Στη ζωή σου γνωρίζεις καθημερίνα χιλιάδες ανθρώπους.Όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους.Κάποιοι που γίνονται σημαντικοί για εσένα,κάποιοι άλλοι όχι. Ίσως μερικοί από αυτοί να σε πληγώσουν με τον τρόπο που φεύγουν ή έφυγαν,άλλοι να σου κάνουν καλό με τον αποχωρισμό τους.
Να ξέρεις όμως ότι είναι από τη φύση να γίνεται αυτό.Οι ανθρώποι έρχονται και φεύγουν..Ίσως αυτό να μην σε ευχαριστά και τόσο ή να σε κάνει δυστιχισμένο αλλά έτσι γίνεται.Θα ήταν παράλογο για όσα χρόνια ζούσες να ήσουν μόνο με τους ίδιους ανθρώπους.
Θα γνωρίσεις άτομα διαφορετικά από εσένα,άτομα με τα οποία ούτε μία στο εκατομμύριο δεν θα μπορούσες να ταιριάξεις,άτομα όμως που έχετε τόσα κοινά και με το χρόνο γίνονται σημαντικοί για σένα. Άτομα που σου υποσχέθηκαν πολλά.Άτομα που ανταλάξατε μυστικά.Άτομα με τα οποία είχατε τις πιο γλυκιές αναμνήσεις.Αυτά τα άτομα είναι και πιο πολύ που πληγώνουν με την έξοδο τους.Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Είναι δύσκολος ο αποχωρισμός,όμως πιο δύσκολο είναι να διαγράψεις όλες αυτές τις αναμνήσεις,καλές ή κακές.Θα μου πείς τώρα εσύ,γιατί να μην κρατήσω τις καλές αναμνήσεις μονάχα;Και εγώ με τη σειρά μου θα σου απαντήσω,ότι όταν έχεις ζήσει τόσες όμορφες στιγμές με έναν άνθρωπο ο οποίος αποτελούσε σημαντικό κομμάτι σου ο οποιός είτε το ήθελε είτε όχι έχει φύγει είναι δύσκολο,πολύ δύσκολο.Να σκέφτεσαι κάθε μέρα που περνάει το χρόνο που περνούσατε μαζί.Να σκέφτεσαι τωρά τι;Αυτό ήταν…έφυγε;
Είναι περίεργο το συναίσθημα.Ένας κόμπος στο λαιμό.Ένα σφήξιμο στην καρδιά σου.Ένα ρίγος σε όλο σου το κορμί.Δύσκολα συνειδητοποιήσεις έναν αποχωρισμό.Δεν αποχωρίζεσαι μόνο το άτομο που φέυγει αλλά και ένα κομμάτι από τον εαυτό σου.
Στο τέλος,καταλαβαίνεις ότι στη ζωή σου μένουν μόνο όσοι αξίζουν.
Αυτοί που σε εκτιμούν και σε αγαπούν πραγματικά δεν θα φύγουν ποτέ,είτε πρέπει είτε όχι.