Μουσική. Χιούμορ. Συναίσθημα. Αυθορμητισμός. Απεριόριστο ταλέντο. Ένα μικρό κομμάτι του παζλ, που ονομάζεται Χάρης Βαρθακούρης.
«Μπορεί να είναι απολύτως τίποτα, δηλαδή είμαι στο στούντιο, βάζω τα δάχτυλα στα πλήκτρα και αρχίζω να παίζω χωρίς να έχω κάτι στο μυαλό μου. Μπορεί να είναι ένας στίχος που μου έδωσαν. Το συχνότερο όμως ερέθισμα είναι η ίδια η μουσική».
Πώς εξηγείτε την τεράστια επιτυχία του “Βράδια Αξημέρωτα” 17 χρόνια μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού;
Ειλικρινά δεν έχω εξήγηση. Με έχει απασχολήσει φευγαλέα η σκέψη αλλά αποφάσισα ότι δεν έχει νόημα να το φιλοσοφώ και να χάνω τον ύπνο μου. Κατέληξα ότι το φρονιμότερο είναι να απολαύσω και να χαρώ αυτό το δώρο που μου έκανε το σύμπαν, χωρίς να σπάω το κεφάλι μου για να το εξηγήσω.
Η αλήθεια είναι ότι πάντα θεωρούσα αδικημένο το τραγούδι, παρόλο που δεν πέρασε απαρατήρητο. Μάλιστα αν με ρωτούσες 2 χρόνια πριν πχ ποια θεωρώ τη μεγαλύτερη προσωπική μου επιτυχία, εξαιρώντας τα ντουέτα με τον πατέρα μου, τα Αξημέρωτα θα ανέφερα. Ωστόσο πίστευα ότι του άξιζε καλύτερη τύχη, σε σημείο να έχω μετανιώσει που το κράτησα για μένα και δεν το έδωσα τότε σε έναν τραγουδιστή που θα το απογείωνε, σε έναν Ρέμο φερειπείν. Υπάρχει και η άλλη σκέψη, ότι είμαι πολύ μπροστά από την εποχή μου και γράφω τραγούδια που θέλουν μιάμιση δεκαετία τουλάχιστον για να τα καταλάβει ο κόσμος και να γίνουν τεράστιες επιτυχίες. Αναρωτιέμαι ποιο θα είναι το επόμενο.
Είναι γνωστό πως ακολουθήσατε μουσικές σπουδές στην Βοστώνη. Πώς αποφασίσατε να επιστρέψετε στην Ελλάδα; Αν γυρνούσατε πίσω τον χρόνο, θα παίρνατε ξανά την ίδια απόφαση;
Δεν ήταν δύσκολη απόφαση. Αγαπούσα πολύ τον τόπο μου και ήθελα να ζω εδώ.
Δεν είχα τότε την ωριμότητα να σκεφτώ το μέλλον μου ή τις ευκαιρίες που θα μπορούσα να έχω αν έμενα στην Αμερική. Ενώ πέρασα πολύ όμορφα χρόνια εκεί, όσο σπούδαζα έσβηνα τις μέρες σαν φυλακισμένος. Για παράδειγμα, όταν επέστρεφα μετά από καλοκαιρινές διακοπές στη Βοστώνη, υπολόγιζα πόσες μέρες μένουν μέχρι να επιστρέψω Ελλάδα για τα Χριστούγεννα, πες ότι ήταν 97, ζωγράφιζα λοιπόν στο τετράδιο μου 97 γραμμές και κάθε μέρα έσβηνα από μία.
Αν όμως γυρνούσα το χρόνο πίσω αλλά ΚΑΙ μπορούσα να προβλέψω το μέλλον της Ελλάδας, θα έμενα στην Αμερική, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Από την άλλη, ας μη γελιόμαστε. Όσα ταλέντα έχει όλη η Ελλάδα, τόσα ταλέντα έχουν μερικά οικοδομικά τετράγωνα στην Αμερική. Κανείς δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει την επιτυχία, όσο ταλέντο κι αν διαθέτεις.
Από πού αντλείτε ερεθίσματα για τη μουσική, που συνθέτετε;
Από παντού…και πουθενά. Μπορεί να ξύπνησα στραβά. Μπορεί να είναι μια δυσάρεστη ή ευχάριστη είδηση. Μπορεί να είναι απολύτως τίποτα, δηλαδή είμαι στο στούντιο, βάζω τα δάχτυλα στα πλήκτρα και αρχίζω να παίζω χωρίς να έχω κάτι στο μυαλό μου. Μπορεί να είναι ένας στίχος που μου έδωσαν. Το συχνότερο όμως ερέθισμα είναι η ίδια η μουσική.
Μπορεί να είναι ένα τραγούδι που ζήλεψα και κάθισα στο πιάνο να το παίξω και καθώς το σκαλίζω, το αναπτύσσω , το αλλάζω ασυναίσθητα και κάποια στιγμή καταλήγει να μην έχει καμία απολύτως σχέση με το αρχικό ερέθισμα. Πώς λέμε τρώγοντας έρχεται η όρεξη; Κάπως έτσι.
