όπως οι λέξεις σε σέρνουν — σαν τα θηρία το ψοφίμι —
Αθανασία Δρακοπούλου, «Απορριματοφόρα», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Η πρώτη ποιητική συλλογή της Αθανασίας Δρακοπούλου -ελπίζουμε όχι και η τελευταία, που κυκλοφορεί από τις αξιόλογες εκδόσεις Τύρφη, μας εξέπληξε ευχάριστα, σαν πότισε ανέλπιστα το, εν πολλοίς και κατ’ ελάχιστον, άνυδρο τοπίο της σύγχρονης ποίησης. Ίσως γιατί η ίδια η ποιήτρια δεν θεωρεί τον εαυτόν της ως τέτοια (Ποιητής δεν ήμουν/ ούτε το ζήλεψα./ Αυτοί βλέπουν μόνο πουλιά λευκά ή μαύρα/ στις μέσα, έξω, άνω και κάτω χώρες), στοιχείο που εκλείπει από τους σύγχρονους ομότεχνούς της, οι οποίοι ενδύονται την ταυτότητα του ποιητή και της ποιήτριας λησμονώντας το κυριότερο, την ίδια την τέχνη που άλλο δεν μπορεί να ‘ναι από το ακατέργαστο μάγμα της υπάρξεως, ή κατά το παπαγιώργειο, «όχι τάλαντο, μα πάθη και βάσανα».
Στον αντίποδα της επικρατούσας ποιητικής περσόνας, η Δρακοπούλου μες στην πολλαπλότητα των Εαυτών της (Εκείνος που πονάει/ πριν το κάρφωμα/ μπορεί να είναι ένας ποιητής, μια κουραστική/ άδοξη νοικοκυρά, ένα όνειρο,/ που δεν είχε τίποτα να συμβολίζει), θιασώτρια της σωκρατικής άγνοιας και ειρωνείας, απεκδύεται τον οποιονδήποτε προσδιορισμό (Δεν ξέρω τίποτα./ Τίποτα, τίποτ’ άλλο/ δεν είμαι). Χτίζει, έτσι, ένα σύμπαν, όσο χοϊκό και γήινο (Όλοι μια φούχτα χώμα/ μέχρι κάποιος, κάποιος/ να μας αγκαλιάσει/ για να βρούμε σχήμα/ και πνοή), άλλο τόσο ονειρικό και υδάτινο (Το ποίημα μικρό παιδί/ γεννημένο στο νερό, για την ακρίβεια/ το ένα πόδι στο νερό και το άλλο/ στα βότσαλα). Και όσο γειωμένη κι αν μοιάζει η ποίησή της ακροβατώντας ανάμεσα μυστήριο της Ζωής (Δεν θέλησα να γράψω για λουλούδια/ είναι καλύτερο το προσκύνημα στην ευωδιά) και στο αίνιγμα του Θανάτου (Όπου ο Θεός βάζει τελεία/ ο άνθρωπος δεν δικαιούται/ ερωτηματικό), το κυρίαρχο στοιχείο του ποιητικού της χάρτη, όπως και του ανθρώπινου σώματος, δεν είν’ άλλο από το νερό· την πηγή της Ζωής.
Κι αυτή η βροχή
μια αφοσιωμένη προσευχή
μια παράλογη ύπνωση, ένα ενθύμιο
για τη βροχό/πτώση εντός σου.
Είμαστε πρόσφυγες
εγκλωβισμένοι σε σώματα
που δεν αναγνωρίζουν την υδάτινη
καταγωγή μας.
Μονάχα ο Χατζιδάκις δραπετεύει
από κάποιο δωμάτιο, για να συντροφεύσει
τούτη την προαιώνια σφαγή.
Ούτε τύμπανα ούτε τρομπέτες
δεν ζαλίζουν την ιστορία
των υδάτων.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Φθινόπωρο», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Πώς αλλιώς
αγαπιούνται οι άνθρωποι
αν όχι με τη δύναμη του νερού
με την ανάμνηση ενός ναυαγίου ή
με την αίσθηση ενός αδιάκοπου βαπτίσματος.
