Φαίνεται πως η Disney τελευταία έχει πάρει θερμά τη μεταφορά κλασικών ταινιών κινουμένων σχεδίων στις live action εκδοχές τους . Από όλο αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά «Η Πεντάμορφη και το Τέρας». Πρόκειται για μία από τις πιο χαρακτηριστικές αναμνήσεις των 90’s, μαζί με τη «Μικρή Γοργόνα», το «Βασιλιά των Λιονταριών», την «Ποκαχόντας» και πολλές πολλές ακόμη.
Η εκδοχή της ταινίας του 2017 που παίζεται στους κινηματογράφους είχε ανακοινωθεί εδώ και πολύ καιρό και αναμενόταν με μεγάλη αγωνία μιας και είναι μία αγαπημένη ιστορία για πολλούς, αλλά και λόγω του καστ, με το όνομα της Emma Watson στον πρωταγωνιστικό ρόλο να ξεχωρίζει. Η ταινία διαφημίστηκε ως ένα remake που θα ήταν καρέ καρέ η ίδια ταινία, απλώς στη live action εκδοχή της. Άραγε όλη αυτή η προσμονή άξιζε; Κατάφερε να φτάσει την κλασική animated εκδοχή του 1991; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η Belle
Η Emma Watson οπτικά ταίριαξε αρκετά με την Belle όπως την ξέρουμε από την ταινία κινουμένων σχεδίων. Φαίνεται, ιδίως στην αρχή της ταινίας, απόμακρη και κάπως περίεργη, μία κοπέλα παγιδευμένη σε ένα γαλλικό χωριό όπου η κάθε μέρα είναι η ίδια με την προηγούμενη. Σίγουρα μοιάζει πολύ λιγότερο με τις πριγκίπισσες της Disney όπως τις έχουμε στο μυαλό μας και αυτό οφείλεται στην επιλογή της Disney τελευταία να σπάσει το καθιερωμένο καλούπι της αδύναμης πριγκίπισσας, δίνοντας μας πιο δυναμικούς χαρακτήρες (π.χ. Frozen, Brave). Παρ’ όλα αυτά δε φαίνεται να φέρνει κάτι το σπουδαίο στο ρόλο ενώ πολλοί αμφισβήτησαν τις φωνητικές τις ικανότητες, κάνοντας και τη σύγκριση με την προκάτοχο της Paige O’hara που έχει αφήσει ιστορία στο ρόλο αυτό.
Η αγάπη της Belle για το διάβασμα, το ταλέντο της στην μηχανική ενώ βοηθάει τον πατέρα της σε όλες τις εφευρέσεις του και η εσωτερική της ανάγκη να μάθει περισσότερα για τη μητέρα της, δίνουν μία πολύπλευρη διάσταση στο χαρακτήρα της και την απομακρύνουν από την τυπική πριγκίπισσα που ο απώτερος σκοπός της είναι μονάχα η εύρεση της αγάπης.
Το Τέρας
Στο ρόλο του καταδικασμένου από τα ξόρκια μίας μάγισσας πρίγκιπα, βλέπουμε στην καινούργια εκδοχή τον Dan Stevens. Η εμφάνιση του είναι ρεαλιστική, δεν έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις κάτι υπερβολικά ψεύτικο, γεγονός που οφείλεται στη χρήση CGI (εικόνες που δημιουργούνται από υπολογιστή). Με λίγα λόγια η τερατώδης εμφάνιση επιτεύχθηκε μέσω ειδικών εφέ χάρη στην εξέλιξη της τεχνολογίας της εικόνας. Δεν μπορούμε να πούμε όμως ότι το τέρας του 1991 υστερούσε σε κάτι.
Τα αντικείμενα του σπιτιού
Όλοι θυμόμαστε χαρακτηριστικά τις εικόνες των αντικειμένων του νοικοκυριού, όπως της κυρίας Ποτ της γελαστής τσαγιέρας, του Lumière του ευγενούς κηροπηγίου, του τυπολάτρη φοβιτσιάρη Γκόσγκουορθ με τη μορφή ρολογιού, μεταξύ άλλων. Στην original έκδοση τα αντικείμενα αυτά στολίζονται με ζωηρές εκφράσεις, έντονους χαρακτήρες ενώ το άψυχο υλικό τους μοιάζει να χει προσαρμοστεί τελικά στις ανθρώπινες κινήσεις και τα σώματα που είχαν οι υπηρέτες του παλατιού πριν την επίδραση του ξορκιού. Στην καινούργια εκδοχή βλέπουμε μάλλον το αντίθετο, με τα αντικείμενα αυτά να είναι περισσότερο άκαμπτα και ψυχρά εμφανισιακά, με μόνο χαρακτηριστικό που να υποδηλώνει την ανθρώπινη φύση τους ένα χαραγμένο πρόσωπο στην επιφάνεια τους. Φυσικά ξανά χάρη στη χρήση CGI, γιατί αν και Live action ταινία με ηθοποιούς αυτά τα στοιχεία μόνο μέσω ψηφιακής επεξεργασίας θα μπορούσαν να επιτευχθούν.
