Η εποχή του φόβου

Ανέκαθεν υπήρχαν πράγματα που τρόμαζαν τον άνθρωπο. Ο θάνατος, τα θρίλερ, η μοναξιά, το μέλλον, η απώλεια, η έλλειψη εμπιστοσύνης και συντροφικότητας είναι μερικοί από τους ανθρώπινους φόβους.  Η εποχή του φόβου, είναι εδώ, σε μεγαλύτερη μορφή. Ένα τέρας μεγάλο, με πράσινη μάσκα και πολλαπλά πρόσωπα, στέκεται από πάνω μας και περιμένει την αδυναμία μας για να μας χυμήξει και να μας γονατίσει.

Η εποχή του φόβου, είναι εδώ. Πιο δυνατή από ποτέ. Έχει πάρει τη θέση της εξουσίας, της αδικίας, της παραπληροφόρησης, της αρρώστιας, ανθρώπων με κουστούμια ή και με σκισμένα ρούχα. Θα μας χτυπήσει τη πόρτα τη στιγμή που θα είμαστε εντελώς απροετοίμαστοι και ανυποψίαστοι. Δεν θα ζητήσει την άδεια μας. Θα μπει και θα μας κατακλύσει.

Βράδια γεμάτα αϋπνία και αμφιβολία. Να τριγυρνάς στο σπίτι μόνος ή με παρέα στο κρεβάτι που δεν τη θες και την έχεις ξεχασμένη. Οι τοίχοι θα μικραίνουν και εσύ σαν μια άλλη Αλίκη από τη Χώρα των Θαυμάτων, θα περιμένεις σε εμβρυακή στάση, να σου χαρίσει κάποιος το μικρό μπουκάλι με το πράσινο περιεχόμενο, που θα σε κάνει πιο δυνατό από τους τοίχους, πριν σε πλακώσουν, αφήνοντας σε στα συντρίμμια.

Τα βράδια αυτά, θα ακούς θορύβους και σκέψεις που δεν υπάρχουν. Φωνές από τη φωνή του φόβου. Η λογική θα έχει ηττηθεί και παραλύσει. Θα είσαι μόνος και ένα κουκούλι θα αρχίζει να σε τυλίγει. Θα κάνεις καμπούρα από την αμυντική σου στάση. Αυτοί οι αδιάφοροι που θα βάζεις στο κρεβάτι σου είτε θα σε παρατήσουν για να βρουν διαφυγή από τη δική σου εποχή φόβου ή τη δική τους είτε θα πέσουν πάνω σου, για να ρουφήξουν και τη τελευταία ακτίνα λάμψης σου.

Η εποχή φόβου, ζει σε μια χώρα, που η εξουσία προσποιείται πως υπάρχει. Η εξουσία αυτή, βγάζει σκυλιά του Άδη, για να διώξει για λίγο ότι βαραίνει τη χώρα και μετά τα μαζεύει πίσω, δίνοντας τους σάπιες λιχουδιές, για να καλμάρει την οργή τους και την ανύπαρκτη ψυχή τους, χαϊδεύοντας τους το κεφάλι για λίγη ακόμη υπακοή.

Η εποχή του φόβου, δεν έχει συναισθήματα. Κάπου τα έχει θάψει. Μπορεί πάλι να τα έχει κάψει, για να είναι σίγουρη πως δεν θα ξανά εμφανιστούν. Μηχανικές κινήσεις και σκέψεις, πλημμυρίζουν την άβυσσο σου και εσύ νιώθεις ευχαριστημένος, μιας και κανείς ποτέ δεν σου έμαθε την αλήθεια. Τυλίγεσαι στο ψέμα της εποχής και προσποιείσαι ότι έμαθες, ότι ξέρεις και ότι νιώθεις. Αν κάποιος όμως, μπορούσε να ανοίξει τον εσωτερικό σου κόσμο και να δει τη ψυχή σου, αυτή θα είχε φύγει από καιρό και μόνο αποκαΐδια θα είχε αφήσει ως ανάμνηση.

Πόσο δική μας είναι μια ζωή αν φοβόμαστε να μιλήσουμε, να νιώσουμε, να πράξουμε, να επαναστατήσουμε, να αντιδράσουμε, να διεκδικήσουμε; Έχουμε συμφιλιωθεί με αυτό ή ακόμη κάπου, κάπως ψάχνουμε μια ανώτερη δύναμη για να ξεφύγουμε από αυτό; Θα τολμούσαμε να έρθουμε αντιμέτωποι με τον φόβο μας ή θα κρύβαμε το πρόσωπο μας, για να μην αντικρίσουμε την ασχήμια της αλήθειας;

Παρόμοια άρθρα

• Μία νέα εποχή, μία νέα αρχή
• Ζώντας Άλλη Μια Εποχή Νοσταλγίας
• Kirk Douglas : Η ζωή του θρύλου της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project