Ξημέρωνε 6η Απριλίου 1941. Η ώρα 5:15 πμ όταν οι Γερμανικές δυνάμεις επιτίθενται στο οχυρό Ρούπελ, το μεγαλύτερο της “Γραμμής Μεταξά”. Λίγα λεπτά αργότερα, τα στούκας ήταν εκεί για να σαρώσουν ψυχές, να ξεκληρίσουν οικογένειες. Ο πολυάριθμος Γερμανικός στρατός, όχι απλά δε προκάλεσε φόβο, αλλά αποτέλεσε πηγή θάρρους και ανδρείας για τους ετοιμοπόλεμους Έλληνες στρατιώτες, απαντώντας στον εχθρό πως “τα οχυρά καταλαμβάνονται, δε παραδίδονται”.
Θα αναφερθώ όμως συγκεκριμένα στο οχυρό Ιστίμπεη, το “αγκίστρι του θανάτου” όπως το αποκάλεσαν τότε, που βρίσκεται στο ύψωμα Μπέλες, σε υψόμετρο 1339 μέτρα. Σκοπός του ήταν η απαγόρευση από της οδού από Πετρίτσι δια Τραπέσκας Λέτσιτσας προς Νέο Πετρίτσι. Διοικητής ήταν ο Ταγματάρχης Πεζικού Ξάνθος Πικουλάκης. Τα γεγονότα που θα αναφερθούν παρακάτω είναι πέρα για πέρα μαρτυρίες ανθρώπων όπως οι ίδιοι βίωσαν τα γεγονότα, την απώλεια, το πένθος που ακόμη και σήμερα επισκιάζει την ημέρα εκείνη, της 6ης Απριλίου.
Κάθε φορά που πήγαινα στο σπίτι της λατρεμένης μου γιαγιάς, δέσποζε στη κρεβατοκάμαρα της, η φωτογραφία του στρατιώτη με ένα μικρό κοριτσάκι στην αγκαλιά. Τα πρόσωπα κρύα, σχεδόν νεκρά, σ’ ένα χαρτί που δε μπορούσε να αποτυπώσει τη δίνη του πολέμου.
-Γιαγιά ποιοι είναι στη φωτογραφία;
-Είναι η τελευταία στιγμή, παιδί μου, που έζησα με τον μπαμπά μου. Είναι λίγες ώρες πριν ανέβει στο μέτωπο, στο Ιστίμπεη. Από τότε δεν τον είδα ξανά. Ούτε εγώ, ούτε κανείς μας.
Καυτά δάκρυα χάραξαν το ταλαιπωρημένο από τον χρόνο πρόσωπο της, μα βρήκε το κουράγιο και μου εξιστόρησε μια ιστορία, που φανερώνει πως η ζωή είναι γεμάτη από αφανείς Ήρωες.
“Σαν τώρα τον θυμάμαι που με κρατούσε στην αγκαλιά του και έναν έναν μας χαιρετούσε με τα εξής λόγια “Φεύγω! Μη περιμένετε να γυρίσω! Εκεί πάνω πέφτει φωτιά και ατσάλι. Δε θα ξαναδώ το σπιτικό μου”. Η μητέρα μου με την αγέννητη αδερφή μου, τον συνοδεύσαμε μέχρι ένα σημείο. Οι κουβέντες του τριγύριζαν στο κεφάλι της μαμάς “Δε μπορώ Φωτούλα, δε μπορώ να σου περιγράψω τι γίνεται εκεί πάνω”. Μα κι εκείνη τι να σκεφτεί; Τον άνδρα της που φεύγει στα χαρακώματα; Το μωρό που πάσχιζε να γεννηθεί μπας κι έβλεπε έστω για μία και μοναδική φορά τον πατέρα του; Ή το μεγαλύτερο παιδί τους; (τη γιαγιά μου) . Τα κακά μαντάτα, δεν άργησαν να έρθουν. Λίγες μέρες μετά ήρθε ειδοποίηση απ΄τη κοινότητα. Ήταν νεκρός πλέον κι επίσημα. Για την αναγνώριση, περιμέναμε να σαραντίσει η μαμά μου η οποία γέννησε άρον-άρον στο Τριάδι, όπου μας μετέφεραν. Ανεβήκαμε στο Πετρίτσι και είδαμε ένα σωρό από άψυχα κορμιά Ηρώων. Την ώρα εκείνη η μαμά μου τράβηξε μια κάλτσα που η ίδια είχε πλέξει. Μαζί με το σοσόνι, “ξεκόλλησε” ένα κομμάτι οστού. “Αυτός ήταν ο άνδρας μου” αλλά δεν άντεξε… Έχασε τις αισθήσεις της.
Λίγο αργότερα, ήρθε ένας επισκέπτης στο σπίτι μας. Ένας νεαρός, κρατώντας τη ταυτότητα του μπαμπά. Μας μίλησε για τις τελευταίες τους στιγμές μαζί. Ήταν και οι δύο στο μέτωπο.
“Όταν ήμασταν μέσα και στα πολυβολεία, φωνές σκόρπιες αλυχτούσαν… “Βγείτε έξω! Το μέτωπο θα πέσει! ” . Σε κάποια από τις αιφνιδιαστικές αντεπιθέσεις που είχαμε εντολές να πραγματοποιούμε , τα στούκας εξαγριωμένα βομβάρδιζαν το πεδίο. Μια σφαίρα πέτυχε τον άνδρα σας στο πόδι. Τότε με έπιασε από το χέρι “Πάρε τη ταυτότητα και τη βέρα μου κι άμα σωθείς δώσ’ τα στη γυναίκα μου” Μέχρι να βγάλει όμως τη βέρα από το δάχτυλο του, το στούκας από πάνω του πέρασε, τον βρήκε στα πλευρά η σφαίρα. Λυπάμαι πολύ…”
Έτσι παιδί μου, μεγαλώσαμε χωρίς τον μπαμπά μας, μα ξέραμε ότι η ψυχή και το σώμα του πέσανε για τη πατρίδα. Η μαμά μου δε παντρεύτηκε ξανά. Έζησε για πάντα με τη φιγούρα της μοναδικής αγάπης και από τον καημό της έφυγε κι αυτή νωρίς. Μάλλον συναντήθηκαν εκεί ψηλά. Ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχούλες τους.”
Η συγκεκριμένη ιστορία, είναι της οικογένειας μου. Πόσες άλλες οικογένειες έζησαν τα γεγονότα και πόσοι Ήρωες έπεσαν σαν και τον δικό μου προπάππου; Τα ονόματα όλων των πεσόντων, είναι καταγεγραμμένα στο Ηρώο που έχει στηθεί προς τιμήν τους, στο οχυρό Ιστίμπεη και κάθε χρόνο τελείται επιμνημόσυνη δέηση. Ο προπάππους μου λεγόταν Δέλιος Ιωάννης του Ευαγγέλου και έπεσε μαχόμενος σε ηλικία 29 ετών.