Αυτή η πιο άψυχη μορφή τους, έχει να κάνει και με μία αλλαγή στο σενάριο. Μαζί με τον πρίγκιπα η κατάρα της μάγισσας έχει πέσει σε όλα τα αντικείμενα αλλά και στο ίδιο το κάστρο. Με κάθε πέταλο που πέφτει από το τριαντάφυλλο, τα αντικείμενα του σπιτιού γίνονται όλο και πιο δύσκαμπτα και λιγότερο ζωντανά, σε αντίθεση με την animated εκδοχή στην οποία απλά θα παρέμεναν για πάντα ομιλούντα πράγματα. Το ίδιο το κάστρο και όλος ο χώρος τριγύρω είναι υπό την επίδραση της μάγισσας, με το κλίμα να είναι παγωμένο και αφιλόξενο και το κάστρο σταδιακά να καταρρέει μαζί με την ελπίδα για σωτηρία. Επίσης στην καινούργια εκδοχή της ταινίας φαίνεται πως όχι μόνο ο χώρος του κάστρου αλλά ολόκληρη η πόλη έχει πέσει θύμα της μάγισσας η οποία κρύβεται σε κοινή θέα. Αυτή η προσθήκη δίνει μία καλύτερη εξήγηση στο γεγονός ότι υπάρχει ένα ολόκληρο κάστρο το οποίο κανείς ως τώρα δεν αντιλήφθηκε.
Η μητέρα της Belle
Για τη μητέρα της Belle δεν έχουμε καμία πληροφορία στην κλασική ταινία. Αντίθετα εδώ αποκτά ξαφνικά ένα ολόκληρο backstory με το οποίο δικαιολογείται η απουσία της. Έχει πεθάνει από πανούκλα όταν η κόρη της ήταν νεογέννητη. Βέβαια, το ότι ο Μορίς ο πατέρας της, της το έκρυβε τόσο καιρό και την άφηνε στην άγνοια της μοιάζει κάπως ανεξήγητο. Το παρελθόν αυτό δεν προσθέτει τίποτα ιδιαίτερο και μοιάζει αχρείαστο.
Ο πατέρας της Belle
Ο πατέρας της Belle, ο Mορίς, στην αυθεντική έκδοση μοιάζει περισσότερο περίεργος, εκκεντρικός και τρελός. Η σύγχρονη εκδοχή του είναι ένας άνθρωπος ήσυχος, αποτραβηγμένος στο εργαστήριο του, που η εφευρετικότητα του τον κάνει περισσότερο “ιδιαίτερο”. Για αυτό και στην καινούργια αυτή εκδοχή ο Γκαστόν μπαίνει στην προσπάθεια να τον ακολουθήσει στο σκοτεινό δάσος ώστε να βοηθήσει να βρεθεί η Belle (φυσικά με απώτερο σκοπό την εύνοια του για να πάρει το χέρι της κόρης του).
Ο Γκαστόν
Ο Γκαστόν στην κλασική ταινία είναι περισσότερο επιθετικός και διεκδικητικός προς την Belle, σχεδόν τη θεωρεί αναγκασμένη να τον θέλει. Στην καινούργια είναι περισσότερο διακριτικός αλλά πάντα επίμονος, νάρκισσος καυχησιάρης και άμυαλος. Αργεί αρκετά να εμφανίσει την άσχημη πλευρά του χαρακτήρα του, που λόγω εγωισμού καταλήγει να θέλει να σκοτώσει το Τέρας.