Το γεγονός ότι έχετε μεγαλώσει στο πλαίσιο μιας μουσικής οικογένειας φαντάζομαι πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία σας σαν μουσικός. Θεωρείτε πως αν δεν είχατε τα αντίστοιχα ερεθίσματα ίσως να πορευόσασταν σε μια διαφορετική καριέρα;
Δεν μπορώ να το ξέρω. Στην προκειμένη νομίζω ότι έχει παίξει ρόλο το DNA. Σίγουρα ο πατέρας μου εκτόξευσε πολύ γερή…ριξιά. Αν μου έθετες όμως κάπως διαφορετικά την ερώτηση και αναρωτιόσουν με τι άλλο θα μπορούσα να είχα ασχοληθεί, αυτό είναι η φωτογραφία ή η σκηνοθεσία, που κι αυτά στην ευρύτερη καλλιτεχνική οικογένεια ανήκουν. Το έχω ξαναπεί ότι δεν είχα καμία βλέψη να γίνω τραγουδιστής, όσο καλός κι αν ήμουν. Με ενδιέφερε να ζήσω μια ζωή πιο φυσιολογική από αυτή του επαγγελματία τραγουδιστή, του αναγνωρίσιμου και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο στόχος μου ήταν να γίνω παραγωγός. Να φτιάχνω καριέρες, να κινώ νήματα κρυμμένος στο παρασκήνιο.
Υπάρχει κάποιος τραγουδιστής που θαυμάζετε τόσο ώστε να μπορούσατε να τον θεωρείτε πρότυπο σας;
Ο πατέρας μου. Ο μόνος τραγουδιστής που μπορεί να με κάνει να δακρύσω ακούγοντας τον. Από ξένους ο StevieWonder. Αυτές είναι οι βουνοκορφές μου.
Μπορείτε να περιγράψετε τι σημαίνει για εσάς η μουσική χρησιμοποιώντας 5 επίθετα από τα αρχικά του ονόματος σας;
Μη με δεσμεύεις με επίθετα. Θα βρω 5 λέξεις από τα γράμματα του ΧΑΡΗΣ.
Χαλάρωση (και Χάδι) , Αγάπη (και Ανάσα), Ρίσκο (και Ρεφρέν) , Ηρεμία (και Ηδονή), Συναίσθημα (και Σιγουριά)
Θα ενθαρρύνατε τις κόρες, αλλά και γενικότερα τα νέα παιδιά, να ασχοληθούν με τη μουσική σε επαγγελματικό επίπεδο στην Ελλάδα σήμερα;
Μόνο εφόσον είναι εξαιρετικά ταλέντα. Δεν χρειάζεται να ασχοληθείς με τη μουσική αν είσαι μέτριος. Βλάπτεις τη μουσική, βλάπτεις τον εαυτό σου κι ενδεχομένως καταλαμβάνεις τη θέση κάποιου που αξίζει πραγματικά.
Προτιμάτε να τραγουδάτε στο στούντιο όταν δουλεύετε κάποιο νέο τραγούδι ή σε συναυλίες;
Έχει αλλάξει η αντίληψη μου πάνω σε αυτό το θέμα. Κάποτε θα σου απαντούσα ΣΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ χωρίς δεύτερη σκέψη. Έχω κάνει όμως τον τελευταίο ενάμιση χρόνο τόσες ζωντανές εμφανίσεις που έχω αρχίσει να αγαπώ την «έκθεση» στο κοινό, όσο ψυχοφθόρα κι ανεξέλεγκτη είναι. Το στούντιο είναι ένα ελεγχόμενο περιβάλλον. Μπορείς να κάνεις λάθη, να κάνεις πειράματα, χωρίς να λογοδοτείς σε κανέναν. Στο ζωντανό έχεις μία ευκαιρία. Η ασφάλεια που παρέχει το στούντιο ήταν για μένα βάλσαμο αλλά τελικά ανακάλυψα ότι αγαπώ και την πρόκληση και την αδρεναλίνη της ζωντανής εμφάνισης..
Τέλος, ετοιμάζετε κάποια δισκογραφική δουλειά αυτή την περίοδο;
Τον Ιανουάριο ανακοίνωσα στη δισκογραφική εταιρία: Κύριοι/Κυρίες, τον Φεβρουάριο θα έχω έτοιμο δίσκο. Μεγάλο, ολοκληρωμένη δουλειά με 10 τουλάχιστον τραγούδια.
Τον Φεβρουάριο είπα: Δεν πειράζει, δεν πρόλαβα, θα τον έχω έτοιμο το Μάρτιο.
Έχουμε Απρίλιο, δεν έχω κάνει τίποτα, αλλά… αποφάσισα,αν μη τι άλλο, να κυκλοφορήσω ένα τραγούδι, άμεσα , από στιγμή σε στιγμή, και την ολοκληρωμένη δουλειά να την κρατήσω για μετά το καλοκαίρι.
