Η σιωπή δεν είναι λύση

Είναι στιγμές που απογοητεύεσαι από ανθρώπους. Είτε αυτοί είναι οικογένειά σου, είτε είναι φίλοι σου, είτε απλά γνωστοί σου. Απογοητεύεσαι από συμπεριφορές, από γεγονότα που περίμενες να έρθουν και δεν ήρθαν ποτέ ή ήρθαν και ήταν διαφορετικά από όσο νόμιζες ή περίμενες. Απογοητεύεσαι από ανθρώπους. Αλλά το ανθρώπινο είδος είναι μια άλλη υπόθεση , πιο μπερδεμένη.
Πρόσφατα έμαθα για έναν καθηγητή που είχα πριν λίγα χρόνια και μου έκανε μάθημα , όνομα και μάθημα δεν θα πω για ευνόητους λόγους. Αν και δεν μου άρεσε το μάθημα του, και οι απόψεις του εν γένει , ήμουν υποχρεωμένη να το παρακολουθώ. Σαν άνθρωπος ήταν περίεργος και πολλές φορές αφόρητος. Ωστόσο όλα τα παιδιά ισχυρίζονταν ότι είναι ο μοναδικός καθηγητής που με τον τρόπο που κάνει μάθημα, με οπτικοακουστικές μεθόδους, και με τον τρόπο που επιβάλλεται στη τάξη μαθαίνουμε .

Πρόσφατα λοιπόν μαθαίνω ότι αυτός ο άνθρωπος, ο καθηγητής μου προφυλακίστηκε για έξι μήνες. Ο λόγος; Διακίνηση πορνογραφικού υλικού ανηλίκων και σεξουαλική κακοποίηση. Ο δάσκαλός μου, παιδεραστής και εργαζόταν σε χώρο γεμάτο με παιδιά.
Με κάτι τέτοια απογοητεύεσαι, και αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι δεν ξέρεις κανέναν. Ακούγοντας κάτι τέτοιο, και όντας αηδιασμένη , σκέφτομαι πως θα ήταν αν ήμουν στη θέση ενός γονιού που το παιδί του πάει καθημερινά σχολείο, που το παιδί του συναναστρέφεται άτομα που δεν ξέρει, που το παιδί του ακούει παρατηρήσεις από άτομα χωρίς ηθικούς φραγμούς και αξιοπρέπεια. Μπορεί να είναι μεμονωμένες καταστάσεις και όχι κάτι που συναντάμε καθημερινά, ωστόσο δεν παύουν να υπάρχουν.

Πολλές φορές άτομα πρότυπα της κοινωνίας σε απογοητεύουν, άτομα που δεν μπορούσες να διανοηθείς ότι μπορεί να διακατέχονται από την απόλυτη διαστροφή, κι όμως είναι εκεί για να σε διαψεύσουν. Δεν ξέρω ποια θα ήταν τόσο η αντίδραση μου όσο και των συμμαθητών μου, αν μαθαίναμε σχεδόν στο τέλος της χρονιάς ότι ο δάσκαλός μας πρόκειται να φυλακιστεί και μάλιστα για κάτι τόσο νοσηρό. Δεν σας κρύβω ότι το σοκ ήταν τεράστιο ακόμα και τώρα που δεν είμαστε πια μαθητές .

Το πρόβλημα βρίσκεται εκεί έξω, στην κοινωνία. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι αποδίδουν τις αναποδιές τους στην οικονομική κρίση, ενώ στη πραγματικότητα η κρίση βρίσκεται στα συναισθήματα. Στις μέρες μας βιώνουμε πιο έντονα την ηθική κρίση. Αυτό που εκλείπει είναι η αγάπη και ο σεβασμός, γιατί πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω σε τι φταίει ένα μικρό παιδί. Γιατί να καταστραφεί το μέλλον του και η ψυχική του υγεία αφήνοντας πάνω του χαραγμένες ανεξίτηλες αναμνήσεις άσχημων παιδικών χρόνων.

Στις απογοητεύσεις σου να θυμάσαι πως όλα τα άσχημα τελειώνουν κάποια στιγμή, η κοινωνία μπορεί να μείνει το ίδιο άσχημη και διεφθαρμένη, ομως εσύ καθορίζεις το αν και πότε θα σηκωθείς από την πτώση σου. Το μόνο σίγουρο είναι πως θέλει γερά νεύρα και αντοχές. Κι αν περνάς κάτι αντίστοιχο μίλα. Μερικά πράγματα όσο δύσκολο είναι να τα συζητήσεις με άλλους άλλο τόσο δύσκολο είναι να τα κρατάς μέσα σου. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι εκεί έξω που νοιάζονται και θέλουν να βοηθήσουν.