Μικρή ήθελα να γίνω δασκάλα. Είχα μία φίλη που ήθελε να γίνει πριγκίπισσα. Εγώ προσπαθούσα κάθε φορά που συναντούσα τα κατά τέσσερα χρόνια μικρότερά μου ξαδέρφια να τους βοηθάω στα μαθήματα που είχαν στο σχολείο, να εφευρίσκω δικές μου ασκήσεις και πραγματικά αν δεν τις έκαναν, θύμωνα πολύ. Δεν καταλάβαινα γιατί εκείνα δεν ασπάζονταν το στόχο μου και τη δίψα μου για να το βιώσω. Με πείσμα εγώ, τα πίεζα και μόλις μου έκαναν το χατήρι να ολοκληρώσουν τις ασκήσεις, τους βαθμολογούσα κι από πάνω. Πίστευα τόσο βαθιά ότι ήμουν η δασκάλα τους που είπα στον ξάδερφό μου να φέρει τον κηδεμόνα του να του μιλήσω για την αποτυχία του στα μαθήματα που εγώ του έβαζα. Και μεγαλώνοντας είχα πάντα αυτό το κακό να διορθώνω τον κόσμο, για την ορθογραφία τους, τη συμπεριφορά, τον τρόπο που μιλάνε και φέρονται.
Η φίλη μου αυτή που ήθελε να γίνει πριγκίπισσα, είχε μετατρέψει όλη της την ύπαρξη τότε ώστε να περιτριγυρίζεται από κάθε τι πριγκιπικό. Σεντόνια. παπλώματα, κούπες, ρούχα. Όλα γεμάτα πριγκίπισσες της Disney. Όταν έρχονταν οι απόκριες, μπορείτε να φανταστείτε τί ντυνόταν πάντοτε. Πριγκίπισσα! Μεγαλώνοντας εγκατέλειψε κάπως αυτό το όνειρο. Περιμένει ακόμη τον πρίγκιπα πάντως.
Τα δύο αυτά όνειρα φαίνεται να διαφέρουν κάπως. Κι ίσως να διαφέρουν. Το ένα μοιάζει πιο εφικτό, πραγματοποιήσιμο, μέσα στην καθημερινότητα, συνηθισμένο. Το άλλο σπανίζει ιδιαίτερα. Δεν πρόκειται να κόψω τα φτερά όμως σε κανένα κοριτσάκι που έχει το ίδιο όνειρο που είχε κάποτε η φίλη μου. Κι ελπίζω τίποτα να μην του κόψει τα φτερά. Ούτε να είναι κέρινα και να λιώνουν όπως αυτά του Ίκαρου καθώς ανέβαινε όλο και ψηλότερα στον ουρανό κι όσο πλησίαζε τον ήλιο. Δεν καταλαβαίνω γιατί μεγαλώνουμε για να είμαστε ρεαλιστές. Δεν καταλαβαίνω γιατί απλώς δεν μεγαλώνουμε για να ονειρευόμαστε. Κάποιος μας περιορίζει τη φαντασία, φαίνεται. Τον αφήνουμε. Μην ξεγελάτε τους εαυτούς σας θεωρώντας πως μερικά όνειρα είναι άπιαστα. Τα όνειρα άμα δε είναι μεγάλα, είναι απλά καθημερινοί στόχοι. Ακόμα, λοιπόν, και αυτή η ονειροπόλα φίλη μου, δεν είχε άδικο που ονειρευόταν ένα σχετικά παράλογο όνειρο. Ζούμε ήδη σε έναν παράλογο κόσμο, γεμάτο αδικία. Το λιγότερο που οφείλουμε στον εαυτό μας είναι το όνειρο.
