Στο παρελθόν, έχω γράψει για κοινωνικά φαινόμενα που με απασχολούσαν, όπως αυτό του εμπρησμού. Είμαι όμως σίγουρος πως αυτή τη στιγμή δεν είμαι σε θέση να γράψω άρθρο, αλλά εδώ είναι που επιδρά η ανάγκη εξωτερίκευσης των συναισθημάτων και των προβληματισμών μου. Ίσως, στη τελική, να είμαι και ακατάλληλος να γράψω ένα τέτοιου τύπου άρθρο. Άλλωστε οι κοινωνιολόγοι έχουν φάει τη ζωή τους να μελετούν και να αναλύουν τα περί αυτοκτονίας. Τώρα που καταλάβατε περί τίνος πρόκειται έχετε την ευκαιρία να αποχωρήσετε ησύχως. Για όσους μείνουν, έχω να σας διηγηθώ μια ιστορία, τόσο αληθινή που εδώ και ώρα χτυπάω το κεφάλι μου… και πίνω μπύρες. Χτυπάω το κεφάλι μου μήπως ξυπνήσω και πίνω μπύρες γιατί είμαι αρκετά ρεαλιστής, ώστε να ξέρω πως αυτό που είδα είναι αλήθεια.
Στη λεωφόρο Κηφισού, στο ύψος του Περιστερίου, αν δεν κάνω λάθος, πήρε το μάτι μου, ενόσω ήμουν ακόμα μακριά, ένα αυτοκίνητο σταθμευμένο με αλάρμ στην άκρη του δρόμου. Η ώρα, περασμένες 10. Λέω από μέσα μου «εντάξει κάποιος έμεινε και περιμένει την οδική βοήθεια να τον μαζέψει». Φτάνοντας πιο κοντά παρατήρησα ότι ο δρόμος γίνεται υπέργειος. Η πρώτη σκέψη μου για το σταθμευμένο αυτοκίνητο δεν άλλαξε. Μόνο όταν έφτασα παράλληλα με το άλλο αυτοκίνητο συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί. Μια κοπέλα σκαρφαλωμένη στις προστατευτικές μπάρες. Εγώ, όντας στη μεσαία λωρίδα και πατημένος, δεν μπορούσα να σταματήσω προφανώς υπό το φόβο του ατυχήματος. Θα ήταν, ασφαλώς, παράλογο να σταματούσα ή έστω να προσπαθούσα να πάω στα δεξιά. Τότε ήταν η πρώτη φορά που πέρασαν εκατομμύρια σκέψεις από το μυαλό μου. Αν κάνω λάθος; Αν δεν είδα καλά; Χιλιάδες «αν» και «γιατί» πλημμύρισαν το μυαλό μου χειρότερα από κάθε άλλη φορά. Σκέφτομαι, αφαιρούμαι, ονειροπολώ αλλά είμαι και ρεαλιστής και αντιμετωπίζω την πραγματικότητα κατάματα όμως αυτή τη στιγμή ήθελα τόσο πολύ να φρενάρω. Κι αυτά μόνο στα πρώτα 5 δευτερόλεπτα… Άντε μετά να φτάσεις σώος σπίτι. Επιστράτευσα λοιπόν όλη την ψυχραιμία μου μέχρι τον επόμενο παράδρομο.
Εκεί, αφού πάρκαρα, άρχισα να εύχομαι να είδε την κοπέλα κάποιος χριστιανός και να την τράβηξε πίσω. Πρόλαβα να παρατηρήσω πως στο σημείο του συμβάντος περνούσαν αυτοκίνητα στα δεξιά μου, οπότε το άλλαξα και άρχισα να εύχομαι να πήγαινε κάποιος πιο αργά από αυτόν που πέρναγε απ’ τα δεξιά μου εκείνη την ώρα. Έτσι, προσπάθησα να ανασυγκροτηθώ για να φτάσω αργά-αργά, Αγγελοπουλικά που λέμε, στον προορισμό μου.
Κι έτσι, αυτή τη στιγμή, καταριέμαι την ανθρώπινη μου φύση που δεν είμαι υπέρ-ήρωας, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Επίσης, ξέρω πως πολύ θα ήθελα να ήταν έτσι η αλήθεια. Άλλο να ακούς στο σταθμό ενός μετρό πως η στάση είναι κλειστή λόγω απόπειρας αυτοκτονίας και άλλο να το βλέπεις με τα μάτια σου. Και τώρα που το σκέφτομαι όχι απλά να το βλέπεις, να το ζεις. Ρεαλιστής μα και συναισθηματικός, δύσκολος συνδυασμός, μα ίσως και να ‘ναι το μόνο ξεχωριστό πράγμα πάνω μου.Σε τούτη την ιστορία δεν ήθελα να βάλω τους αριθμούς στη μέση, πόσοι αυτοκτόνησαν για τον Χ,Ψ,Ζ λόγο. Είναι τόσο ψυχρό… Κατέληξα όμως σε ένα συμπέρασμα. Η κοπέλα μετρούσε την απόσταση. Την απόσταση μέχρι τον από τον από κάτω δρόμο, την απόσταση μέχρι τη θέση του οδηγού, να βάλει μπροστά και να φύγει ή και την απόσταση της ζωής απ’ τον θάνατο. Δεν ξέρω αν θελήσατε ποτέ να σταματήσετε να σκέφτεστε… Εγώ αυτές τις ώρες που έχουν περάσει από το συμβάν το έχω ευχηθεί τόσες πολλές φορές που άλλαξα ήδη στάση προς την ίδια τη ζωή και κυρίως ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ.
