Όλοι μιλήσαμε για την καινούρια ταινία του Λάνθιμου που προτάθηκε για 10 Όσκαρ, αν και τελικά κατόρθωσε να κερδίσει μόνο ένα, τραγουδήσαμε δυνατά μαζί με τον Ράμι Μάλεκ τους στίχους του Bohemian Rapsody, συγκινηθήκαμε με την ιστορία του ταλαντούχου αφροαμερικανού πιανίστα και του Ιταλού σοφέρ του που ,παρά τις διαφορές τους, ανέπτυξαν μια ιδιαίτερη φιλία, αλλά σχεδόν κανείς δεν μίλησε για αυτό το μικρό διαμαντάκι που δημιούργησε ο Spike Lee, μια ταινία για τον ρατσισμό τόσο επίκαιρη όσο ποτέ.
Βρισκόμαστε στα 70s στην Αμερική, πιο συγκεκριμένα στην περιοχή του Colorado, όπου μαζί με τους χίπις και την ψυχεδελική μουσική αναπτύσσεται ένα κίνημα που διεκδικεί τα δικαιώματα των αφροαμερικανών με το όνομα Black Power. Στον αντίποδα βρίσκεται η Κου Κλουξ Κλαν, μια οργάνωση που υποστηρίζει την ανωτερότητα της άριας φυλής, θεωρώντας υποδεέστερες όλες τις υπόλοιπες φυλές και ιδιαίτερα τους αφροαμερικανούς και τους εβραίους. Μέσα σε αυτό το κλίμα αναβρασμού που υπάρχει, ένας αφροαμερικανός, ο Ron Stallworth, θα γίνει ο πρώτος αστυνομικός και ντετέκτιβ που δουλεύει για το αστυνομικό τμήμα του Colorado Springs και θα αναλάβει μια πολύ δύσκολη υπόθεση: να παρεισφρήσει στην Κου Κλουξ Κλαν και να την ξεσκεπάσει.
Η ταινία του Lee, βασισμένη στο βιβλίο του Black Klansman που έγραψε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας ,Ron Stallworth, πρόκειται για μια σαρκαστική, ειρωνική και απίστευτα χιουμοριστική ματιά σε ένα ιστορικό γεγονός που το γνωρίζουν λίγοι, χωρίς βέβαια να απουσιάζουν οι “σάλτσες” που το καθιστούν εκτός από ιστορικά και αφηγηματικά ενδιαφέρον, όπως το ρομαντικό ειδύλλιο που αναπτύσσεται ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και την αρχηγό του κινήματος Black Power. Οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται γελοιογραφικά, κυρίως τα μέλη της ρατσιστικής οργάνωσης, προσπαθώντας έτσι να προσθέσει ένα κωμικό και πιο ανάλαφρο στοιχείο σε ένα θέμα που είναι κατά τα άλλα ιδιαίτερα σοβαρό.
Ο John David Washington ως πρωταγωνιστής κάνει μια ισορροπημένη ερμηνεία, όπου είναι εξίσου σοβαρός και αστείος εκεί που πρέπει, με τον Adam Driver ως συμπρωταγωνιστή του να κυμένεται πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα, προσδίδοντας ένα ανάλαφρο κλίμα στην ταινία. Το σενάριο στόχο έχει να ευαισθητοποιήσει και να υπενθυμίσει στο κοινό ότι ο ρατσισμός είναι ακόμη παρών και μάλιστα πιο πολύ από ποτέ, με τον σκηνοθέτη να μην παραβλέπει να αφήσει το πολιτικό του σχόλιο, προβάλλοντας στο τέλος αποσπάσματα από πρόσφατες ρατσιστικές επιθέσεις που έλαβαν μέρος στις ΗΠΑ τα τελευταία δύο χρόνια. Πρόκειται για μια ταινία που την μια στιγμή γελάς με την ψυχή σου και το αμέσως επόμενο λεπτό μένεις άναυδος με το τι μπορεί να διαπράξει η ανθρώπινη φύση και για αυτό και μόνο για αυτό αξίζει να την δεις.
