Φρέσκιες εγχώριες μουσικές κυκλοφορίες vol.1

Σιγά σιγά οδεύουμε, μετά από πολλά κακά, προς το τέλος του 2020. Βέβαια, οι συνθήκες με τις οποίες ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι και τα συμβάντα που εξελίσσονται μέρα παρά μέρα –σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί και δεύτερο κύμα παραφροσύνης να έρχεται μαζί με την απαγόρευση κυκλοφόριας, και της κοινωνικής ζωής κατ’ επ’εκταση– έχουν ομοιότητες με σενάριο ενός μέτριου μελλοντολογικού φιλμ. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά, ας δούμε πώς πάρα πολλοί εγχώριοι καλλιτέχνες, μέσα στην όλη μαυρίλα που διαφεντεύει την καθημερινότητά μας αξιοποίησαν δημιουργικά τον χρόνο τους και μας χάρισαν κάποιες αξιόλογες και αγαπημένες φρέσκιες εγχώριες μουσικές κυκλοφορίες.

20/1: The Vagina Lips, Outsider Forever

Η αλήθεια είναι ότι το 2019 δύσκολα θα ξεπεραστεί για τον αριθμό ποιοτικών άλμπουμ που κυκλοφόρησαν τη χρονιά εκείνη. Δεν ξεκινάω όμως τον μουσικό απολογισμό, γιατί πραγματικά θα ξεφύγω. Θα μείνω όμως στο 2019, γιατί τότε ήταν, προς το τέλος, που είχε κυκλοφορήσει το βίντεο κλιπ από το single ”Typical Standards”  από Vagina Lips (aka Jimmy Polioudis), ενός ανθρώπου του οποίου το ταλέντο, την εργατικότητα, την μανία του με τη μουσική θαυμάζω απίστευτα, είτε μέσα από το μουσικό, σόλο πλέον, πρότζεκτ Vagina Lips (βλ. άλμπουμ “Athanasia” & “Generation Y”) που κινείται ανάμεσα σε shoegaze, indie pop και darkwave μονοπάτια είτε από το περισσότερο ελληνόφωνο και synthpunk πρότζεκτ το ΜΑΖΟΗΑ.

Forever mad
Not a poet not a prophet not a god
Not a man of your typical standards
It’s never enough
This feeling of bad luck
It’s never enough
I’m happily sad

(Typical Standards)

”I Don’t Want This Day To End”

Οκτώ όλα και όλα τα κομμάτια του άλμπουμ, το καθένα αγαπημένο και για άλλο λόγο. Το ”I Don’t Want This Day To End”, το πιο indie και feel good κομμάτι, μια «ωδή στην μεγαλοσύνη και στην ειλικρίνεια του έρωτα» όπως λέει το δελτίο τύπου, στις μικρές στιγμές θα προσθέσω εγώ, που μοιάζουν με μια μικρή αιωνιότητα εξαιτίας της έντασης που προσφέρουν, που αναπτύσσεις μόνο μερικούς ανθρώπους στη ζωή σου. Σε αυτούς νομίζω ο καθένας μας θα τραγουδούσε:

And I swear to the moon
that I love you
the day is coming to an end
I love you

 

I don’t want this day to end!

Ακολουθούν κομμάτια με άγριες διαθέσεις όπως το ”Let it kill”, το ”Outsider Forever”, με στίχο συχνά απαισιόδοξο όπως και η πραγματικότητα που μας περιβάλλει, αλλά μουσικά, χάρη στα shoegaze rifss και τη νοσταλγία που αυτά ξυπνούν, ευχάριστα. Και η συνέχεια με το άκρως ερωτικό και πιο darkwave ”Watered By Our Own Tears” και τα φωνητικά της  Annajo, αλλά και δύο κομμάτια με παρόμοια διάθεση (Scared Of Life, Afraid Of Death & Dark Circles Under Blue Eyes). Και τέλος, το ”Today I’m Brave”, ένα επίσης αγαπημένο κομμάτι, τους στίχους του οποίου τώρα που τα πράγματα φαίνεται να ζορίζονται χρειαζόμαστε περισσότερο:

It all feels like
An endless ecstasy
It all feels like
A twisted fantasy
Today I’m brave

Όλο το άλμπουμ, το soundtrack των ημερών μας, ένα μήνυμα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, ότι μέσα στην όλη μαυρίλα των ημέρων εμείς θα φανούμε γενναίοι.

