Κάποιοι απο εμάς προσαρμόζονται εύκολα, γρήγορα, σχεδόν αυτόματα θα έλεγε κανείς. Άνθρωποι που ανυπομονούν να προχωρήσουν, να μεγαλώσουν. Ανακουφίζονται στην ιδέα να αφήσουν πίσω τους το παρελθόν και ανοίγουν τα χέρια τους για να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούν απο το μέλλον. Είναι άνθρωποι περιπετειώδεις, ανοιχτοί σε κάθε πρόκληση χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μακάρι να έμοιαζα έστω και λίγο σε αυτούς τους ανθρώπους! Γιατί βλέπεις υπάρχουν μερικοί που δεν φαίνονται• χάνονται λίγο πιο πίσω προσπαθώντας να χορτάσουν όσο πιο πολύ μπορούν αυτό που σύντομα θα γίνει παρελθόν. Είναι αυτοί που κοιτάζουν με νοσταλγία το μέρος που μεγάλωσαν ακόμα και αν είναι ξέθωρο μπροστά στη νέα τους ζωή. Αυτοί που θυμούνται φίλους απο τα παλιά, αναμνήσεις απο τα θρανία και σφίγγεται κάτι μέσα τους όταν περνούν απο τα παλιά τους στέκια ακόμα και αν τώρα έχουν γνωρίσει ανθρώπους και κόσμους διαφορετικούς• φανταχτερούς.
Δενόμαστε με πράγματα, με πρόσωπα και μέρη γιατί αγαπάμε αυτό που είμασταν εμείς οι ίδιοι τότε, μια θολή ανάμνηση του εαυτού μας που απέχει πολύ απο το τώρα. Λυπάσαι γιατι δεν είσαι το ίδιο άτομο που ήσουν κάποτε και η αλήθεια είναι πως ποτέ δε θα ξαναυπάρξεις. Μπορεί το μέλλον σου να είναι φωτεινό γεμάτο ευκαιρίες, εσύ όμως θα προχωράς κοιτώντας πίσω απο τον ώμο σου. Κάθε αδιάφορο μέλλον θα γίνεται έντονο παρόν και σύντομα πολυπόθητο παρελθόν. Ακούγεται σαν μεγάλη ανοησία. Γιατί να θέλει κανείς να ζεί με αναμνήσεις;
Μη με παρεξηγείς είμαι ευγνόμων για το παρόν μου και δε γνωρίζω γιατί αγαπώ τόσο τις αναμνήσεις, το κάθε “αν” και “ίσως“. Δε μετανιώνω όμως τίποτα απο αυτά, δε ζητώ λύτρωση αλλά μάλλον μια γλυκιά υπενθύμηση. Βράζουν τα αίματα, φωνάζουν “Κοίτα μπροστά! Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου!” Και όλα όσα έχω υπάρξει; Γιατί να μην θαυμάζω τις αναποδιές και τις χαρμολύπες που με έφεραν ως εδώ; Τολμώ να πώ λοιπόν πως μου φαίνεται ρομαντικό παρά ανόητο γιατί ξέρεις μέσα σου, περισσότερο απο τον καθένα, οτι το μέλλον είναι άπιαστο κι το παρελθόν ελκυστικά μακρινό. Το μόνο που σου μένει είναι ενα εύπλαστο παρόν, άχρωμο, άυλο, περιμένωντας να του δώσεις εσύ μορφή. Εσύ φτιάχνεις με μαεστρία τις αναμνήσεις σου, μαθαίνωντας να ζείς μόνο στο τώρα γιατί ξέρεις οτι αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να το αποχωριστείς.
9
