Όταν είσαι φοιτητής, και μένεις μόνος, κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι η πολλή μοναξιά σε κουράζει. Δύο είναι οι λύσεις – να κάνεις σχέση ή να πάρεις κατοικίδιο. Άνθρωποι σαν εμένα νομίζω τείνουμε περισσότερο στο να πάρουμε ένα κατοικίδιο, αφού δεν υπάρχουν ούτε δράματα, ούτε τσακωμοί ούτε τίποτα. ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ!
Κάπου στον τρίτο μήνα λοιπόν της μοναξιάς μου, τριγύριζα στις γειτονιές του Παγκρατίου, και βλέπω ένα pet-shop. Χωρίς να ξέρω συγκεκριμένα τι θέλω, και με οδηγό την τύχη, βλέπω μπροστά μου ένα βουνάκι από μικρές, τοσοδούλες χελωνίτσες. Στην κορυφή αυτού του βουνού άραζε σαν βασίλισσα, μια χελώνα και αμέσως αποφασίζω πως εκτός από βασίλισσα του βουνού μπορεί να γίνει και βασίλισσα του κάστρου μου (γκαρσονιέρα 35 τ.μ.).
Την παίρνω από το pet-shop με τόση χαρά και την φέρνω στο καινούριο της κάστρο. Κάτι που δεν γνώριζα όμως ήταν πως οι χελώνες κατά την διάρκεια του χειμώνα πέφτουν σε χειμερία νάρκη. Άρα λογικό ήταν πως δεν θα έτρωγε πολύ και ούτε θα έκανε πολλά-πολλά. Όλος παραδόξως, ήταν αρκετά ζωηρή αλλά συνέχισε να μην τρώει.
5 μήνες μετά, 1 Απριλίου 2018, η Βασίλισσα του κάστρου αυτού, η Λόλα πέθανε και έμεινα μες την μοναξιά για άλλη μια φορά. Δυστυχώς δεν πρόλαβε ούτε να μεγαλώσει πολύ, ούτε να καταλάβει ποιος είμαι.
Το άρθρο αυτό, είναι για όλα εκείνα τα κατοικίδια που πέθαναν πολύ νωρίς χωρίς καν να προλάβουν να αντιληφθούν πόση αγάπη έπαιρναν, και πόση συντροφιά έδιναν.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΊΔΙ ΛΟΙΠΌΝ ΣΕ ΌΛΕΣ ΕΚΕΊΝΕΣ ΤΙΣ ΛΟΛΕΣ, ΠΟΥ ΤΟ ΜΌΝΟ ΠΟΥ ΈΚΑΝΑΝ,
