Πρόσφατα, βρέθηκα στην ευχάριστη θέση να συναντήσω τυχαία, σε μια κοινωνική μου έξοδο, μια ηθοποιό (οι αναφορές σε ονόματα είναι περιττές στην περίπτωσή μας), περισσότερο γνωστή στο ευρύ κοινό τα τελευταία χρόνια, λόγω της συμμετοχής της σε επιτυχημένη τηλεοπτική παραγωγή.«Σε τι μας αφορούν όλα αυτά;», θα αναρωτηθούν μερικοί…Το μεμονωμένο περιστατικό ασφαλώς σε τίποτα, αυτό που συμβολίζει, ωστόσο, σχετικά με την αλλαγή της στάσης των ανθρώπων, όταν αυτοί γίνονται διάσημοι, μπορεί να δώσει ένα καλό παράδειγμα σε όλους.
Σαφώς και εξεπλάγην, όπως άλλωστε θα συνέβαινε και σε οποιονδήποτε άλλον, καθώς δεν περίμενα να τη συναντήσω, αυτό όμως που μου προξένησε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση, και γιατί όχι θαυμασμό, ήταν η στάση που κράτησε απέναντί μου…Πλησιάζοντάς τη διακριτικά, αρχικά τη χαιρέτησα και στη συνέχεια της μίλησα για το πόσο τη θαυμάζω και τη ρώτησα αν θα μπορούσα να βγάλω μια φωτογραφία μαζί της. Εκείνη, όχι μόνο δέχτηκε, αλλά και, όταν αρχικά η φωτογραφία δε βγήκε καλή, μου πρότεινε να πάμε σε ένα σημείο πιο φωτεινό και να την ξανατραβήξουμε!
Μια τέτοια στάση θα προξενούσε εντύπωση (την καλύτερη) στον καθένα, καθώς δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις διάσημων ανθρώπων που, είτε επιδεικνύουν συχνά ανάρμοστη συμπεριφορά, είτε τείνουν να αποφεύγουν την επαφή με τους άλλους “άσημους” ανθρώπους, όταν εκείνοι επιχειρούν να τους προσεγγίσουν. Ιδιαίτερα στην περίπτωση όπου αυτοί ανήκουν στον καλλιτεχνικό χώρο, φαίνεται να ξεχνούν, αφότου γίνουν διάσημοι, σε ποιον ουσιαστικά οφείλουν αυτή τη διασημότητα…Γιατί, τι θα ήταν ο εκάστοτε τραγουδιστής, ηθοποιός, συνθέτης, ζωγράφος, στιχουργός χωρίς το αντίστοιχο κοινό του; Κατά πάσα πιθανότητα ένα ακόμα άτομο που ερμηνεύει ή σκαρώνει τραγουδάκια και φτιάχνει μικρά σκίτσα στα περιθώρια των βιβλίων που διαβάζει…Προς τι, λοιπόν, το υπεροπτικό, απαξιωτικό, απόμακρο ύφος μερικών;
Ανεξάρτητα από το κοινωνικό, οικονομικό ή ακόμα και γενεαλογικό υπόβαθρό του, ο καλλιτέχνης ξεκινά πάντα τα πρώτα του βήματα στην τέχνη ως “παρθένος οργανισμός”, σαν καλλιτεχνική ύπαρξη δεν έχει τίποτα που να προηγείται και πρέπει τότε να καταφέρει με την αξία και το έργο του να διεκδικεί επάξια τον τίτλο του ηθοποιού, τραγουδιστή κλπ, πάντα υπάρχουν όμως κι εκείνοι που, παρά το γεγονός ότι διαθέτουν ταλέντο, όρεξη, δύναμη, δεν ευνοούνται από τις συνθήκες ή την τύχη και δεν καταφέρνουν να γίνουν ευρύτερα γνωστοί. Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για τον οποίο, όσοι τελικά τα καταφέρνουν, θα έπρεπε, αντί να αισθάνονται ανώτεροι, διαφορετικοί, καλύτεροι, να νιώθουν ευγνώμονες και τυχεροί.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως δεν υπάρχει λόγος κανείς να αλλάζει τον εαυτό του, να “πουλά την ψυχή του” όταν γίνεται διάσημος, ή – ακόμη χειρότερα- για να γίνει διάσημος, μιας και η διασημότητα είναι κάτι εύθραυστο κι εφήμερο, κι όταν χαθεί, μόνο όσοι τον αγάπησαν και τον εκτίμησαν ως άνθρωπο θα μείνουν τελικά και ως το τέλος μαζί του…
