Κάπου στην βόρεια Ιταλία, το έτος 1983 ζει μια φιλήσυχη οικογένεια Εβραϊκής καταγωγής, όπου κάθε χρόνο ένας μαθητής γίνεται φιλοξενούμενος της για έξι εβδομάδες, ώστε να πάρει το διδακτορικό του με τη βοήθεια του πατέρα. Εκείνο το καλοκαίρι επισκέπτεται την πόλη ο νεαρός Oliver (Armie Hammer) ο οποίος θα φέρει μαζί του την αλλαγή στη ζωή του 17χρονου γιου της οικογενείας, του Elio (Timothee Chalamet). Ο Elio σύντομα ανακαλύπτει την φυσική του έλξη προς τον νεοφερμένο, γεγονός που τον οδηγεί στο να κάνει κινήσεις για να τον προσεγγίσει, χωρίς όμως να έχει ανταπόκριση.
Παράλληλα ο Oliver συνάπτει μια σχέση βραχείας διαρκείας με μια κοπέλα που γνώρισε σε μια τοπική γιορτή, πράγμα που κάνει τον Elio ακόμη πιο μπερδεμένο, ενώ ο έρωτας του για τον Oliver φουντώνει. Έτσι ο Elio ξεκινάει μια σχέση με μια κοπέλα από την πόλη.
Η ταινία δεν αργεί να δείξει αυτό που θέλει να δείξει βέβαια. Δηλαδή τον έρωτα μεταξύ των δύο νεαρών, ο οποίος εν τέλει γίνεται αμοιβαίος, αν δεν ήταν εξ αρχής.
Τα πλάνα από τα γραφικά στενά της μικρής Ιταλικής πόλης, τα παλιά ποδήλατα, οι ενδυμασίες, τα γλυπτά και τα ιστορικά γεγονότα, συνδυάζονται αρμονικά σε ένα πανέμορφο αποτέλεσμα. Η μουσική επένδυση περιλαμβάνει εξαιρετικά κομμάτια, από κομμάτια του κλασσικού Bach που παίζει ο Elio στο πιάνο, μέχρι και πιο σύγχρονα όπως το Visions of Gideon του Sufjan Stevens ή κομμάτια που θυμίζουν απίστευτα τα 80s όπως το Lady, Lady, Lady του Joe Esposito.
Στην πραγματικότητα η ταινία δεν είναι καθόλου επαναστατική. Δεν έχει σκηνές ομοφοβικών επιθέσεων, σκληρούς γονείς που αποδεικνύονται “οι κακοί”, τους δύο ερωτευμένους να τρέχουν από όλους και απ’ όλα για να ξεφύγουν. Και αυτό είναι που κάνει την ταινία, μια ταινία σταθμό στο Queer Cinema (Κινηματογράφος που περιλαμβάνει θέματα με κέντρο τα ΛΟΑΤ άτομα -ΛεσβίεςΟμοφυλόφιλουςΑμφιφυλόφιλουςΤρανς κά-). Είναι ακριβώς αυτή η διαχείριση του έρωτα μεταξύ δύο ανθρώπων σε μια εποχή που δεν ήταν και τόσο αποδεκτό ένα φαινόμενο όπως η ομοφυλοφιλία. Δείχνει την αγάπη τους όπως είναι: Κάτι φυσιολογικό που δεν ξεχωρίζει από κάθε άλλη ιστορία αγάπης που έχουμε δει ως σήμερα. Τίποτα ακραίο, τίποτα χυδαίο, τίποτα ωμό χωρίς λόγο, τίποτα για το τίποτα. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσουμε κάτι ως ακραίο σε αυτήν την ταινία, θα ήταν η ηθοποιία. Ήταν ακραίως καλή.
Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Andre Aciman.
5