25/4: The Vagina Lips, QUARANTINE DAYS

Χαμηλές ήταν λοιπόν οι προσδοκίες μου για τα μουσικά δρώμενα 2020, αδίκως όπως φάνηκε στην πορεία, μιας και οι προσθήκες στο πλέιλιστ με τα αγαπημένα της χρονιάς αυξάνονται σημαντικά. Αυτό οφείλεται κυρίως στους καλλιτέχνες, που σε αντίθεση με το κράτος που αδιαφόρησε για το τι θα κάνουν όσοι διαβιούν μέσω της τέχνης τους, εκείνοι δεν πτοήθηκαν. Κλείστηκαν μέσα και χάρισαν το πονημά τους μέσα από διάφορες πλατφόρμες στον κόσμο που το είχε ανάγκη.

Ανάμεσα σε αυτούς τους καλλιτέχνες ο Jimmy Polioudis που προανέφερα που υπήρξε ασταμάτητος. Ενώ είμαστε όλοι σε καραντίνα κυκλοφορεί διαδικτυακά το ”QUARANTINE DAYS”. Νομίζω το πιο αδικημένο, μιας και από όσο έχω παρακολουθήσει δε γνώρισε τεράστια διανομή μέσα από τα σόσιαλ.

Αφήνοντας τώρα στην άκρη τις αξιολογικές συγκρίσεις, δεν είμαι μουσικοκριτικός,  θα πω απλά ότι μπαίνει στη δεκάδα μου με τα άλμπουμ του ’20. Τα αγαπώ όλα τα κομμάτια, στο repeat είναι τα: ”Nihilist”, ”I’m grounded”,  ”Opposites” και το ”One More Day”:

I WEAR A SMILE ON MY FACE
THOUGH I KNOW THE WORLD’S A FUCKED UP PLACE
ONE MORE DAY AND I’M HERE TO STAY

29/5: Goodbye Bedouin, The Shaking People

• Συνεχίζουμε με παιδιά δικά μας. Αναφέρομαι στη πατρινή psych garaze μπάντα Goodbye Bedouin που επέστρεψε φέτος με την πρώτη της ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά ”The Shaking People”. Είχε προηγηθεί  το 7” τους ”Submarine / Youth” δύο δυναμικά garaze κομμάτια που έκανε, τουλάχιστον τους λάτρεις της μικρής, πλην τίμιας, underground σκηνής της Πάτρας να χτυπιέται για τα καλά.

Όλος ο δίσκος ένας γκρούβι ροκ ν’ ρολ πάρτι που θα σας σηκώσει σίγουρα από τη θέση σας. Φωνητικά άμεσα, άγρια διάθεση που μαρτυρούνται σε κάθε κιθαριστικό ριφ. Ξεχώρισα το ”Pink” που κυκλοφόρησε και νωρίτερα ως single, το ”Prove me Wrong” και το ”Blow’.

1/6: Kepler Is Free, Teegarden

Kepler Is Free είναι το όνομα της αθηναϊκής μπάντας που φέτος έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της στην πατρινή Veego Records. Ο ήχος της μπάντας κινείται μεταξύ soul, jazz και εναλλακτικό hip hop. Αν θέλαμε να το περιορίσουμε σε ένα είδος θα λέγαμε nu jazz, ένα είδος περισσότερο πειραματικό, στο οποίο και εγώ προσφάτως εκτέθηκα. Κύριο χαρακτηριστικό της nu jazz ή jazztronica είναι ο συνδυασμός της jazz με άλλα μουσικά στυλ (ηλεκτρονικά, soul, funk).

Από το άλμπουμ ξεχωρίζω το ”Cluster 3” και το ”Juno” και το υπέροχο βίντεο βίντεο κλιπ του, ως αγαπημένα.

29/6: Δεσποινίς Τρίχρωμη, Φίλες 

Για το συγκεκριμένο άλμπουμ έγραφα το καλοκαίρι μερικές πρώτες εντυπώσεις, τότε που ακόμη ήμουν στην τέταρτη ακρόασή του. Τον δίσκο αυτόν τον αγαπάω και για άλλους λόγους, εκτός δηλαδή από την αισθητική του αξία που προσφέρει σαν καλλιτεχνικό πόνημα. Τον αγαπάω πρώτα πρώτα γιατί υπήρξε το πρώτο μου άρθρο στο beasty press και μαζί με αυτό και μια μια αφορμή για να γνωρίσω μια σειρά ανθρώπων εξαιρετικών.

