγεία μου έχει μεγαλύτερη αξία από κάθε μου σκέψη, από κάθε μου κόλλημα.

 Ο ιός του Φεβρουαρίου

Ο Ιανουάριος πέρασε. Αρχές Φεβρουαρίου. Δεν θυμάμαι και πολλά. Μάλλον δεν θα έγινε κάτι το σημαντικό. Τότε γρκίνιαζα, λέγοντας ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει. Δεν το βούλωνα καλύτερα. Μέσα και τέλη Φεβρουαρίου. Ένας ιός, που προέρχεται από την Κίνα, απειλεί όλη την Ευρώπη, βασικά όλο τον κόσμο. Θα περάσει, σκεφτόμουν. Απλά τα μίντια κάνουν όπως πάντα τη δουλειά τους. Μας τρομοκρατούν. Κάπου μέσα στη βροχή των πληροφοριών άκουσα κάτι για προστατευτική μάσκα. Θα ήταν καλό ο κόσμος να αρχίσει να φοράει μάσκες στα ΜΜΜ. Απίστευτο! Τότε θυμάμαι, παρατηρούσα τον κόσμο. Ειδικά στο μετρό και στο λεωφορείο. Προσπαθούσα να καταλάβω ποιος από εμάς μπορεί να έχει τον ιό, ποιος έχει τρομοκρατηθεί περισσότερο και ποιος δεν πιστεύει τίποτα. Προσπαθούσα να καταλάβω, επίσης, πως θα είναι η ζωή μας φορώντας μάσκες. Άνθρωποι, με πράσινες μάσκες μέχρι τη μύτη και βλέμματα με απορία, κούραση και τρόμο. Δεν θα είμαστε άνθρωποι, ρομπότ θα είμαστε.

Το lockdown τρώγεται τελικά;

Φτάνοντας αισίως στον Μάρτιο, αρχές με μέσα του μήνα ανακοινώνεται ολικό lockdown. Τι είναι το lockdown; Τρώγεται; Γιατί αν τρώγεται πρέπει πρώτα να κοιτάξω τις θερμίδες. Εντάξει, λέω. Δύο εβδομάδες θα κρατήσει και μετά πίσω στη ρουτίνα μας. Καιρός για ξεκούραση και γυμναστική, που τόσο μου αρέσει κι απλά δεν είχα χρόνο. Επιτέλους, θα φτιάξω κορμί. Η αλήθεια είναι, ότι δεν ήταν μόνο ο χρόνος. Ήταν κι ενέργεια. Γιατί, χωρίς καλό φαγητό δεν έχεις δυνάμεις. Τελικά το δύο εβδομάδες, έγιναν δύο μήνες. Δύο μήνες μέσα στο σπίτι. Οι πιο τυχεροί της κατάστασης, ήταν όσοι δούλευαν. Περίεργη φάση.

Όταν ο δίδυμος συνάντησε τη γράμμωση

Δύο μήνες απραξίας. Δύο μήνες υπέρ-πληροφόρησης και παραπληροφόρησης. Μία φορά άνοιξα την τηλεόραση και τότε αποφάσισα, ότι όταν μείνω μόνη μου δεν θα έχω κανένα αντικείμενο, που θα με υποχρεώνει να πληροφορηθώ. Μόνο ηχεία για καλή μουσική. Γυμναστική, γυμναστική και πάλι γυμναστική. Αερόβιες ασκήσεις, ασκήσεις ενδυνάμωσης. Ας μην ξεχάσω και την αγάπη μου για τη ζωγραφική. Όχι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά έπιανε από μικρή το χέρι μου. Ζωγράφισα και τρία ξύλινα καδράκια. Σύμφωνα με τη μαμά μου είναι πολύ ωραία. Νομίζω τέλη Μαΐου μας έβγαλαν έξω, σαν καλά παιδάκια. Τότε ήταν που άρχισε να φαίνονται τα αποτελέσματα της γυμναστικής. Άρχισε να φαίνεται η γράμμωση. Κρίμα στη γράμμωση και κρίμα σε εμένα. Γιατί αρχές Ιουνίου είχα τα γενέθλιά μου. Αυτό σημαίνει δίδυμος στο ζώδιο. Όταν κάτι αρχίζει, δεν τελειώνει ποτέ. Αν και δεν πιστεύω σε αυτά, μορφωμένο κορίτσι. Κλασικά.

Αυτά που λέτε ήταν τα νέα των τριών πρώτων μηνών του 2020. Νομίζω ήταν τα πιο σημαντικά όλου του 2020 για εμένα. Δεν ξέρω, γιατί θέλησα να σας τα εκμυστηρευτώ. Εγώ συνήθως γράφω άρθρα για τη στήλη Fashion Talks. Να μπείτε, να τα δείτε. Μάλλον δεν με είχε ρωτήσει ποτέ κανένας ή μπορεί και όχι. Ίσως να υπάρξει συνέχεια, ίσως και όχι.

Παρόμοια άρθρα

• The Young Pope και η σκληρότητα της νιότης
• Μία Γυναίκα, η πιο σπουδαία από όλες
• 4+1 μουσικές προτάσεις για τον μήνα Απρίλιο | Beggars Group

Για περισσότερη έμπνευση ακολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify.

Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project