Όλοι μας λίγο έως πολύ, έχει τύχει ν’ ακυρώσουμε προγραμματισμένη συνάντηση στέλνοντας γραπτό μήνυμα είτε στο κινητό είτε στο messenger λίγη ώρα πριν από τη συμφωνημένη. Και αυτό γιατί χάρη στις προηγμένες πια συσκευές των κινητών που διαθέτουμε, απολαμβάνουμε τεράστια ευκολία στο να ειδοποιήσουμε έστω και τελευταία στιγμή από το ότι θα καθυστερήσουμε έως και ότι θα αναβάλουμε εντελώς το ραντεβού μας. Μια τέτοια ομολογουμένως απίστευτη ευκολία, πόσο τελικά δυσκόλεψε τις κοινωνικές μας σχέσεις; Πόσο αλλοίωσε την ποιότητα χαρακτηριστικών όπως συνέπεια, αξιοπιστία, εμπιστοσύνη, φερεγγυότητα, αυτό που απλά θα μπορούσαμε να πούμε «ο λόγος μας συμβόλαιο»;
Λίγο πριν τα τέλη της δεκαετίας του 90 όπου η χρήση των κινητών τηλεφώνων αρχίζει να διαδίδεται ευρέως, η ανθρώπινη επικοινωνία πέρα από την προοπτική του εκ του σύνεγγυς, βασίζεται σ ένα μεγάλο βαθμό στη χρήση του σταθερού τηλεφώνου. Ειδικά στην αμέσως προηγούμενη δεκαετία, τα τηλέφωνα είναι πραγματικά σταθερά, αγκυροβολημένα πάνω σε τραπέζια ή και τοίχους, δε διαθέτουν αναγνώριση κλήσεων και έτσι απαντάμε το κουδούνισμα τους όλο αγωνία για το ποιος μπορεί να είναι και τι να θέλει από τη ζωή μας. Τότε πράγματι υπήρχαν ώρες κοινή ησυχίας. Αν κάποιος έπαιρνε 14.30 με 17.30 το απόγευμα, ήξερε ότι διάπραττε «έγκλημα», χαρακτηριζόταν ως ανάγωγος και είχες όλο το δικαίωμα από το να τον στείλεις στο διάολο μέχρι να του το κλείσεις στα μούτρα. Σήμερα, έχοντας όλοι από ένα κινητό τουλάχιστον, η κλήση από τον οποιαδήποτε που έχει ή συμπωματικά βρίσκει τον αριθμό μας επιτρέπεται όλες τις ώρες ανεξαιρέτως , από τη στιγμή που είναι ανοιχτό. Αφού είναι διαθέσιμο, η οποιαδήποτε ενόχληση αποτελεί μισή ντροπή δική σου και μισή του άλλου που «άγγιξε» με τ’ ακροδάχτυλα του το μαγικό σου αριθμό.
Αυτοί πάλι που έπαιρναν μια λογική ώρα, μπορούσαν ν’ απασχολούν τη γραμμή με την ακατάσχετη φλυαρία τους και έτσι εσύ που καιγόσουν να ειδοποιήσεις τον άλλο για κάτι, επέλεγες να πάρεις το πρώτο ταξί μέχρι και λεωφορείο γιατί έτσι νωρίτερα θα του έφερνες την είδηση (πραγματικό γεγονός με απηυδισμένο σύζυγο επειδή η σύζυγος δεν έκλεινε το τηλέφωνο με τη μάνα της για ώρες!). Αν πάλι, κάποια στιγμή το έκλειναν, και ξεχνούσαν να τοποθετήσουν σωστά το ακουστικό στη βάση του τηλεφώνου, εκεί πραγματικά ήσουν χαμένος από χέρι. Γιατί ούτε φανεροί ένοχοι για να τους κατηγορήσεις για λογοδιάρροια υπήρχαν και συν τοις άλλοις, μπορούσαν να περάσουν ώρες έως και μέρες μέχρι η κακοτοπιά να γίνει αντιληπτή.
Οι δε φάρσες ήταν ένα διασκεδαστικό κομμάτι για κείνους που τις σκάρωναν, ένα άκρως εκνευριστικό για αυτούς που έπρεπε να τις υποστούν, δίχως να είναι σε θέση να εντοπίσουν τους πρωτεργάτες της.
Αν πάλι ήσουν ερωτευμένος και ο καλός σου ή η καλή σου σου είχε υποσχεθεί τηλεφώνημα απογευματινές προς βραδινές ώρες, εκεί καθόσουν σπίτι υπομονετικά και μέτραγες βασανιστικά τα λεπτά μέχρι να σε καλέσει. Και κάθε φορά που το τηλέφωνο χτυπούσε, χτυπούσε και η δική σου καρδιά για το αν τελικά θα ήταν ο αγαπημένος σου στη γραμμή. Εκεί πάλι που έκοβες τη φλέβα σου, ήταν όταν κοβόντουσαν οι γραμμές και βίωνες τον απόλυτο αποκλεισμό από τον έξω κόσμο.
Μέσα όμως σε αυτή την «τηλεφωνική δυσκοιλιότητα», υπήρχε ένα καλό. Αυτό της σταθεροποίησης της τηλεφωνικής και περαιτέρω συνάντησης. Μην έχοντας άλλο τρόπο, οι άνθρωποι έδιναν ραντεβού κλήσης και το τηρούσαν. Ως αποτέλεσμα μιας επιτυχούς τηλεφωνικής συνεννόησης, προσέρχονταν στα δια ζώσης ραντεβού τους δίχως περιθώριο αλλαγής ούτε της ώρας, πολύ περισσότερο του μέρους συνάντησης. Γιατί αφού δεν υπήρχε δυνατότητα να ειδοποιηθεί η άλλη πλευρά, το συνεπές παρόν ήταν μονόδρομος.
Σήμερα, μέχρι και το τελευταίο λεπτό όλα είναι στον αέρα. Μπορεί να έχεις στηθεί και όταν τελικά έρθει η πολυπόθητη παρέα, αντί για συγνώμη να βρεθείς και υπόλογος που δεν είχες τα μάτια σου δεκατέσσερα να ανιχνεύσεις κάθε τεχνολογικό επίτευγμα προκειμένου να τσεκάρεις τις τελευταίες αλλαγές που αναρτήθηκαν στο πρόγραμμα… Μήπως να το ξανασκεφτούμε πόσο εύκολα δυσκολευτήκαμε;
