Ζούμε σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι δε μιλάνε. Είτε από φόβο ή από δόλο, δεν μιλάνε. Πολλές φορές φαντάζει ασύλληπτη η συμπεριφορά μερικών ατόμων, εκεί που θα περίμενε κανείς να λειτουργούν όπως αρμόζει στην ηλικία τους.
Εγώ πάλι πιστεύω πως λειτουργούν ακριβώς όπως αρμόζει στην ηλικία τους.
Ένας νεαρός ενήλικας στα 20 του βρίσκεται σε μια παράξενη φάση. Ξέρει πως δεν είναι παιδί, αλλά δεν είναι και ακριβώς “μεγάλος”. Πρέπει να αναλάβει υποχρεώσεις, να ζήσει μόνος και να στηρίξει το δικό του σπιτικό, ενώ παράλληλα πρέπει να διαχειριστεί και το όποιο φορτίο κουβαλάει από το παρελθόν του. Βάλε σε αυτό και το άγχος από μια part-time δουλειά (για να πάρεις και πτυχίο), την οποία κατά πάσα πιθανότητα απεχθάνεται, και έχεις τη τέλεια συνταγή για ένα άτομο που θα σε βασανίσει.
Και τώρα γνωρίζει εσένα.
Μέσα σε όλο αυτό το χάος λήψης αποφάσεων και συντονισμού συναισθημάτων ξαφνικά πρέπει να διαχειριστεί και εσένα που ήρθες στη ζωή του, είτε πρόκειται για μια ερωτική σχέση (κάνε υπομονή) ή ακόμα και για μια νέα φιλία.
Θες να στο βαρύνω κι άλλο;
Είσαι και εσύ σε αυτή τη κατάσταση. Μέσα σε όλα αυτά συνήθως ο ένας από τους δύο ξέρει τι θέλει (ή είναι πιο αποφασισμένος για το τι θέλει) και (ενδεχομένως) περιμένει από τον άλλο να ανταποδώσει. Ο δεύτερος της συναναστροφής μπορεί να μη θέλει ή να μη μπορεί. Το θέμα κολλάει στο ότι όποιο και από τα δύο να ισχύει, δεν θα μιλήσει, δεν θα εκφράσει ότι σκέφτεται και νιώθει.
Γιατί;
Γιατί είναι δύσκολο. Πονάει, και μεταξύ μας, δεν ξέρεις πως θα έχει και αποτέλεσμα. Ο κίνδυνος και το ρίσκο του να ανοιχτείς εκ νέου (αν έχεις πληγωθεί) ή αν καλείσαι να ανοιχτείς για πρώτη φορά, είναι τεράστια, και οι περισσότεροι απλά δεν θέλουν να αποτύχουν και να νιώσουν ευάλωτοι. Αυτό μπορεί να εξυπηρετεί το εν λόγω άτομο, καταρρακώνει όμως το άλλο. Το βάζει σε μια κατάσταση αναβολής και προσμονής για κάτι που μπορεί να μην έρθει και ποτέ. Μέσα σε όλο αυτό το παιχνίδι κρύβεται ένα μυστήριο που στην αρχή μπορεί να θεωρηθεί έως και πικάντικο, ενδιαφέρον.
Από ένα σημείο και μετά όμως, απλώς χάνεις ζωή.
Η συμβουλή μου, και σε παρακαλώ άκουσε την, είναι να βγάλεις τέτοια άτομα από τη ζωή σου. Τα ανέκφραστα, τα δειλά. Στη τελική κρατάνε εσένα πίσω όσον αφορά τη διάθεση σου και το χαμόγελο σου, και δεν το χρωστάς σε κανέναν να σε ρίχνει. Δώσε ευκαιρίες, και αν δεις βήματα προς το καλύτερο από τη πλευρά τους, μαζί σου. Αν πάλι δεις πως ζουν σε μια κατάσταση που τα κάνει να παίρνουν την προσοχή που ζητούν και τίποτα παραπάνω, απλά φύγε. Εξήγησε τα πάντα, γιατί δεν είναι σωστό απλά να εξαφανίζεσαι από ζωές ανθρώπων (δεν είσαι έτσι εσύ, σωστά;) και αποχώρησε. Δώσε closure στον εαυτό σου και θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
Αν και όταν το καταφέρεις, πες το μου. Θα χαμογελάς χωρίς να ξέρεις το γιατί.
