Δεν ξέρω εάν κι εσείς είχατε επηρεαστεί από τη προχθεσινή διακοπή του ρεύματος, εγώ πάντως είχα επηρεαστεί σίγουρα. Και εκεί που ξύπνησα κατά τις δύο παρά το μεσημέρι, γιατί για εμένα ακόμη διακοπές είναι, (είμαι λίγο τις φιλοσοφίας πως οι διακοπές τελειώνουν με το που αρχίσουν τα μαθήματα του πανεπιστημίου) πριν καλά καλά προλάβει να ανοίξει το μάτι μου και σηκωθώ από το κρεβάτι, ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν γύρω μου και το μόνο φως που υπήρχε ήταν από τις ηλιαχτίδες του ήλιου που με δυσκολία μπορούσαν να απλωθούν σπίτι μου μιας και η τέντα της βεράντας τις εμπόδιζε.
Η πρώτη σκέψη του μυαλού μου πήγε στο ότι δεν πλήρωσα το ρεύμα, αλλά μετά θυμήθηκα πως το είχα πληρώσει και για να είμαι και εντελώς σίγουρη πως δεν είναι αυτό (μηδέν εμπιστοσύνη στη μνήμη μου) βγήκα στο διάδρομο της πολυκατοικίας και προσπάθησα να ανοίξω τα κοινόχρηστα φώτα αλλά όπως ήταν λογικό δεν άνοιγαν. Λέω εντάξει μια προσωρινή διακοπή είναι θα περάσει, αλλά μέχρι να περάσει ας πάω μια βόλτα στο σουπερμάρκετ να ψωνίσω μερικά πράγματα για το μεσημεριανό μου.
Πηγαίνοντας λοιπόν στο σουπερμάρκετ με βρήκε μια έκπληξη, ένα σκοτάδι να απλώνεται παντού και εκεί κατάλαβα πως η διακοπή δεν είναι τοπική. Ψώνισα μέσα στο σκοτάδι (ελάχιστα προϊόντα) με τη βοήθεια του φακού που έχει το κινητό μου, πήρα και κατά λάθος γκρέιπφρουτ αντί για λεμόνι αλλά όταν το κατάλαβα ήταν πλέον αργά. Γυρίζοντας σιγά σιγά σπίτι άνοιξα τα 4G του κινητού μου και με μια ολιγόλεπτη αναζήτηση κατάλαβα αμέσως τι συμβαίνει και πως η συγκεκριμένη διακοπή είχε επηρεάσει τη μισή περίπου Αττική.
Ανήμπορη πλέον να μαγειρέψω στην ηλεκτρική μου κουζίνα και χωρίς να έχω ίντερνετ, λάπτοπ, τηλεόραση, θερμοσίφωνα (ναι, δεν μπορώ να κάνω μπάνιο με κρύο νερό το καλοκαίρι) και φυσικά φως, απλά καθόμουν στον καναπέ και δεν ήξερα τι να κάνω. Να προσθέσω πως πεινούσα πάρα πολύ και έτσι «αναγκάστηκα» να φάω γκρέιπφρουτ μαζί με ψωμί… ΜΗΝ ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ.
Μετά αποφασίζω να κάνω λίγη εξάσκηση στην κιθάρα που ευτυχώς δεν χρειαζόταν ρεύμα, γιατί είχα συνειδητοποιήσει πως το ρεύμα τελικά στη ζωή μας είναι απολύτως απαραίτητο, και το έχουμε τόσο πολύ ως δεδομένο που ξεχνάμε το πόσο σημαντικό είναι για εμάς και πως δεν μπορούμε χωρίς αυτό, όσο κι αν κοκορευόμαστε στις παρέες μας πως “και καλά” μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ρεύμα. Και τότε είναι που έρχονται αυτές οι μικροδιακοπές για να μας το υπενθυμίζουν αυτό.
Και εκεί που έχουν περάσει περίπου δυόμιση ώρες χωρίς ρεύμα και αρχίζω να χάνω τις ελπίδες μου, ξαφνικά όλα φωτίζονται γύρω μου και συνεχίζω τη ζωή μου λες και δεν έχει συμβεί τίποτα.