Θεός και θάνατος
άνθρωπος και θεριό
κι ανάμεσά τους η θάλασσα
να τους εξευμενίζει.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Όλα Θάλασσα», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
[…] Εμένα τα φτωχά μου άλογα γερά ή γέρικα
καλπάζουν πάντα κοντά στα νερά.
Και τα νερά τους — δεν έχει σημασία
αν — ποτάμια, λίμνες ή θάλασσες είναι.
Δεν έχει σημασία, αν στείρα μένουν
ή φουσκώνουν, αν ξεδιψούν
αν αργοπεθαίνουν. […]
Αθανασία Δρακοπούλου, «Μέσα Μου Άλογα», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
«[…]Το ποίημα είναι φύλλο
που αποχωρίζεται τον οικοδεσπότη
πριν οι άγριοι άνεμοι ξυλοδαρμοί
το διαλύσουν.
Μην το κοιτάς, λοιπόν
φύλαξέ το σε κάποιο μέρος σκιερό κλεισμένο
μέσα σε σελίδες βάρους
όπως τα άνθη του πρώτου έρωτα
που βάλθηκες
χρόνια να κρατήσεις[…]»
Αθανασία Δρακοπούλου, «Φυτολόγιο», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
«Θάνατος, όπως η Ζωή», Ηλίας Μέλιος, Χεράτ (1998)
Και από το νερό και το χώμα πλάθεται μια ποίηση βαθιά ανθρώπινη, που καταπιάνεται με τα μύχια της φιλοσοφικής και κοινωνικής ύπαρξης εν κόσμω. Έτσι, στην ποιητική συλλογή της Δρακοπούλου, που βρίθει υπερρεαλιστικών εικόνων (Ήσυχα-ήσυχα ο άνεμος ξοδεύει/ γιορτές με χάρτινα καρναβάλια/ παραμυθιάζει το ακέφαλο άλογο/ που έδεσα σε κάποιο δρομολόγιο ζωής), πάγια φιλοσοφικά ζητήματα της ζωής, του θανάτου και του έρωτος, συνυπάρχουν αρμονικά με τα κοινωνικά (Που λέμε τα συνθήματα/ κι ύστερα πάμε σπίτια μας/ γυρεύοντας κέρματα/ για το αυριανό/ ψωμί./ Τούτη η σκλαβιά είναι/ σχεδόν αξιοθαύμαστη), καθώς η ποιήτρια φαίνεται να γνωρίζει καλά το αριστοτελικό πολιτικό ζώον, ανατέμνοντας την φύση του (Γιατί το πλήθος/ δεν ενδιαφέρεται για ήρωες /δεν ξεχωρίζει τους λύκους απ’ τα σκυλιά/ ένα χειροκρότημα επιθυμεί κι ύστερα /συνεχίζει τη ζωή του), μέσα από διαφορετικά πρίσματα (φιλοσοφικό, κοινωνικό, ψυχαναλυτικό). Το ύφος δε, που διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος των ποιημάτων, μέσα από ρητορικά και μετέωρα ερωτήματα ή τα άρρητα αποφθέγματα, διακρίνεται από μία λεπταίσθητη, υφέρπουσα ειρωνεία και ένα σκιώδες μαύρο χιούμορ, που μοιάζει να κλείνει το μάτι στον αναγνώστη, όχι με σκοπό να του τραβήξει παιγνιωδώς την προσοχή, μα με σκοπό να τον κάνει κοινωνό μιας εσώτερης, προαιώνιας αλήθειας· με σκοπό να τον ωθήσει σε μία καταβύθιση στον πυρηνικό Εαυτό.
[…]Καμιά φορά, που ο ύπνος αντιστρέφεται
χάνω μια μέρα που την ψάχνω
απεγνωσμένα. Πώς γίνεται
όμως μέσα σε τριάντα τετραγωνικά
να χαθούν
εικοσιτετράωρα;
Πάντα κάτι περισσεύει. Έτσι
μετράω με τα δάχτυλα την απόσταση
δίνοντας ονόματα προσφυγής στο κενό.
