Πόσο απαραίτητα είναι τα λεφτά στη ζωή μας;

Έως και πριν μια εβδομάδα δεν το καταλάβαινα αυτό. Μέχρι που πήγα στο ΑΤΜ για να βγάλω τα λεφτά του ενοικίου και βλέπω υπόλοιπο: 33,56 ευρώ. Εκεί ήταν που άρχισα να πανικοβάλλομαι. Σκέψεις μη λογικές περνούσαν ασταμάτητα από το μυαλό μου. Αν είχε φωνή ο εγκέφαλός μου, θα μου έλεγε: “Φτάνει πια να σκέφτεσαι, δεν μπορώ! Με έχεις τρελάνει. Θα καώ σου λέω!!”. Σκέψεις του στιλ να πουλήσω το iPhone μου ή να ψωνίζω μόνο νερό από το σουπερμάρκετ (δεν μπορώ να πίνω νερό της βρύσης, βλέπεις έχω και τις ιδιοτροπίες μου)ή ακόμη καλύτερα να φάω οτιδήποτε υπάρχει στο ψυγείο και στα ντουλάπια της κουζίνας μου.

Ευτυχώς σκέφτηκα ότι σε 3 εβδομάδες θα πάω Κύπρο, άλλα μέχρι τότε έπρεπε να βρω μια λύση. Και η λύση που δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να ακολουθήσω ήταν η εύκολη λύση. Η λύση πού θα είχε το εξής πλάνο: παίρνεις το τηλέφωνο, πληκτρολογείς τον αριθμό της μαμάς, πατάς το πράσινο κουμπάκι και αρχίζεις τα γλυκόλογα ή το κλάμα μπας και σε λυπηθεί. Με τίποτα όμως δεν ήθελα να το κάνω αυτό και εκείνη τη στιγμή είπα στον εαυτό μου: “Είσαι 20 χρονών μην εξαρτάσαι από τους άλλους. Θα βρεις μόνη σου τη λύση.”  Και τότε άρχισε το καλό. Πήρα ένα κομπιουτεράκι στο αριστερό χέρι, ένα στυλό στο δεξί χέρι και ένα χαρτί Α4 στη μέση και άρχισα να κάνω υπολογισμούς, πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμός. Και ήρθε η στιγμή να σας πω, πως έχω να κάνω τόσες πράξεις από τότε που πήγαινα σχολείο. Στο θέμα μας όμως, μετά από πολύ γράψε, σβήσε, πρόσθεσε, αφαίρεσε βγήκα στο εξής συμπέρασμα: ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΩ. ‘Η μάλλον όχι βγαίνω απλά πρέπει να καταλάβω πως θα είμαι σαν τους παίχτες στο survivor.

Και εκεί ήταν η στιγμή που κατάλαβα πως όταν δεν έχεις λεφτά, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα! Δεν μπορείς ούτε να πας μια βόλτα, ειδικά τώρα με το ηλεκτρονικό εισιτήριο, ούτε να φας, ούτε να καλέσεις φίλους στο σπίτι γιατί κάτι θα πρέπει να τους κεράσεις (Savoir Vivre), ούτε να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου. Και μόλις κατάλαβα, πως εξαρτόμαστε από τα λεφτά, πως για να ζήσουμε έχουμε ανάγκη αυτό το ψυχρό χαρτί που μυρίζει άσχημα, και αυτό είναι που με τρελαίνει περισσότερο. Είναι άδικο όλο αυτό. Άδικο γιατί δεν θα έπρεπε να πληρώνουμε για τις βασικές μας ανάγκες, για τις ανάγκες που μας δίνουν ζωή.  Εκεί, όμως που θέλω να καταλήξω είναι πως όσο μεγαλώνω και ανακαλύπτω τον εγωκεντρικό, σκληρό κόσμο που μου«επιβάλλεται» να ζήσω, τόσο πιο πολύ απογοητεύομαι. Γνωρίζοντας σιγά σιγά την αλήθεια της κοινωνίας μας, με κάνει να αγχώνομαι ακόμη περισσότερο για το μέλλον. Όχι μόνο για το δικό μου μέλλον, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Στο τέλος, είχα σκεφτεί πως αυτό το περιστατικό θα είναι ίσως μια καλή ευκαιρία για να δω πως θα είναι μετά από λίγα χρόνια η ζωή μου, όταν θα βγω στον έξω κόσμο για να ψάξω να βρω δουλειά και να σταθώ στα πόδια μου μόνη μου, με τις δικές μου δυνάμεις ώστε να καταφέρω να ζήσω τον εαυτό μου με λίγα χρήματα.  Και ναι, έτσι το βλέπω τώρα και είναι η καλύτερη λύση και η πιο σωτήρια! Και θα τα καταφέρω, είμαι σίγουρη για αυτό.

Και μια μικρή συμβουλή: μην σπαταλάτε χρήματα σε αχρείαστα πράγματα (το ξέρω είναι δύσκολο).Και να έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας, πως ό,τι γίνεται, γίνεται για καλό.