Οι γονείς μας και εμείς

Τι θα έκανες χωρίς αυτούς; Ποιός θα ήσουν και που θα βρισκόσουν; Πώς θα ζούσες;

Όπως όλοι γνωρίζουμε, αν δεν υπήρχαν οι γονείς μας δεν θα υπήρχαμε ούτε εμείς. Η ζωή μας ξεκινάει αποκλειστικά από αυτούς και μόνο. Για τους περισσότερους γονείς τα παιδιά τους είναι ό, τι πολυτιμότερο έχουν στη ζωή τους κι αυτό, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να το αισθανθώ ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος άνθρωπος που δεν είναι γονέας. Μπορώ, όμως, να το παρατηρήσω, να το καταλάβω και να το νιώσω έστω και λίγο μέσα από τις πράξεις τους. Πίσω από καθετι που εμείς θεωρούμε αυτονόητο «κρύβεται» ένας συνεχής αγώνας και πάνω απ’ όλα η αγάπη των ανθρώπων αυτών για εμάς. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη. Τα ρούχα που φοράμε και το φαγητό που τρώμε δεν θα υπήρχαν χωρίς τους κόπους, τις θυσίες και την ψυχική φθορά κάθε γονέα. Πολλές φορές, όμως, ακόμη και όταν υπάρχουν εντάσεις και συγκρούσεις και θα μας ξεφύγει καμία κακία παραπάνω, εκείνοι μπορεί να πληγωθούν αλλά δεν θα πάψουν να μας στηρίζουν ηθικά και ψυχικά, όποιο κι αν είναι το κόστος. Ας ξεχάσουμε για λίγο τον «νεανικό μας εγωισμό» και ας ακούσουμε λίγο παραπάνω τις συμβουλές που έχουν να μας δώσουν. Ας το ξανασκεφτούμε πριν ξεκινήσουμε ολόκληρο καυγά επειδή μας κυνηγάνε να πάρουμε ζακέτα όταν βγούμε από το σπίτι…

Οι γονείς, βέβαια, δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν και εκείνοι που θα σε κουράσουν απίστευτα με την υπερβολή τους και τον υπερπροστατευτισμό τους. Ακόμη κι αυτά, όμως, πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι απόρροια του ενδιαφέροντος και της αγάπης τους για εμάς. Περισσότερο θα βοηθήσει μια εποικοδομητική συζήτηση στην επίλυση των προβλημάτων αυτών παρά μια κουραστική και ψυχοφθόρα λεκτική διαμάχη.

Όλα αυτά για τους γονείς που καταλαβαίνουν και είναι πρόθυμοι να ακούσουν τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των παιδιών τους. Με λίγα λόγια, για εκείνους που παρά τη συνεχή τους προσπάθεια να μεγαλώσουν με τον καλύτερο τρόπο τα παιδιά τους, θα αφιερώσουν χρόνο για να αναθεωρήσουν τις πράξεις τους και να αναρωτηθούν: «Μήπως τελικά κάνω και εγώ κάπου λάθος;»

Τι γίνεται, όμως, με τις άλλες κατηγορίες γονέων; Δυστυχώς, υπάρχουν και εκείνοι οι γονείς που, όντας σε ανησυχητικό βαθμό ακαλλιέργητοι, στενόμυαλοι και προσκολλημένοι στη δική τους ιδεολογία και τις δικές τους αντιλήψεις , θα κάνουν τα πάντα για να σου επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο ζωής. Όταν σου λένε «Θα περάσεις Ιατρική! Κι αν δεν…», λογικά, θα νιώσεις τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σου, θα νιώσεις την καταστροφή των ονείρων σου. Ίσως νιώσεις τέτοια απογοήτευση και απελπισία που θα αρχίσεις να σκέφτεσαι ακραία. Αλλά όχι! Η ζωή σου και τα όνειρά σου αξίζουν και γι’ αυτό ακριβώς θα παλέψεις και θα βρεις μια λύση, αναζητώντας υποστήριξη από πολύ καλούς φίλους, τη γνώμη ενός ψυχολόγου και κάνοντας ό, τι άλλο θεωρείς πως θα βοηθήσει. Αυτά, για να μην λησμονούμε ότι υπάρχουν και δύσκολοι γονείς και μαζί τους, παιδιά που υποφέρουν.

Τέλος, εάν ο γονέας προσπαθήσει να «μπει στη θέση» του παιδιού και το αντίστροφο, θα υπάρξει τουλάχιστον λίγη κατανόηση παραπάνω. Ίσως τότε τα πράγματα να γίνουν ευκολότερα τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά.