Μανία για την τέχνη που σταματημό δεν έχει. Μα αλήθεια, τι πάθαμε όλοι/ες ξαφνικά και γεμίζουμε τα ιντερνετικά μας feeds με κάθε λογής τέχνη; Γιατί τα βράδια Τετάρτης και Σαββάτου γίνανε πιο in μες στο φουαγέ ενός θεάτρου, από ό,τι ένα πρώτο τραπέζι πίστα; Τί γίνεται; Πώς γίναμε όλοι/ες ξαφνικά φιλότεχνοι/ες; Προσγειώθηκε η τέχνη σαν μάνα εξ ουρανού στα χέρια μας; Είναι πιο εύκολα προσβάσιμη η τέχνη σήμερα; Ή μήπως όλα είναι μια ανθρώπινη μανία και ενέχουν μια τάση επίδειξης; Μήπως όλα αυτά μαζί; Δεν ξέρω!
Η τέχνη των λίγων
Η τέχνη, παρότι αποτελεί ένα ύψιστο αγαθό, ένα αληθινό στολίδι στα χέρια κάθε ανθρώπου, δεν αντιμετωπίζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο και κακά τα ψέματα ήταν, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, η τέχνη των λίγων. Πολλές φορές η τέχνη ερχόταν, έρχεται κι επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι θα έρχεται σε δεύτερη μοίρα ορισμένες φορές. Γιατί για παράδειγμα να σπουδάσει κάποιος/α υποκριτική ή να γίνει μουσικός; Γιατί να πληρώσεις αδρά για να παρακολουθήσεις ένα μπαλέτο; Γιατί να σπαταλήσεις τον Κυριακάτικό σου ύπνο για να πας στην γκαλερί; Τι μανία κι αυτή; Η τέχνη πολλές φορές συνδέεται με χάσιμο είτε χρημάτων είτε χρόνου κι επειδή οι δύο έννοιες είναι κι αλληλένδετες, μάλλον χάνουμε και χρήμα και χρόνο! Τι όχι;
Κάτι άλλαξε;
Αισθάνομαι ότι το πράγμα has taken a different turn που λέμε και στο χωριό μου. Ή αγγλιστί, τα πράγματα άλλαξαν. Μέχρι πρότινος κυνηγούσαμε το κοινό με την καραμπίνα του παππού. Ξέρετε αυτή που όλοι έχουμε κάπου στην αποθήκη, διότι κακά τα ψέματα, η τέχνη ήταν πάντα για τους «κουλτουριάριδες». Το θέατρο ήταν για τους πλέον κουλτουριάριδες και μια έκθεση ζωγραφικής ήταν για τους ούλτρα κουλτουριάριδες. Κι από ‘κει λοιπόν που φωνάζαμε με ντουντούκες «ΓΙΑ ΠΕΡΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΕΡΑΣΤΕ, ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ ΑΠΛΑ ΘΑΥΜΑΣΤΕ», μπας και ξεπροβάλλει κάποιος φιλότεχνος, μια κουλτουριάρα, περάσαμε ανεπαισθήτως στην εποχή που όλες και όλοι βγάζουν μια μανία για την τέχνη.
Πού έφτασε η μανία;
Αυτή η κοινωνία ήταν, είναι και από ό,τι δείχνουν τα πράγματα θα είναι των άκρων. Οι μέσες λύσεις είναι για τους παλιούς. Για τους πολύ παλιούς. Σχεδόν αρχαίους. Βλέπε τον Αριστοτέλη για παράδειγμα. Μεσότητα και πράσσειν άλογα. Άσπρο ή μαύρο. Μαύρο ή άσπρο. Το γκρι αγαπητό κοινό δεν μας αρέσει. Από το ένα άκρο περάσαμε ξαφνικά σε μια μανία. Μια ανεξήγητη, ακόρεστη δίψα για τέχνη. Κι όμως! Αυτή η μανία διασαλεύει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σίγουρα δεν σου έχει περάσει απαρατήρητη. Έλα τώρα μεταξύ μας είμαστε.
Βράδυ θεάτρου
Βράδυ Σαββάτου, βράδυ θεάτρου και η μανία ξεκινά. Όλο το θεατρόφιλο κοινό ξαφνικά πλήθυνε! Όχι ακριβώς. Μπορεί να ήταν πράγματι τόσο, όμως τα social media ίσως να το ανέδειξαν. Γιατί τί καλύτερο από το να κάνουμε επίδειξη την θεατρική παράσταση που μόλις είδαμε; Είναι ούλτρα γκλαμουριά να ανεβάσω το κόκκινο χαλί του Εθνικού, ή το ξύλινο σανίδι του Θεάτρου Χορν. Τι πιο πιασάρικο από μια φωτογραφία μου στο φουαγιέ ενός θεάτρου;
Μήπως είναι επικίνδυνο;
Αυτό το φαινόμενο επίδειξης ότι αγαπάμε την τέχνη είναι ελαφρώς ανησυχητικό, δεν νομίζετε; Έχω την αίσθηση ότι αυτή η μανία που μας έχει κυριέψει να δείξουμε ότι είμαστε φιλότεχνοι/ες κάπως μας απομακρύνει τελικά από αυτή. Ίσως και πάλι όχι. Όμως, όταν η τέχνη γίνεται το μέσο ανάδειξης του εγώ κι όχι του αληθινού μηνύματος που θέλει να μεταφέρει, τότε υπάρχει πρόβλημα. Τότε καταντάει επικίνδυνο. Δεν έχω καταλήξει ακριβώς στο τι συμβαίνει. Έγινε ξαφνικά τόσο δημοφιλής το να είσαι φιλότεχνος; Ήταν από πάντα, αλλά λόγω των social media δεν είχε αναδειχθεί; Ή ξαφνικά γίναμε όλοι/ες, για τα social media; Ίσως να μην μάθουμε ποτέ!
Παρόμοια άρθρα:
- Fall Outfit Ideas + Fashion Inspiration
- Ταξίδι πίσω από την έννοια της Haute Couture
- Emma Chamberlain: Gen Z’s style icon
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
