Αποφασίσαμε με τους φίλους μου μετά από πολύ καιρό να συναντηθούμε όλοι μαζί. Όπως παλιά. Δυσκολευτήκαμε λίγο μέχρι να το κανονίσουμε, με το πρόγραμμα που έχει ο καθένας μας. Αλλά τελικά τα καταφέραμε. Βλέπεις όταν θέλεις κάτι πολύ τελικά πραγματοποιείται. Και σου λέω μετά από καιρό γιατί ο ένας έχει τραβήξει προς Βόρεια Ελλάδα, ο άλλος προς Νότια, ο ένας αγάπησε την πρωτεύουσα ε και εγώ έμεινα πίσω να φιλάω τσίλιες που λένε. Ο βόρειος ακολούθησε την επιστήμη της οικονομίας, ο νότιος την επιστήμη της μηχανολογίας, ο τρίτος την επιστήμη της αρχαιολογίας και εγώ την επιστήμη των παιδαγωγικών και ανθρωπιστικών σπουδών. Το αγαπάμε αυτό που σπουδάζουμε άλλωστε ήταν η πρώτη μας επιλογή στο μηχανογραφικό μας που με τόση αγωνία και με μία διακριτή άγνοια συμπληρώναμε. Θα την τελειώσουμε τη σχολή μας στα τέσσερα χρόνια και θα βγούμε όπως μπήκαμε, τον ίδιο μήνα, με την ίδια όρεξη, μόνο που πλέον θα έχουν μεσολαβήσει 4 ολόκληρα χρόνια, νέες εμπειρίες και κοσμοθεωρίες και μία επαγγελματική κατάρτιση που θα αναγράφεται στο πολυπόθητο πτυχίο μας.
Νέες εμπειρίες και κοσμοθεωρίες λοιπόν. Ακούγεται δελεαστικό. Όλοι όταν σπουδάζουμε γνωρίζουμε νέους ανθρώπους από άλλες χώρες, από άλλες πόλεις, το μυαλό μας ανοίγει, μαθαίνουμε όχι μόνο την επιστήμη μας αλλά και πράγματα τα οποία αγνοούσαμε. Το μυαλό μας πλέον είναι πιο ανοικτό, πιο ελεύθερο, αδέσμευτο και απαλλαγμένο από κάθε φόβο, προκατάληψη, κόλλημα, τάση οπισθοδρομισμού. Ζεις νέες εμπειρίες, οι ορίζοντες σου διευρύνονται με ταχύτατους ρυθμούς καθώς η σχολή σου φιλοξενεί συνέδρια και επίσημες ομιλίες με καθηγητές και επιστήμονες του εξωτερικού και του εσωτερικού. Κάθε φορά νιώθεις πιο καταρτισμένος στη επιστήμη που αποφάσισες να υπηρετήσεις. Μαθαίνεις πολύ και πολλά ενώ δικαιώνεις την απόφαση σου σε εκείνο το μηχανογραφικό.
” Εγώ κάτσε να πάρω το πτυχίο μου και την έκανα για εξωτερικό”. Μία φωνή ακούγεται καθώς συζητάμε τον δρόμο που θα ακολουθήσει ο καθένας μας σε λίγο καιρό. Όπα στάσου μερικά λεπτά. Τι εννοείς θα φύγεις για το εξωτερικό. Εδώ προσπάθησες; Επιχείρησες να βγεις στην ελληνική αγορά εργασίας, να δεις, να αναζητήσεις ευκαιρίες για δουλεία. Όχι. Ξέρω πως κυριαρχεί η άποψη άλλωστε την βλέπουμε κιόλας πως ακόμα και παιδιά που έχουν αποφοιτήσει από ιδιωτικά κολέγια δουλεύουν σε μία καφετέρια για μερικά “ψοροευρώ” και ένα μισθό που δεν σου επιτρέπει μία θέση στον ήλιο. Ξέρω επίσης πως όποια πέτρα και αν σηκώσεις από κάτω θα δεις τη λέξη διαφθορά να είναι γραμμένη ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σου κάνουν το πιο άσχημο σπάσιμο νεύρων με παρουσιαζόμενη σε εσένα ως μόνη επιλογή σου τη φυγή σου στο εξωτερικό.
Όχι μη φύγεις. Σαν την Ελλάδα δεν έχει και θα σου το αποδείξω ευθύς αμέσως. Για να φύγεις στο εξωτερικό οφείλεις και είσαι υποχρεωμένος μάλιστα να μιλάς την γλώσσα της χώρας που θα σε φιλοξενήσει σε επίπεδο “native”. Το θεωρώ σπάνιο ένας Έλληνας να μιλάει σε τέτοιο επίπεδο τα αγγλικά του ή όποια άλλη γλώσσα. Τα καλοκαίρια στη Ελλάδα θα σου λείψουν όσο τίποτα. Αξίζει αυτός ο λόγος να τοποθετηθεί ξεχωριστά γιατί ξέρεις πως νιώθεις και πράττεις μόλις έρθει το ελληνικό καλοκαιράκι. Οι βερμούδες και τα τιραντέ ορίζονται ως το επίσημο ένδυμα ενώ το άραγμα κάτω από τον ήλιο δεν έχει σταματημό. Θα σου λείψουν οι ελληνικές γεύσεις πόσο μάλλον το φαγητό της μαμάς που πλέον θα κανονίζεις να έρχεται αεροπορικώς με εσένα να το περιμένεις σαν ένα πεινασμένο σκυλάκι. Θα σου λείψουν οι άνθρωποι σου. Πολύ θα σου λείψουν και θα τους νοσταλγείς, θα μιλάτε μέσω “skype” αφού δεν θα έχετε άλλη επιλογή.
Τέλος, θα σου πω ένα γενικό λόγο, η ζωή στο εξωτερικό δεν είναι τόσο εύκολη όσο νομίζεις και οραματίζεσαι. Πιστεύεις πως εκεί δεν σε ξέρει κανένας και θα κάνεις μία νέα αρχή. Πιστεύεις πως θα είναι εύκολο να εργάζεσαι 14ωρα με σκληρά αφεντικά πάνω από το κεφάλι σου. Ναι έχεις όνειρα και γνώσεις να αξιοποιήσεις, δεν είμαι αντίθετη στο να φύγω ούτε εγώ για εξωτερικό αλλά όχι ακόμη. Οφείλεις να προσπαθήσεις, να γνωρίσεις το επάγγελμά σου στο ελληνικό έδαφος. Μη γίνεις θύμα της τάσης φυγής που μας χαρακτηρίζει εμάς τους ανθρώπους. Μείνε. Δώσε στην χώρα που σε γέννησε, την προσπάθεια που της αξίζει.