Μέχρι ένας απ’ τους δυο μας, ένας
του ενός, να επιστρέψει μετά
από το σούρουπο
της ατομικής του
πανωλεθρίας.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Εκλείψεις», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
[…]Αυτή ήταν η ζωή μας
τυλιγμένη με την άμμο
δυο βήματα, δυο αιώνες
και μια κοπάνα
απ’ τα στοιχεία ενός
μηχανογραφικού δελτίου.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Βασική Εκπαίδευση», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Ωραία που ρημάζουμε, αγάπη μου
μέσα στην ευγένεια των ξένων
σαν πόλεις που σιωπούν με
την επέλαση του θέρους.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Τετελεσμένο», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
[…]Αλλά τι ζητάς;
Πάντα ένα τσάκισμα
προϋπάρχει της αποποίησης
του προτέρου εντίμου βίου μας
Αθανασία Δρακοπούλου, «Της Ευωδιάς», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Ειρωνεύεται ως και τον Θάνατο η Δρακοπούλου στο ποίημα «Είμαστε Μόνες», τον Θάνατο που κάνει αισθητή την παρουσία του σε κάμποσα ποιήματά της, όχι σε μια ποίηση ερασιθάνατη, μα σε μια ποίηση που προσπαθεί να ξεκλειδώσει το, εις τους αιώνας των αιώνων, κλειδωμένο μυστήριο της ζωής (Ν’ αστράφτει ο ήλιος στο τραπέζι/ κανείς να μη μείνει νηστικός, ακόμα/ κι ο ετοιμοθάνατος διψά/ για γιορτές, χαρές/ και πανηγύρια).
καὶ φτάνει τώρα ξαφνικὰ τὸ μήνυμα ὁ Ἀγώνιος πεθαίνει…
Νὰ τὸν προφτάσω πρέπει, ἀνάγκη πᾶσα
τώρα, σ’ αὐτὸ τὸ τώρα ποὺ δὲν εἶναι χρόνος πιὰ
ἀραιώνει ἀραιώνει τὸ παρὸν τριγύρω μου κι ὁ Ἀγώνιος πεθαίνει
νὰ τὸν προφτάσω κι ἂς μὴ τὸν προφταίνω πιὰ
Βύρων Λεοντάρης, Χωρίς τίτλο (I)
Ένας θάνατος που παραμονεύει (Κανένα παραμύθι γι’ αυτούς/ που η νύχτα θερίζει και η σίγουρη/ χάρτινη μέρα προσθέτει/ στα έντυπα ενημέρωσης), που είναι απρόβλεπτος και που ανά πάσα στιγμή μπορεί να βγει από εκεί από όπου παραφυλάει (κι όπως η ιστορία κάποιου/ που φεύγει πάντα/ απροειδοποίητα). Και η ποιήτρια τον περιμένει, σχεδόν του κλείνει ραντεβού σε μήνα και μέρα (Να είναι Μάης, αν πεθάνω!)· μια μέρα ανύποπτη και καθημερινή, μια μέρα που θα την διαδεχτεί η επόμενη και η επόμενη, σε ένα ηρακλείτειο ποτάμι που δεν παύει να κυλά, στο αβυσσαλέο παθητικό του χρόνου.
Όταν πεθαίνω
θα είναι Παρασκευή.
Πάνω απ’ τους ατμούς
μιας κατσαρόλας με φλούδες πορτοκαλιού.
Μέσα στον πανικό της στιγμής
κάποιος θα θυμηθεί να με πετάξει
σε τρία γυάλινα βάζα, ανεβάζοντάς με
στο ράφι ανάμεσα στις σταφίδες
και τα λουκουμάκια.
Το Σαββατοκύριακο
μπορεί να νιώθουν όλοι μουδιασμένοι.
Μα τη Δευτέρα όλα ξεχνιούνται
και καθώς βιάζεσαι να φύγεις για δουλειά
αφηρημένος θα ρίξεις στο στόμα δυο κομματάκια
φλούδες πορτοκαλιού να μαλακώσουν
στον ουρανίσκο.