Θα ξαναχρησιμοποιήσω τα λόγια μου, ένα αλμπουμ με «μικρές καθημερινές ιστορίες, ντυμένες φωνητικά με το γλυκό και τρυφερό ηχόχρωμα της Δεσποινίς Τρίχρωμης. H dream pop αίσθηση και γλυκιά μελαγχολία που αποπνέουν τα τραγούδια του δίσκου συνθέτουν μια λιτή, ευγενική και γεμάτη ευαισθησία ατμόσφαιρα. Μια ωδή στο απλό, στο καθημερινό, σε αυτό που είναι εκεί και περιμένει να το κοιτάξουμε.

Αγαπημένα κομμάτια: «Η κυρία που φροντίζει τα ζώα», «Τα στολίδια», «Το Κάστρο», «Σιωπή για σένα»:

Κάθε πρωί ερείπια πατώ
Μωβ σύννεφο για όχημα καλώ
Μέσα του χάνομαι
Μα σίγουρα θα βγω

Δε με νοιάζει αν είναι αργά για μας
Με πειράζει να είμαι σιωπή για σένα

30/6: Blue Peax, Η εποχή των ηττημένων

Μια από τις ομορφότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, οι Απόντες (1996) του Νίκου Γραμματικού παίρνει ξανά ζωή. Μέσα από τη μουσική αυτή τη φορά και τα beats του Blue Peax αποκτά ρυθμό και αφήνει την ίδια ακριβώς αίσθηση που αφήνει, κάθε φορά, και η προβολή της ταινίας.

Βρείτε το στο YouΤube και το Spotify.

Η μετάφραση του Love Will Tear Us Apart από Joy Divsion όπως ακούγεται στην ταινία:

Όταν η ρουτίνα θα μας έχει τσακίσει
Και οι φιλοδοξίες θα είναι λιγοστές
Όταν η μνησικακία θα έχει θεριέψει
Αλλά τα συναισθήματα θα’ ναι, ας πούμε, χλωμά
Και μεις θα αλλάζουμε τρόπους
Και οι τρόποι μας θα χωρίζουν
Τότε η αγάπη η αγάπη θα μας κάνει κομμάτια ξανά

3/7:Sonny Touch, Four Colours

Είχα στο πλάνο να γράψω για άλλες δύο κυκλοφορίες, μάλλον όμως θα ακολουθήσει σύντομα, πριν το 2021 τουλάχιστον vol.2 με κάποια μπάντες που επίσης αξίζει να σχολιαστούν και να ακουστούν. Κλείνω με το single του Sonny Touch που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούλιο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. Ένα κομμάτι διαφορετικό από το στυλ τραγουδιών του προηγούμενου άλμπουμ, το ”Leave Space For The Little Animals”.

Το ανακάλυψα τυχαία σε λίστα και από τότε μπήκε και στις δικές μου:

Cities are begging you to stay
Others may rain on your parade
The roads are asking me how long
You’ll still be staggering in vain

They push you hard to look like them
Abandon everything you can
Don’t wait until you lost your soul
Beyond the point of no return

Τα πράγματα δεν φαίνεται να αλλάζουν. Οι συνθήκες παραμένουν για τον καλλιτεχνικό χώρο (θέατρα, συναυλίες, κινηματογράφοι), ακατάλληλες. Αυτό νομίζω που μπορούμε να κάνουμε, όσο μπορεί ο καθένας μας, είναι να στηρίξει έμπρακτα τους καλλιτέχνες αγοράζοντας κάτι από το merch από το πιο μικρό που μπορεί να είναι η ψηφιακή συλλογή, εστώ και ενός κομματιού, μέχρι ένα cd ή βινύλιο ή t-shirt, ή εισιτήριο για τις live streaming παραστάσεις. Το λέω αυτό γιατί γενικά έχουμε την τάση να μεταφράζουμε την ελεύθερη συνεισφορά ως «ας κατεβάσω και ας πάρω όσα μπορώ τσάμπα».

Τα πράγματα, οι δράσεις, οι καλλιτέχνες θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να δημιουργούν  μόνο αν τα στηρίζουμε έμπρακτα.

Και ένα πλέιλιστ για αυτούς που το άρθρο για τις αξιόλογες μουσικές εγχώριες δεν τους έπεισε και θέλουν να ακούσουν με αυτιά τους για να πειστούν:

Παρόμοια άρθρα:

• R.E.M. | Fables of the Reconstruction (1985) | άλμπουμ Οκτωβρίου
• Mogwai | Young Team (1997) | άλμπουμ σεπτεμβρίου
• Δεσποινίς Τρίχρωμη- “Φίλες”
• ”Goddamn, man-child”- Lana Del Rey και ένας χρόνος Norman F*cking Rockwell
• Jolly Roger – Αφιέρωμα

Ακολουθήστε μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project