Γεια σου και σένα υποψήφιε πανελληνίων, μελλοντικέ υποψήφιε, γονέα του υποψηφίου ή όποιος άλλος είσαι!
Είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα ότι είναι περίοδος πανελληνίων, περίοδος που πολλοί 17χρονοι προσπαθούν να βρουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, που προσπαθούν να πετύχουν τον στόχο που έθεσαν και να γράψουν όσο καλύτερα μπορούν μέσα σε τέσσερα τρίωρα.
Ακούγεται αγχωτικό ε; Ναι, είναι πολύ! Πώς γίνεται να μην είναι αφού καλείσαι 4 φορές μέσα σε τρεις ώρες να γράψεις ό,τι έχεις μάθει τα δύο τελευταία σχολικά σου χρόνια αλλά και παλαιότερα; Πώς είναι δυνατόν να έχεις μόνο αυτή την ευκαιρία και τίποτε άλλο; Κανένα δε νοιάζει εκείνη τη μέρα άμα εσύ δεν είσαι καλά, άμα είσαι άρρωστος, άμα έχει πεθάνει κάποιος κοντινός σου, αν θέλεις κι είσαι εκεί ή σε υποχρεώνουν οι γονείς σου…Κανένας δε θα λάβει υπόψιν του τέτοιους παραγόντους γιατί οι πανελλήνιες -πρέπει να- είναι “αντικειμενικές”, και κατ’επέκταση καμιά φορά “απάνθρωπες”.
Αλλά, ας πούμε, ότι καταφέρνεις να επιβιώσεις αυτά τα δύο χρόνια προετοιμασίας γι’αυτές (δευτέρα και τρίτη λυκείου). Δε σου εγγυώμαι ότι δε θα έχεις χάσει τον εαυτό σου, ότι δε θα έχεις πέσει σε κατάθλιψη, ότι θα είσαι ίδιος με πριν (από αυτήν τη διαδικασία)… Τέλος πάντων, είτε είσαι ίδιος είτε διαφορετικός, πας και γράφεις αποφασισμένος ότι με τις γνώσεις που έχεις θα δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό να μαζέψεις όσους περισσότερους βαθμούς μπορείς, ή αλλιώς σκορ γιατί είναι σα να παίζεις σε ένα άθλιο ηλεκτρονικό παιχνίδι.
Ξυπνάς εκείνη την πρώτη μέρα των πανελληνίων, ή μάλλον δεν ξυπνάς ακριβώς γιατί δεν ξέρω αν έχεις κοιμηθεί ακριβώς το προηγούμενο βράδυ. Το άγχος σε κατακλύζει, σε κάνει να ιδρώνεις και να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Το ξεπερνάς γιατί έχεις γίνει πιο δυνατός μέσα από αυτήν τη διαδικασία. Πηγαίνεις στο σχολείο με το καρτελάκι του υποψηφίου στα χέρια, βρίσκεις τους φίλους σου, προσπαθείτε να πείτε κάτι άλλο πέρα από τις πανελλήνιες αλλά δεν μπορείτε. Γιατί απλώς δεν μπορεί το μυαλό σας να ξεφύγει απ’αυτό.
Μπαίνεις μέσα στην αίθουσα, περιμένεις, έρχονται τα θέματα, παθαίνεις ένα σοκ, ηρεμείς ή δεν ηρεμείς, και γράφεις ό,τι ξέρεις. Γράφεις, όμως, κι ό,τι δεν ξέρεις αυτοσχεδιάζοντας μήπως ανέβει λίγο το σκορ σου σε αυτό το άθλιο παιχνίδι. Περνάνε οι ώρες κι ούτε που το καταλαβαίνεις, γράφεις τρεις ώρες και νιώθεις ότι γράφεις στο φροντιστήριό σου ή απλές ενδοσχολικές. Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι από αυτό το γραπτό σου θα κριθεί το μέλλον σου. (Παρ’όλο που ουσιαστικά δεν κρίνεται μόνο από αυτό.)
Χαρούμενος ή λιγότερο χαρούμενος, τελειώνει ο χρόνος, παραδίδεις την κόλλα σου, βγαίνεις έξω και βλέπεις πολλά χαμόγελα αλλά και πολλά κλάματα. Ακούς απαντήσεις που συμφωνείς και άλλες που δε σου έχουν περάσει ποτέ απ’το μυαλό. Μη μείνεις να ασχοληθείς με το τί έγραψε ο καθένας, θα το μετανιώσεις. Εσένα θα ρίξεις και δεν το θες όταν έχεις μπροστά σου άλλα τρία μαθήματα. Φεύγεις, κοιτάς ή δεν κοιτάς τις λύσεις, συζητάς ή δε συζητάς τί έγραψες με τον καθηγητή σου και ετοιμάζεσαι για ένα ακόμη τρίωρο.
