Γουίλμα Ρούντολφ. Μία ακόμη αθλήτρια που κατέρριψε τις πιθανότητες και τις μηδαμινές ελπίδες των γιατρών να περπατήσει. Γεννήθηκε το 1940 στο Τένεσι της Αμερικής και ήταν όχι το πρώτο, όχι το δεύτερο, αλλά το εικοστό παιδί μίας Αφροαμερικανικής οικογένειας. Σε αντίθεση με την μετέπειτα πορεία της ήταν ένα αδύναμο μωρό δεδομένης της πρόωρης γεννήσεώς της. Παρουσίασε πολιομυελίτιδα εξαιτίας της οποίας ατρόφησε το αριστερό της πόδι.

Τα κινητικά προβλήματα στα νεανικά της χρόνια

Οι γιατροί ενημέρωσαν τους γονείς της Ρούντολφ, ότι δεν θα μπορέσει να περπατήσει. Όμως, η μητέρα της δεν ήθελε να το πιστέψει και με το πείσμα της την βοήθησε. Στα οχτώ της έτη ξεκίνησε να περπατά με την βοήθεια ενός ειδικού παπουτσιού, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα μπόρεσε να παίξει μπάσκετ με τα αδέρφια της. Όλα αυτά τα κατάφερε χάρις την υποστήριξη και την βαθιά πίστη της μητέρας της. Η ίδια έχει πει για την μητέρα της: «Oι γιατροί μού έλεγαν ότι δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να περπατήσω, αλλά η μητέρα μου ήταν σίγουρη ότι θα περπατούσα ξανά. Ε, κι εγώ πίστεψα τη μητέρα μου!»

Η πρώτη επαφή με τον αθλητισμό

Παρ’ όλα αυτά και ο πατέρας της συνέβαλε στο να έρθει η κόρη του σε επαφή με τον αθλητισμό. Όταν μία σχολική ομάδα θέλησε να πάρει τη μεγάλη του κόρη ως παίχτρια, εκείνος θέλησε να θέσει τον όρο, ότι θα της το επέτρεπε μόνο εάν έπαιρναν και την Γουίλμα. Εκείνη εξελίχθηκε σε μία από τις καλύτερες παίχτριες τους. Παράλληλα, έμαθε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και με προτροπή του προπονητή της ασχολήθηκε με το τρέξιμο. Ήταν μόλις 16 ετών, όταν πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες της Μελβούρνης. Αγωνίστηκε στην σκυταλοδρομία ( 4 x 100) και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο.

Κάποιες δηλώσεις της

Η Ρούντολφ είχε δηλώσει, γι’ αυτή την περίοδο της ζωής της: «’Όταν επέστρεψα στο σχολείο με το χάλκινο μετάλλιο, όλα τα παιδιά, που αντιπαθούσα ή που νόμιζα ότι αντιπαθούσα, σήκωσαν ένα τεράστιο πανό που έγραφε «καλωσόρισες». Εκείνη τη στιγμή τους συγχώρησα για ό, τι μου είχαν κάνει. Το χάλκινο μετάλλιο το άγγιξαν όλοι. Όταν το πήρα πίσω ήταν γεμάτο αποτυπώματα. Προσπάθησα να το γυαλίσω και ανακάλυψα ότι ο μπρούντζος δεν γυαλίζει. Έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω ξανά και να πάρω το χρυσό».

Ολυμπιακοί αγώνες Ρώμης

Έτσι και έκανε. Πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς της Ρώμης, όπου και ήταν η πρώτη Αμερικανίδα που κατέκτησε όχι ένα, αλλά τρία χρυσά μετάλλια. Αυτό που την διέκρινε ήταν το πείσμα της, το οποίο σίγουρα το είχε κληρονομήσει από την μητέρα της. Μάλιστα, επειδή ήθελε να πάρει και τα τρία μετάλλια παράκουσε τις εντολές των γιατρών που της είχαν πει να μην αγωνιστεί λόγω ενός διαστρέμματος που είχε πάθει. Στην καριέρα της κατάφερε να καταρρίψει πολλά ρεκόρ ανάμεσα στα οποία και αυτό των 100 μέτρων με επίδοση 11,2, το οποίο έλαβε χώρα στην Στουτγκάρδη το 1961.

Ένας “Τυφώνας” που αφοσιώθηκε στην οικογένειά της

Δικαίως της αποδόθηκαν τα προσωνύμια: “Ο Τυφώνας, η γρηγορότερη γυναίκα στη γη”, “La Gazzella Nera (“Η Μαύρη Γαζέλα”)” και “La Perle Noire (“Το Μαύρο Μαργαριτάρι”)”. Το 1962 αποφασίζει να αφήσει τον αθλητισμό και να αφιερωθεί στην φροντίδα παιδιών με κινητικά προβλήματα, ενώ υπερασπίστηκε και τα δικαιώματα των έγχρωμων γυναικών. Λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα που αντιμετώπισε ως παιδί θέλησε να δημιουργήσει ένα ίδρυμα για να δώσει σε παιδιά, όπως ήταν και εκείνη, την δύναμη και την υποστήριξη που έδωσε η μητέρα της σε εκείνη. Εξέδωσε την αυτοβιογραφία της και έδωσε μία σειρά από διαλέξεις. Δημιούργησε την δική της οικογένεια και έκανε 4 παιδιά. Είχε μάθει να είναι πάντα νικήτρια και να παίρνει το χρυσό μετάλλιο μέχρι τις  12 Νοεμβρίου του 1994, όπου ο καρκίνος κατάφερε να την νικήσει. Ήταν μόλις 54 ετών.

Παρόμοια άρθρα

Για περισσότερη έμπνευση ακολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify

Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project

 

 

RELATED ARTICLESMORE FROM AUTHOR

3 COMMENTS

Comments are closed.