Γιατί το ουσιαστικό γραμματικό στοιχείο
δεν είναι το ουσιαστικό
που είναι γλυκόπικρο
όπως η Δευτέρα
στους τροχούς των αυτοκινήτων
κι όπως η ιστορία κάποιου
που φεύγει πάντα
απροειδοποίητα.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Ξέχασα Να Ξυπνήσω», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Και το ισοδύναμο του Θανάτου, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, ο Έρως, σαρκοβόροι επαμφοτερίζοντες, διεκδικούν σώμα και ψυχή, ύλη και πνεύμα, την αδιαπραγμάτευτη ολότητα.
Να φαγωθούμε δεύτερη φορά
κολυμπώντας στα ανομολόγητα
της πορφύρας.
Μα κάπου πριν τα κόκκαλα
να σε ρωτήσω! Ως ενθύμιο, με όλη
την αλήθεια του λόγου, να σε ρωτήσω.
Ποιος πονούσε περισσότερο
η πληγή ή το μαχαίρι;
Ποιος πονούσε περισσότερο
το μαχαίρι ή η πληγή
Αθανασία Δρακοπούλου, «Ενθύμιο», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Θάνατος και Έρωτας, αμφότεροι πολιορκούνται από την ποιητική τέχνη, πάντα αδύναμη εκείνη να μεταφέρει τον εσώτερο πυρήνα τους.
Φοβάμαι μονάχα τους ερωτευμένους
και τους νεκρούς φοβάμαι
κατέχουν εκείνο
το μερίδιο γνώσης κι απόγνωσης
που πάντα ως ποίημα
μας διαφεύγει.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Άγνοια Κινδύνου», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
«Έτσι πρέπει να ράβονται οι σχέσεις κι οι εξαρτήσεις, με αραιές χαλαρές βελονιές, για να μπορούν να ξηλώνονται εύκολα», Σκόνη, Κική Δημουλά
Και είναι τούτος ο έρωτας που σε μία κοινωνία αποξενωμένη και τεχνολογικά διαμεσολαβημένη, ξένος γίνεται κι αυτός -αν όχι ανέφικτος- σαν διαχέεται μέσα στα δίκτυα και χάνει την υλική και πνευματική του υπόσταση μέσα στις οθόνες αφής. Και γίνονται και ξεγίνονται οι «σχέσεις» με το πάτημα ενός κουμπιού.
[…]Τα κορίτσια των πολυκατοικιών
περιμένουν περιμένουν νέα από το μέτωπο
τον ήχο μιας σειρήνας.
Όμως τα ανοιχτά μέτωπα είναι πολλά
και κανείς μας δεν ξέρει αν προμηνύεται
η λήξη ή η έναρξη του πολέμου
σε μια ραγισμένη οθόνη αφής.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Ημερολόγια Ανθρωποφαγίας», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
[…]Εκείνοι από σήμερα δεν πονούν
ενδεχομένως δεν σκέφτονται
δεν θυμούνται, δεν περιμένουν
δεν απελπίζονται, δεν λένε ψέματα.
Μονάχα σβήνουν ονόματα
διαγράφουν μηνύματα, μπλοκάρουν
επαφές, απορρίπτοντας σκέψεις
γιατί στο τέλος υπερισχύουν
τα κουμπιά.
Λες και η Αγάπη είναι ένα κουμπί
που άμα το πατήσεις μηδενίζει τα σωθικά
βυθίζοντάς μας σε εμβρυακό
υπνοδωμάτιο.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Έσβησαν», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Γιατί, ως ευφυώς σ’ ένα παιχνίδι λέξεων και εννοιών, γράφει στο ομότιτλο της συλλογής ποίημα:
Ουσιωδώς η απόσταση
είναι μια τεχνητή έλξη
[…]
Ουσιωδώς η έλξη
είναι μια τεχνητή απόσταση[…]
Ή με τα λόγια του Roland Barthes: «Αν απομακρυνόμουν για να σε κατέχω ασφαλέστερα;»
Σε ποιον, όμως, γράφει η Δρακοπούλου; Σε ποιους απευθύνεται; Όσο και εάν μέσα στην ποίησή της παρελαύνουν ο Αναγνωστάκης, ο Καρυωτάκης, ο Κορτάσαρ, ο Χατζηδάκις και ο Ρίλκε, ο αποβλεπτικός πόλος της απεύθυνσης μοιάζει incognito, αν όχι δεινός shapeshifter· όλα τα πρόσωπα, μετουσιώνονται σε εκείνο το ένα, το κυρίαρχο, της Μητέρας, ενίοτε, πιο σπάνια, και του Πατέρα.