Περνάνε οι μέρες, η διαδικασία επαναλαμβάνεται…Την έχεις πλέον συνηθίσει και είσαι φαινομενικά, τουλάχιστον, πιο χαλαρός. Ξέρεις πώς είναι, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Νιώθεις ότι θες να τελειώσει όλο αυτό το μαρτύριο αλλά σκέψου ότι είναι συνολικά περίπου μία εβδομάδα. Δεν είναι τίποτα μπροστά στους 24 μήνες που προετοιμάζεσαι. Γράφεις, δίνεις, γράφεις, δίνεις…κι έρχεται η μέρα που τελείωσες με όλο αυτό το παιχνίδι. Επιτέλους, νιώθεις το αίσθημα της ελευθερίας να σε κατακλύζει.
Ύστερα από μία, δύο εβδομάδες βγαίνει το “σκορ” σου. Το προηγούμενο βράδυ δύσκολα έχεις κοιμηθεί αλλά το πρωί τρέχεις στον υπολογιστή μήπως προλάβεις το site πριν “πέσει” ή τρέχεις στο σχολείο να δεις τους βαθμούς που μάζεψες. Βλέπεις, υπολογίζεις μέσο όρο, είσαι μια χαρά. Λες “περνάω εκεί που θέλω” κι αν όχι στην πρώτη επιλογή, τότε στη δεύτερη που θέλεις εξίσου.
Ή βλέπεις τους βαθμούς, υπολογίζεις μέσο όρο και καταλαβαίνεις ότι έχεις “χαμηλό” σκορ ή χαμηλότερο σε σχέση με αυτό που απαιτούσε η σχολή που ήθελες. Απογοητεύεσαι. Βάζεις τα κλάματα. Έρχονται άλλοι που έχουν γράψει “καλά” και σου λένε “δεν πειράζει, μην στεναχωριέσαι, μια χαρά τα πήγες” με τη χειρότερη ηθοποιία που θα μπορούσαν να έχουν. Δε σε πείθουν. Κανένας δεν μπορεί να σε παρηγορήσει. Νιώθεις ότι δύο χρόνια τώρα προσπαθούσες για αυτές τις 12 ώρες γραψίματος που τελικά καταλήγεις στο ότι “ο κόπος σου πήγε χαμένος”. Έχεις χάσει τον εαυτό σου για να αντέξεις να γράψεις όσο έγραψες. Όμως αυτό μάλλον δεν αρκούσε.
Νιώθεις αποτυχημένος, ότι ήρθε το τέλος του κόσμου, ότι δεν έχεις μέλλον σαν τους άλλους που περνάνε στις σχολές που θέλουν, ότι σε κάνουν πέρα γιατί δεν έγραψες “καλά”…Νιώθεις μόνος και ανήμπορος απέναντι στη ζωή. Ακούς, όμως, πώς λέω ότι νιώθεις; Συνειδητοποιείς πόσο σοβαρά έχεις πάρει αυτό το ΆΘΛΙΟ ΠΑΙΧΝΊΔΙ; Τι σημαίνει δεν έχεις μέλλον επειδή δεν έγραψες 25.687 μόρια; Το σκορ αυτό καθορίζει τη ζωή σου; Αν απαντήσεις “ναι”, τότε έχεις χάσει το νόημα της ζωής.
Συγκεντρώσου! Δεν έγραψες όσο θα ήθελες…ε και; Μην σκέφτεσαι τι θα πουν οι άλλοι και τι θα πει η κοινωνία. Σκέψου μόνο τι θες εσύ να κάνεις με τη ζωή σου! Θες να ξαναδώσεις πανελλήνιες; Αν έχεις το κουράγιο και τη δύναμη, ξαναδώσε! Θες να σπουδάσεις σε ιδιωτική ή δημόσια σχολή; Κάν’το! Θες να φύγεις στο εξωτερικό; Φύγε! Θες να γίνεις χορευτής, τραγουδιστής, ζωγράφος ή φωτογράφος; Κυνήγησε το! Πάλεψε γι’αυτό και θα τα καταφέρεις. Η θέληση και η επιμονή νικούν τα πάντα. Μη μένεις μόνο στο άθλιο παιχνίδι των πανελληνίων. Δεν είναι όλα για όλους. Αν δε θες να σπουδάσεις, πιάσε δουλειά. Κυνήγησε αυτό που θες με κάθε τρόπο! Ψάξε στο ίντερνετ, στείλε το βιογραφικό σου, μίλα με ανθρώπους. Κάν’το χωρίς φόβο! Γιατί να δώσεις πανελλήνιες; Επειδή “αυτό είναι το σωστό”; Σωστό για σένα είναι αυτό που θες εσύ!
Έχουμε 2018 κι ακόμα κάποιες στερεοτυπικές πεποιθήσεις δε λένε να αλλάξουν. Δε θες να γίνεις γιατρός; Μη γίνεις επειδή το θέλουν οι γονείς σου! Γιατί μετά εσύ θα είσαι δυστυχισμένος για μια ζωή, όχι εκείνοι! Δεν τελειώνει η ζωή σου με αυτό το άθλιο παιχνίδι. Μπορεί να χάνεις μία ζωή λόγω του σκορ που μάζεψες, αλλά έχεις άλλες δύο να τις αξιοποιήσεις καλύτερα και με περισσότερη επιμονή σε αυτό που θες!