Το ρομάντζο
Η σχέση μεταξύ της Πεντάμορφης και του Τέρατος αναπτύσσεται σταδιακά κατά την παραμονή της πρώτης στο κάστρο. Μέσα από τις στιγμές που περνάνε μαζί, τα βιβλία που διαβάζουν τις συζητήσεις που κάνουν σιγά σιγά αρχίζει να γεννιέται μεταξύ τους κάτι, κάτι που δεν υπήρχε πριν ♫. Η ταινία που παίζεται τώρα στους κινηματογράφους είναι μεγαλύτερη σε διάρκεια κατά 45 ολόκληρα λεπτά. Περιμένεις λοιπόν όλη αυτή η ρομαντική ιστορία να ξεδιπλωθεί αργά και σταθερά, κάτι που δεν γίνεται. Μοιάζει να παρουσιάζεται βιαστικά και απότομα. Η αίσθηση που σου προκαλούσε το χτίσιμο του συναισθήματος που κορυφωνόταν με το χαρακτηριστικό χορό στη σάλα, εδώ δεν υπήρχε. Παράλληλα το Τέρας εδώ παρουσιάζεται πιο ψυχρό και απότομο, γεγονός που κάνει ακόμα πιο άχαρο το όλο σκηνικό ενώ ο ρομαντισμός μοιάζει βεβιασμένος.
Το σκοτεινό στοιχείο
Η γενικότερη αισθητική της καινούργιας ταινίας είναι πολύ πιο σκοτεινή. Ο φωτισμός, η φωτογραφία, ακόμη και το σενάριο της ταινίας έχουν κάτι σχεδόν μακάβριο, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα αντικείμενα παλεύουν όχι για να λύσουν απλά την κατάρα αλλά και για να σώσουν την ψυχή τους, το μόνο ανθρώπινο στοιχείο που τους έχει απομείνει. Σε αντίθεση με την κλασική ταινία που απλά παλεύουν για να μην παραμείνουν χαριτωμένα φλιτζανάκια και κηροπήγια με προσωπικότητες. Τα αντικείμενα του νοικοκυριού χρειάζονται την Belle όσο και το Τέρας.
Επίσης σε αυτή την εκδοχή βλέπουμε ότι η διορία να λυθούν τα μάγια φτάνει στο τέλος της και οδηγούμαστε στο να πεθάνουν όλοι οι κάτοικοι του κάστρου, μέχρι τη στιγμή που η μάγισσα το μετανιώνει και τους δίνει μία δεύτερη ευκαιρία φέρνοντας τους όλους πίσω στη ζωή. Στην κλασική ταινία δε φτάνουμε ποτέ ως εκεί. Η μέρα σώζεται πριν συμβεί τίποτα δυσάρεστο ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια όλα συναινούν στο ευχάριστο κλίμα της ταινίας, ακόμα και όταν η Belle είναι φυλακισμένη.
Τραγούδια
Tα τραγούδια παραμένουν σημαντικό στοιχείο της ταινίας. Χρησιμεύουν για την εξιστόρηση των γεγονότων του παρελθόντος, για να δούμε το χαρακτήρα των ηρώων, για στιγμές γέλιου όπως το τραγούδι που είναι αφιερωμένο στον Γκαστόν, αλλά και για την απόδοση του έρωτα ανάμεσα σε αυτές τις φαινομενικά αταίριαστες προσωπικότητες. Στην καινούργια ταινία έχουμε την προσθήκη νέων κομματιών, όμως ακόμα ξεχωρίζουν τα κλασικά “Tale as old as time, song as old as rhyme, Beauty and the Beast” όπως και το “Be Our Guest” των Alan Menken και Howard Ashman, που έχουν γίνει γνωστά από την ταινία του 1991.
Τα κοστούμια του κάθε χαρακτήρα είναι όμορφα και πολυτελή. Η προσοχή που δόθηκε στη λεπτομέρεια σε κάθε σκηνικό, στη διακόσμηση και στα ρούχα είναι κάτι που πρέπει να εκτιμηθεί. Σίγουρα η ταινία δεν είναι αποτυχία όμως αναγκαστικά επειδή είναι remake μίας κλασικής αγαπημένης παιδικής, θα περάσει από σύγκριση. Προσωπικά δεν τη βρήκα τόσο συγκινητική όσο περίμενα. Όμως σίγουρα είναι μία αξιόλογη προσπάθεια που στο box office τα πήγε καλά λόγω ακριβώς της περιέργειας και της νοσταλγίας των περισσοτέρων. Και είναι σίγουρα μία καλή αφορμή για να ξαναδείτε την κλασική εκδοχή του 1991.