Μητέρα! Εσύ φταις που σκότωσα
όλες τις γυναίκες μέσα μου, για να μάθω
τη λειτουργία της ανάσας.
Κι έπειτα
τόσο κουράγιο πού βρέθηκε
για ν’ αναστηθούν μόνο εκείνες[…]
Αθανασία Δρακοπούλου, «Τα Παλιά Μου Ρούχα», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Τα σκοτάδια σου, μητέρα
πώς αλήθεια θρέφουν το φως;
Πώς αλήθεια σπέρνουν τριφύλλι
στο άγονο έδαφος! […]
Αθανασία Δρακοπούλου, «Κωπηλασίες», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Υπάρχει μια χάντρα μητέρα
που χάθηκε σε μία νυχτερινή
προσευχή μέσα σ’ ένα σπίτι.
[…]
Ίδιος ο πόνος, μητέρα, γι’ αυτόν
που δεν θυμάται τη γλώσσα του πλήθους
ούτε κατέχει πόσες φορές πέθανε
στην τελική ευθεία
Αθανασία Δρακοπούλου, «Τα Βλέφαρα», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
[…]Κι απ’ όλα τα νυχτερινά
δρομολόγια των αποχωρήσεών μας
μονάχα το ξυπόλυτο περπάτημα
του πατέρα φέρνει στο γυμνό
βάρος του ανέμου
Αθανασία Δρακοπούλου, «Ανεμομαζώματα», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Σε μια αδιάκοπη συνομιλία με ζώντες και τεθνεώτες, λοιπόν, η Δρακοπούλου απευθύνεται, συχνά, στις φιγούρες του Πατέρα και της Μητέρας, ακόμη και όταν μιλά σε άλλα πρόσωπα· απευθύνεται σε ετούτες τις φιγούρες είτε ως πρόσωπα υπαρκτά είτε ως απεικάσματα, ως είδωλα που αποκαθηλώνονται και εκθρονίζονται από τους παραδοσιακούς ρόλους και την αυθεντία τους. Και είναι πάντοτε, στον πυρήνα, ο αποβλεπτικός πόλος, η Μητέρα και ο Πατέρας· εκείνα τα πρόσωπα που καθρεφτίζονται σε κάθε μετέπειτα πρόσωπο, σε κάθε σημαντικό Άλλο, αναζητώντας είτε να τα λατρέψουμε είτε να τα σκοτώσουμε.
Σε φοβίζει ο θάνατος, μητέρα;
Κι εμένα απ’ την κούνια.
Σε κείνα τα κάγκελα που γράπωνα
τα πρώτα μου δάχτυλα και
του έριχνα σαλιασμένα
γελάκια.
Μα δεν μπορεί
τόσος αιώνιος μύθος
που τον τυλίγει, κάτι θα έχει
κι αυτός να μας προσφέρει.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Είμαστε Μόνες», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Μα όσο και εάν απευθυνόμαστε σε κάποιον άλλον γράφοντας, πάντοτε γράφουμε στον Εαυτό. «Εγώ είμαι ένας Άλλος», έγραψε ο Ρεμπώ στον πιο πολυσυζητημένο, ίσως, στίχο του, ενώ ο Σκαρίμπας, έγραφε για Εαυτούληδες. Στην ποιητική σύνθεση της Δρακοπούλου, σε πλήρη σύμπνοια με τους ως άνω ομότεχνούς της, ο εαυτός δεν είναι μια ολότητα μα ένα κράμα από ετερόκλητους, επιμέρους Εαυτούληδες.
Μέσα μου
ζει ένα τρένο
που από ανθρώπινο λάθος
εκτροχιάστηκε.
Απ’ τα συντρίμμια του
αναδύονται τρεις επιζώντες
ο καθένας κόσμος ολάκερος.
Αρχικά ο άνδρας με το κουτσό ποδάρι
σηκώνεται, τινάζει το μαύρο
και φωνάζει. Προχωράμε!
