Υπήρξε σύμβολο επανάστασης για την εποχή της, τόσο με το έργο της, όσο και με το στυλ της. Έπεσε θύμα μπούλινγκ στην Αμερική του ’50, καθώς την αποκαλούσαν “φρικιό” και “γουρούνι”. Παράτησε δύο φορές το πανεπιστήμιο, για να αλλάξει τα μουσικά δεδομένα. Δε θα μπορούσε να είναι καμία άλλη, παρά η Janis Joplin, η βασίλισσα της Blues.
Από μικρή ηλικία, η Janis, ήταν ένα παιδί που δε την ικανοποιούσε τίποτα και πάντα χρειαζόταν περισσότερη προσοχή, όπως έχει αναφέρει η μητέρα της. Με ιδιαίτερη αγάπη στις τέχνες, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και φυσικά με το τραγούδι. Στην Αμερική του μεγάλου ρατσισμού, η Joplin, αγαπούσε τη μουσική των έγχρωμων κι έτσι την ενστερνίστηκε αιωνίως. Το 1965, αρραβωνιάστηκε και ενώ με λαχτάρα κανόνιζε τις ετοιμασίες του γάμου της, χώρισε. Αξιοσημείωτο το γεγονός πως γι αυτήν έγραψε ο Leonard Cohen το κομμάτι “Chelsea Hotel” , έπειτα από μια νύχτα πάθους στο ομώνυμο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, όπου ο νεαρός τότε ποιητής Leonard και η Janis Joplin συναντήθηκαν τυχαία στο ασανσέρ του ξενοδοχείου . Ο Cohen δήλωσε πως η συνάντηση εκείνη χάραξε τη πορεία της καριέρας και της ζωής του, κι όπως είπε… ” δε συνηθίζω να μιλάω για τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή μου, αλλά για τη Janis έκανα μια εξαίρεση“.
Η εκκεντρική καλλιτέχνης, αγαπούσε τα πάρτυ, όσο αγαπούσε και τις καταχρήσεις. Από τα σκαριά της καριέρας της, έδειξε την αδυναμία της στην ηρωίνη και το αλκοόλ, συνήθειες οι οποίες της στέρησαν τη ζωή, το 1970 σε ηλικία μόλις 27 ετών. Αυτομάτως μπήκε στο κλαμπ 27, δηλαδή στην ομάδα όλων των θρυλικών μουσικών που απεβίωσαν στα 27 τους χρόνια.
Η Janis Joplin, έγινε διάσημη μέσω ενός “ειρωνικού” άρθρου, που δημοσιεύτηκε εις βάρους της, στο πανεπιστήμιο του Όστιν στο οποίο φοιτούσε. Κατά τη διάρκεια 1966-1968, εντάχθηκε στη μπάντα “Βig Brother and the Holding Company”, κίνηση που απογείωσε τη καριέρα της, ενώ ήταν ίσως από τις πρωτοπόρες “λευκές” που καθιερώθηκε στο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Παρά το γεγονός ότι κυκλοφόρησαν μόνο τέσσερα άλμπουμ της – το ένα μετά θάνατο- ακόμη και σήμερα θεωρείται προσωπικότητα σταθμός στο είδος της. Το 1979 προβλήθηκε η ταινία The Rose, μια σύντομη βιογραφία της, καθώς η μητέρα της αρνήθηκε να συνεργαστεί για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο ζωής της.
Ο ξαφνικός της θάνατος, ήταν ένα πελώριο πλήγμα για τη μουσική βιομηχανία και το κενό που άφησε πίσω της, θα παραμείνει έτσι για πάντα. Η φυσιογνωμία και ο αντισυμβατικός της χαρακτήρας, την ανάγκασαν να μη “χωράει” σε καλούπια και περιορισμούς. Έζησε λίγο, μα έζησε όπως θέλησε, μέσα στο πάθος της για μουσική, έρωτα, επανάσταση κι εν τέλη κατάφερε αυτό για το οποίο πάλευε από μικρή. Να έχει όλο και περισσότερη προσοχή…να είναι όλα τα μάτια πάνω της. Η τέφρα της σκορπίστηκε στη παραλία της Καλιφόρνια.
