Η κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων από το Λύκειο είναι γεγονός. Με αφορμή αυτό, εκθέτω κάποιους προβληματισμούς που προκύπτουν από αυτή την απόφαση.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα καλλιτεχνικές ανησυχίες. Από αυτές που δεν ξέρεις για ποιο πράγμα ακριβώς πρόκειται και εξωτερικεύεις με πρώιμες, αυθόρμητες εκφράσεις. Συνδυάζοντας άτακτα χρώματα σε μία κόλλα χαρτί. Παρατηρώντας την ποικιλία των διαφορετικών ήχων που παρήγαγε το χτύπημα ενός αντικειμένου σε κάποια επιφάνεια. Όταν άρχισε η σχολική μου ζωή, το μάθημα της μουσικής ήταν αυτό που έδωσε κατεύθυνση στην “άγουρη”κλίση μου. Έτσι, ξεκίνησα να σμιλεύω την ακατέργαστη δίψα μου για καλλιτεχνική μάθηση.
Στην πορεία, όταν τελείωσα το δημοτικό αποφάσισα ότι θέλω να συνεχίσω αυτό το μαγευτικό ταξίδι σε ένα Μουσικό Γυμνάσιο- Λύκειο. Έτσι κι έγινε. Εκεί, ανακάλυψα έναν καινούργιο, δημιουργικό κόσμο που ως τότε δεν γνώριζα, παρότι είχα πάρει μια γεύση από την ενασχόλησή μου με τη μουσική. Το βασικό στοιχείο που έκανε αυτή την εμπειρία συναρπαστική, ήταν ότι καθημερινά βρισκόμουν σε ένα περιβάλλον όπου μοιραζόμουν με συνομήλικα άτομα τις ανησυχίες μου. Αυτές οι ανησυχίες δεν περιορίζονταν μόνο στη μουσική, αλλά και σε άλλες μορφές τέχνης. Πχ το θέατρο, τα εικαστικά και η φωτογραφία.
Κατάργηση των καλλιτεχνικών μαθημάτων και προβληματισμοί
Όντας ένα άτομο που έχει βιώσει την παραπάνω καθοριστική εμπειρία για την ενήλικη πορεία του, όταν έμαθα την είδηση για την κατάργηση των καλλιτεχνικών και της μουσικής στις λυκειακές τάξεις, μου δημιουργήθηκαν κάποια ερωτήματα. Το κυριότερο αφορά τις δηλώσεις που αποτέλεσαν την αφορμή γι’ αυτές τις αποφάσεις.
“Είχε παρατηρηθεί χαμηλή συμμετοχή”, “μόνο 4 στους 100 μαθητές ενδιαφέρθηκαν να παρακολουθήσουν αυτά τα μαθήματα”. Άραγε πού βρίσκεται η ανθρωπιστική παιδεία; Πότε η μοναδικότητα του κάθε μαθητή μετατράπηκε σε στατιστική, μέσο όρο και προτιμήσεις της πλειοψηφίας; Εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι ο προβληματισμός μου δεν αφορά μόνο τις πρόσφατες, πολυσυζητημένες δηλώσεις για την κατάργηση των Καλλιτεχνικών μαθημάτων. Αφορά μια γενικότερη κατάσταση και στάση που παρατηρείται στο εκπαιδευτικό σύστημα. Οι ώρες διδασκαλίας των δημιουργικών μαθημάτων είναι απειροελάχιστες σε σχέση με αυτά που προσφέρουν. Δηλαδή ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, διεύρυνση των οριζόντων, γνωριμία με καλλιτέχνες και ρεύματα που συνέβαλαν στη διαμόρφωση ιστορικών συνθηκών. Κι αυτά είναι μόνο λίγα από τα πολλά δώρα που προσφέρουν τα μαθήματα της Μουσικής και των Καλλιτεχνικών.
Όμως πάνω απ’όλα, το εκπαιδευτικό σύστημα θα έπρεπε να μεριμνά για εκείνους τους 4 στους 100 μαθητές που ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν αυτά τα μαθήματα ως την τελευταία μέρα της σχολικής τους πορείας. Κι ακόμη περισσότερο, ο μαθητής που έχει σαν όνειρο να γίνει εικαστικός, αρχιτέκτονας ή μουσικός θα έπρεπε να έχει τη δυνατότητα να προετοιμαστεί δωρεάν στο γραμμικό σχέδιο, την αρμονία κλπ. Άραγε πόσο δίκαιη είναι η παιδεία που αναγκάζει κάποιον να ακυρώνει τους στόχους και τα ταλέντα του για οικονομικούς λόγους;
Κάποιες σκέψεις
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι η χώρα μας χρειάζεται νέους καλλιτέχνες όλου του φάσματος. Έχει ανάγκη από ζωγράφους, γλύπτες, μουσικούς, ιστορικούς τέχνης. Ανθρώπους που θα μιλάνε μέσα απ’ τα έργα τους, αφού πρώτα έχουν μελετήσει το παρελθόν, κοιτώντας δημιουργικά το μέλλον. Ένα μέλλον στο οποίο θα εγείρουν προβληματισμούς στους γύρω τους. Κι αυτοί για να μπορούν να προσλάβουν αυτά τα ερεθίσματα θα πρέπει να έχουν ανοιχτούς ορίζοντες, κριτική σκέψη, ανθρωπιστική καλλιέργεια και ελάχιστη- βασική μουσική και καλλιτεχνική παιδεία.