Πίσω απ’ την ομιχλώδη περιοχή
μια γυναίκα, που κρατάει την τσάντα μου
κοιτάζει δίχως να κατανοεί αν έχει φύγει
ή αν από κάπου επιστρέφει.
Και πάνω στις λιωμένες ράγες κάθεται
ένα κουλουριασμένο παιδί
στο ίδιο σημείο πάντα.
Αν τύχει να το συναντήσεις
να είσαι πολύ προσεκτικός
με τις κινήσεις και τα λόγια
γιατί όλα τα αισθάνεται
ως συνέχεια
μιας άδικης τιμωρίας.
Μέσα μου, γύρω σας
αυτοί οι τρεις επιζώντες
πάντα μου τα κάνουν μαντάρα
την πιο ακατάλληλη εποχή
κι εσύ θαρρείς πως μοναχή μου
κλωτσάω την καρδάρα, αφήνοντας στην άκρη
ημιτελείς ιχνογραφίες και ξύσματα
εκδορές από σπασμένες
ξυλομπογιές.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Να Πάρει Ο Διάολος», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
[…]Μέσα μου άλογα, άλογα τρέχουν
γυρεύοντας, αφηνιασμένα καλπάζουν
γυρεύοντας μιαν ανατολή
να ξαποστάσουν
γυρεύοντας μια δύση
για να κοιμηθούν
Αθανασία Δρακοπούλου, «Μέσα Μου Άλογα», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Πατέρας, εκείνος
που ’χει πάντα τρεις ζωές
εκείνη που προλογίζει η μητέρα
εκείνη που θυμάται το σινάφι του
κι εκείνη που συναντάω
μέσα στα παλιά βιβλία.
Πατέρα!
Το ήξερες πως ο Ριχάρδος
ο Λεοντόκαρδος, όταν δεν έπαιρνε κεφάλια
έπαιζε λαούτο κι έγραφε στίχους;
Αθανασία Δρακοπούλου, «Διαζύγιο», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Στο ποιητικό σύμπαν της Δρακοπούλου, το καρτεσιανό, αρραγές Υποκείμενο με την υπερβατική συνείδηση, που σκέφτεται και άρα υπάρχει, το εγελιανό Υποκείμενο της αυτοσυνείδησης, το αποδεικτικό cogito του Χούσσερλ και το προ-λογικό cogito του Σαρτρ, φαίνεται πως συλλήβδην θραυσματοποιούνται στο κατακερματισμένο φροϋδικό Υποκείμενο του Ασυνειδήτου, όπου τα ορμέμφυτα και οι ενορμήσεις βασιλεύουν. Και εάν πάντα κάτι μένει στον πυρήνα του θραυσματικού εαυτού, δεν είν’ άλλο από το παιδί· εκείνο το παιδί που συγκροτήθηκε στους τρεις πρώτους μήνες της ζωής, εκείνος ο αθέατος κουκλοπαίχτης που φωλεύει στο στέρνο του ενήλικα και κινεί τα νήματα και πατά αφελώς τις νάρκες που το ίδιο τοποθετεί στον εαυτό του· εκείνο το παιδί που επειδή δεν έζησε παιδική ηλικία, έμεινε πάντα παιδι.
Και φοβάμαι εντός σου
φοβάμαι δίχως σου
φοβάμαι να ’ρθω
να σου πω πως
είσαι εσύ
εκείνη
η παιδική ηλικία
που δεν χόρτασα ακόμα.
Αθανασία Δρακοπούλου, «Όμορφέ Μου», Οι Αναμνήσεις ενός Κωλόπαιδου, εκδ. Τύρφη (2024)
Η ποίηση της Αθανασίας Δρακοπούλου τέμνει εγκάρσια και το δικό μας στέρνο, αποκαλύπτοντας τον δικό μας μικρό κουκλοπαίχτη· η ποίησή της αποτελεί «παρηγοριάς κατευόδιο στο τετράδιο του κόσμου στο αδιέξοδο του δρόμου», και την ευχαριστούμε για αυτό.
Η ποιητική της συλλογής θα παρουσιαστεί το Σάββατο, 1 Ιούνη, στις 12:00 στο σκακιστικό καφενείο Πανελλήνιον (Μαυρομιχάλη 16).