Όταν ονειρεύεται ο άνθρωπος, ονειρεύεται κι ο κόσμος. Ονειρεύεται ένα χωριό, μια πόλη, μια χώρα, μια Ήπειρος. Κι όταν ο άνθρωπος εκπληρώνει το όνειρό του, εκπληρώνει και τα όνειρα του κόσμου, αντιμετωπίζοντας κάθε φόβο του, αποδεικνύοντας πως η φαντασία είναι εκείνη που μας πηγαίνει μπροστά και ότι αν περιοριστεί, αν κάποιος τη φυλακίσει και την παραμελήσει, ο πολιτισμός μας, ο κόσμος που χτίζουμε δεν θα έχει καμιά απολύτως σημασία.
Μη με σταματάς ονειρεύομαι. Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας. Αιώνες μοναξιάς. Τώρα μη.Μη με σταματάς. Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού. Ονειρεύομαι ελευθερία. Μέσα απ’ του καθένα την πανέμορφη ιδιαιτερότητα ν’ αποκαταστήσουμε του Σύμπαντος την Αρμονία. Ας παίξουμε.Η γνώση είναι χαρά. Δεν είναι επιστράτευση απ’ τα σχολεία Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
-Κατερίνα Γώγου
Μη σταματάτε,λοιπόν, και μην παραμελείτε τα όνειρα. Έχουν να σας πάνε σε έναν πανέμορφο κόσμο, κάπου μαγικά. Αφεθείτε στο ταξίδι και γευτείτε ‘κείνη τη διαφορά που σας προσφέρει ο ευατός σας όταν ονειρεύεστε. Εγώ, λοιπόν, μπορεί να μην γίνω δασκάλα και η φίλη μου να μην γίνει πριγκίπισσα κάποτε. Ζήσαμε όμως άλλα όνειρα και θα ξαναονειρευτούμε. Τόσο που ο νους θα κουραστεί να φαντάζεται. Τα όνειρα, άλλωστε, ανήκουν στα μωρά, τα παιδιά, τους εφήβους, τους ενήλικες, στους γηραιότερους.
Και θα περάσουμε από σαράντα κύματα, θα αντιμετωπίσουμε μεγάλες μπόρες. Θα πρέπει να διώξουμε ανθρώπους από δίπλα μας που τους αγαπήσαμε κάποτε. Θυσίες. Το μόνο αντάλλαγμα που ζητάν τα όνειρα για να πραγματοποιηθούν. Θα πονέσει αυτός ο δρόμος που θα αναγκαστούμε να τον περπατήσουμε ξυπόλυτοι. Θα ματώσουν τα πόδια μας, μα θα νιώσουμε τη γη. Με κάθε τίμημα. Κι έπειτα θα νιώσουμε και τον ουρανό,ανεβαίνοντας. Αγαπώντας, προσπαθώντας. Στη ζωή,άλλωστε, καλούμαστε να διανύσουμε δύσβατα μονοπάτια,να φανούμε ικανοί οδοιπόροι. Μα νομίζω πως εκτός από οδοιπόροι πιο ορθό,-πιο συναρπαστικό,αν θέλεις- είναι να νιώθουμε ταξιδευτές.Γιατί οι ταξιδευτές ανακαλύπτουν,οι οδοιπόροι μονάχα περπατούν. Κι υπάρχουν πολλά ακόμα σε αυτόν τον κόσμο για να ανακαλύψει κανείς. Κάθε σπιθαμή που ονειρευόμαστε, εμάς περιμένει. Ο κόσμος μας ανήκει.
Ονειρεύομαι και πορεύομαι. Χωρίς περιορισμούς, χωρίς στεγανά. Κάνω μεγάλα όνειρα και αυτό είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανη.Μπορούν να μας στερήσουν τα πάντα, όμως όχι την φαντασία. Εγώ φαντάζομαι μια ζωή πανέμορφη. Και με περιμένει. Κάνω τις επιλογές μου τώρα. Σε λίγο θα την ζήσω. Το ‘χω ονειρευτεί. Δεν μπορεί να ‘ναι ψέμα. Κοίτα έξω από το παράθυρο τώρα και ρίξε ένα βλέμμα αντί στους δρόμους τους γεμάτους αυτοκίνητα και βρωμιά, στον κόσμο που εσύ θες να χτίσεις. Ονειρέψου τον.
