Ένας ηθοποιός, τον οποίο είτε μέσα από το θέατρο είτε μέσα από μια κλεφτή ματιά στην τηλεόραση, σίγουρα θα έχεις κάποια στιγμή συναντήσει. Αγαπητός σε όλους και εξαιρετικά ταλαντούχος, ο Γρηγόρης Βαλτινός μας μιλά για τις πραγματικές αξίες της ζωής, με αφορμή την παράσταση, στην οποία ο ίδιος πρωταγωνιστεί, με τίτλο: “Κάθε Τρίτη με τον Μόρι”.

«ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΑ ΠΩΣ ΑΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΩ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΜΟΥ, ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ, ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ, ΣΕ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ, ΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ».

1)Στο τέλος της παράστασης, αναφέρετε ότι είδατε στον Μιτς ένα φως, το οποίο παλαιότερα ο περίγυρος του Μόρι έβλεπε και στον ίδιο. Τι εννοείτε ακριβώς όταν μιλάτε για αυτό το φως;

Ο Μιτς βρίσκεται σε μία καμπή της καριέρας του κι αποφασίζει ξαφνικά, να αρχίσει να επισκέπτεται τον παλιό καθηγητή του κάθε Τρίτη ταξιδεύοντας από την Νέα Υόρκη στην Φλόριντα. Πιστεύω ότι ο σκοπός του Μιτς είναι να καλυτερεύσει την ψυχή του. Κατάλαβε πως όλο αυτό το κυνήγι και η πεζότητα της καθημερινότητας δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο σε στρεβλώσεις, σε στρες και σε καταπίεση των ουσιαστικών αναγκών της ζωής. Αυτό το είδε αρκετά νέος. Όταν λοιπόν, του λέει ο Μόρι ότι είδε σε εκείνον ένα φως, εννοεί αυτό το φως. Γιατί κι ο Μορι πολύ έγκαιρα αποφάσισε να ασχοληθεί με τα της ψυχής του, να μελετήσει τον κόσμο, να βγάλει κάποια συμπεράσματα, να μπορέσει να ζήσει πιο απλά. Ξέρεις, ο Μόρι κατάλαβε κάτι, στο οποίο φτάνει κανείς λίγο αργά. Κατάλαβε ότι η ευτυχία βρίσκεται στα καθημερινά και στα λίγα, στα μικρά πράγματα. Αυτό το έχω καταλάβει κι εγώ. Για αυτό και μου άρεσε αυτό το έργο. Διότι στη φάση που είμαι τώρα, αλλά και στον δρόμο που είχα πάρει γενικά στη ζωή μου, συνειδητοποίησα πως μοιάζω πάρα πολύ με τον Μόρι, ταυτίζομαι μαζί του. Πάρα πολύ νωρίς κατανόησα πως αν τοποθετήσω την ευτυχία σε μικρά πράγματα γύρω μου, σε μια παρέα, σε μια εκδρομή, σε ένα τραπέζι με φίλους, σε μια ωραία παράσταση, τότε θα είμαι ευτυχισμένος κάθε μέρα. Αν την τοποθετήσω πάρα πολύ ψηλά: σε κότερα, σε αεροπλάνα, σε βίλες, σε πισίνες… δεν θα είμαι ευτυχισμένος. Τα πράγματα ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Για αυτό το φως μιλάει λοιπόν.

2)Εσείς προσωπικά, ως ένας ηθοποιός με πολλές επιτυχίες στο θέατρο και την τηλεόραση, καταφέρνετε να βρείτε την εσωτερική ισορροπία, παρά τον φόρτο εργασίας σας, και μάλιστα σε μία περίοδο γεμάτη αναταραχές; Πώς το επιτυγχάνει κανείς αυτό σήμερα;

Χαίρομαι που έχεις αυτή την απορία. Την έχω βρει, ναι. Ένα μυστικό είναι λίγο η απομόνωση, η εσωτερικότητα. Να μην ακούς, σαν τον Οδυσσέα, τις σειρήνες της καθημερινότητας, της πεζότητας και της κατανάλωσης. Αν ανοίξεις την τηλεόραση, σου υπαγορεύει ένα μοντέλο ζωής, το οποίο αν προσπαθήσεις να υιοθετήσεις, θα χάσεις τον εαυτό σου. Ισοπεδώνει όλες τις προσωπικότητες είτε μέσω της μόδας είτε μέσω των συνηθειών και της διασκέδασης. Σου καταναλώνει όλα τα λεφτά και τον χρόνο και δεν σου αφήνει περιθώριο να ασχοληθείς με τον εαυτό σου, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να μην έχεις εαυτό. Αυτό που θα μείνει είναι η προσωπικότητα και όχι τα παροδικά και αγοραία πρότυπα. Νομίζω ότι η απομόνωση βοηθάει, όπως κι η μελέτη κι η ενασχόληση με τον εαυτό μας. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την προσωπικότητα μας. Αυτό που είμαστε, αυτό να δείχνουμε προς τα έξω και να μην θέλουμε να μοιάζουμε όλοι. Να ακολουθείς τη δική σου φωνή. Κάνε κάτι επειδή το θες εσύ, κι όχι επειδή το θέλουν οι άλλοι.

3)Στο έργο, αναφέρεστε στο χαζοκούτι. Μέσα από την εμπειρία σας στην τηλεόραση, θεωρείτε πως μια καλή παραγωγή με ηθοποιούς που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των ρόλων τους, δύναται να μεταφέρει στο κοινό ένα μήνυμα με περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικό τρόπο από αυτόν του θεάτρου;

Εγώ αγαπώ την τηλεόραση, για αυτό και την κριτικάρω τόσο. Είναι ένα πολύ δυνατό μέσο, μπορεί να επηρεάσει θετικά τον κόσμο, εάν κανείς το χρησιμοποιήσει σωστά. Η τηλεόραση είναι πιο εντυπωσιακή γιατί έχει τεχνικές δυνατότητες. Το θέατρο είναι μια άλλη συνθήκη. Εκεί πας γυρεύοντας. Θα μπεις σε μία σκοτεινή αίθουσα, σε μία σύμβαση να είσαι παρών σε ένα «ψεύτικο» δρώμενο, το οποίο μέσα από το ψέμα αναζητά μόνο την αλήθεια. Στο θέατρο πας ηθελημένα, η τηλεόραση έρχεται σε εσένα. Έπειτα μην ξεχνάμε ότι στην τηλεόραση, πλην εξαιρέσεων εξαιρετικών εκπομπών, τα άλλα προϊόντα είναι για να χαζέψεις. Πολλά ριάλιτι, για παράδειγμα, προβάλουν μια ψεύτικη εικόνα της καθημερινότητας και των ανθρώπινων σχέσεων. Το θέατρο στηρίζεται στην ουσία, στον λόγο.

4)Έχετε πρωταγωνιστήσει σε δύο μιούζικαλ ( Ο βιολιστής στη στέγη, Τσέχωφ-το μιούζικαλ). Πίστεύετε ότι το μιούζικαλ, ως μια μορφή τέχνης, η οποία συνδυάζει την υποκριτική, τη μουσική και τον χορό έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στο κοινό; «Αγγίζει» περισσότερο τα συναισθήματα του;

Εξαρτάται. Σε κάποιους δεν αρέσει το να σταματά ο λόγος και να αρχίζει να τραγουδιέται ή να χορεύεται. Και ξέρεις κάτι, δεν έχουν πολύ άδικο. Ως ένας άνθρωπος που έχει κάνει μιούζικαλ και αγαπά αυτό το είδος θεάτρου, πιστεύω πως το τελειότερο μιούζικαλ είναι ο βιολιστής στη στέγη. Είναι, ας το πούμε, το πιο διαπεραστικό στον θεατή. Επειδή όταν έρχεται η ώρα να σταματήσει η πρόζα και να γίνει τραγούδι ή χορός, η μεταβολή γίνεται τόσο φυσικά, σαν λαϊκό δρώμενο. Σαν να μην μπορεί να γίνει αλλιώς. Έρχεται η ώρα να τραγουδήσουν και να χορέψουν σε μια ταβέρνα ή σε έναν γάμο, κάτι το οποίο είναι λογικό να συμβεί. Σε μια λυρική στιγμή όπου ο πατέρας αποχαιρετά την κόρη του και ακούγεται μια μουσική από πίσω, χρειάζεσαι πια έναν πιο πυκνό λόγο, που τον έχει το τραγούδι και ο στίχος. Εάν όμως το τραγούδι δεν ενσωματωθεί με φυσικό τρόπο, γίνεται λίγο όπερα κι αυτή δεν έχει πολλές συμπάθειες. Προκειμένου λοιπόν, να γίνει πετυχημένο ένα μιούζικαλ σε θέατρο ή και σινεμά, θα πρέπει να είναι οργανικά φτιαγμένο. Τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

5)Ως ένας καταξιωμένος ηθοποιός, με μεγάλη εμπειρία στον χώρο της υποκριτικής, τι άλλο θα θέλατε να δοκιμάσετε;

Θα σου πω τι μου λείπει. Μου λείπει πάρα πολύ το σινεμά. Δεν έχω κάνει ταινίες. Έχω κάνει μόνο τηλεόραση. Θα ήθελα να κάνω 2,3 πολύ ωραίες ταινίες.

6)Ποιο είναι το πιο σημαντικό μήνυμα που θέλετε να περάσετε στο κοινό μέσω την παράστασης;

Στην παράσταση, υπάρχουν πολλά σημαντικά αποφθέγματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Δεν υπάρχει σκοπός όταν αγαπάς, το να αγαπάς είναι ο σκοπός». Το έργο αυτό είναι ένα εγχειρίδιο, μια μελέτη θανάτου, αλλά ουσιαστικά είναι ένα εγχειρίδιο για τη ζωή. Μία ατάκα πάρα πολύ σοβαρή είναι αυτή που λέει: «Όταν καταλάβεις ότι πεθαίνεις, καταλαβαίνεις πώς έπρεπε να ζεις». Όταν λέμε να ζήσεις τη ζωή σου, δεν εννοούμε τα γλέντια, τις βόλτες ή την κατανάλωση. Εννοούμε να τη ζεις και να την νοιώθεις, να την καταλαβαίνεις. Εννοούμε να βρεις τα ουσιαστικά πράγματα, με τα οποία πρέπει να ζεις κάθε μέρα, να είσαι μαζί τους. Τότε το πέρασμα σου από αυτόν τον κόσμο γράφει. Αλλιώς ζεις μία επιφάνεια, μια ψευτιά, μία κοινωνική υποκρισία και στην ουσία, δεν είσαι ποτέ ευτυχισμένος.  «Το να χάνεις τη ζωή σου επειδή πεθαίνεις είναι ένας μόνο λόγος για να είναι κάποιος θλιμμένος, το να χάνεις όμως τη ζωή σου επειδή δεν τη ζεις αυτό είναι χειρότερο». Η ευτυχία είναι μικρές στιγμές. Αυτές πρέπει κανείς να επιδιώξει, να δουλεύει και να καλλιεργεί.

Λίγα λόγια για την παράσταση θα βρείτε εδώ:
http://www.beasty-press.com/jkathe-trith-me-ton-morrie-twn-jeffrey-hatcher-mitch-albom/