Anomalisa: Μια ωδή στην μοναδικότητα

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου όλοι γύρω σας έχουν την ίδια φωνή. Οι γονείς, οι συνάδελφοι, οι σύντροφοι. Όλοι ίδιοι και απαράλλαχτοι. Μια ζωή στερημένη από την απόλαυση μιας θεσπέσιας φωνής, όπως της Dame Joan Sutherland, ή τις βωμολοχίες ενός αγνώστου. Να ζείτε σε ένα συνεχόμενο και απέραντο σκοτάδι, ανήμποροι να του ξεφύγετε. Κάπως έτσι θα ήθελα να σας προετοιμάσω για το Anomalisa, μια ταινία που παίζει με τα όρια των ανωμαλιών της καθημερινότητας μας και της παράνοιας που κρύβει ο νους.

Περίληψη

O Michael Stone (David Thewlis), ένας ειδικός στην εξυπηρέτηση πελατών, κάνει ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Σινσινάτι. Εκεί, θα συναντήσει την Lisa (Jennifer Jason Leigh) και στο πρόσωπο της θα βρει την ηρεμία και τη μοναδικότητα που αναζητούσε.

Αποδόμηση μιας «Ανωμαλίας»

To Anomalisa βγήκε στους κινηματογράφους το 2015 και αποτελεί το προϊόν συνεργασίας του Charlie Kaufman και Duke Johnson. Όντας μια ιστορία που αρχικά πέρασε από το σανίδι και είχε «απογυμνωθεί» από σωματικές επαφές ή έντονες εκφράσεις συναισθημάτων, η ταινία αποτέλεσε ένα στοίχημα για το δίδυμο. Ο Kaufman πίστευε πως θα χαθεί η προσοχή του θεατή και ο Johnson πως θα τονιστεί η σχέση των ατόμων και η ψυχολογική αστάθεια που βιώνει ο Michael. Ευτυχώς είχε δίκιο ο δεύτερος.

Ο David Thewlis εκφράζει με τον πιο απτό τρόπο όλα τα συναισθήματα που βιώνει ο χαρακτήρας του. Είναι απόμακρος, πληγωμένος και ατέρμονα ενοχικός. Ως θεατές τον παρακολουθούμε να κάνει μέσα σε 90 λεπτά ένα φαύλο κύκλο και να μας αφήνει με ένα αίσθημα μελαγχολίας και λύπης. Σε αυτό το μικρό ταξίδι τον συντροφεύει σε όλες τις αλληλεπιδράσεις του ο Tom Noonan που υποδύεται τους πάντες. Εντυπωσιάστηκα με το πόσο εύκολα άλλαζε «πρόσωπο», μέσα στις συζητήσεις όμως κατάφερνε να προσδίδει μια σταθερότητα στη φωνή του. Τέλος, η Jennifer Jason Leigh, που υποδύεται μια κοπέλα με τρομερά χαμηλή αυτοπεποίθηση, αποτελεί μια αναζωογόνηση για τον Michael. Την βρίσκει εντυπωσιακή και την ερωτεύεται για την μοναδικότητα της φωνής της. Ίσως εγωιστικό, αλλά αυτό δεν είναι έρωτας; Στην εξιστόρηση αυτής της περίεργης μέρας έρχεται ένα soundtrack τόσο απλοϊκό αλλά και τόσο ταιριαστό στην μελαγχολία των σκηνών που μέσα στην οκνηρία του ταιριάζει απόλυτα.

Μοτίβα και παράνοια

Το Anomalisa αποτελεί μια ευκαιρία να γνωρίσουμε και να ζήσουμε για 24 ώρες τη ζωή ενός ατόμου που πάσχει από το σύνδρομο Fregoli. Σε αυτή την εξαιρετικά σπάνια ασθένεια, το άτομο πιστεύει πως διαφορετικοί άνθρωποι είναι στη πραγματικότητα ένα άτομο που αλλάζει εμφάνιση ή μεταμφιέζεται. Δηλαδή, αντιλαμβάνεται τα άτομα με ίδιο πρόσωπο και φωνή.

Απο την αρχή της ταινίας παρατηρούμε πως υπάρχει μια επανάληψη. Χροιά. Τσίλι. Ζωολογικός κήπος. Μικρές αναφορές διάσπαρτες σε όλη την ταινία. Όλοι οι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με τον Michael, πέρα της ίδιας φωνής, έχουν και παρόμοια συμπεριφορά. Είναι απότομοι, πρόστυχοι, προσβλητικοί. Κάπως σαν τον ίδιο. Λόγω της τοποθεσίας που εξελίσσεται η ιστορία μας, τα άτομα που αλληλεπιδρούν μαζί του καταλήγουν να αναφέρονται ξανά και ξανά στα χαρακτηριστικά της πόλης. Με αυτό το τρόπο ενισχύεται το αίσθημα αποξένωσης που νιώθει ο πρωταγωνιστής μας. Ένα αίσθημα που τον κάνει απόμακρο και απαξιωτικό ως προς τα άτομα γύρω του.

Απο τις πιο βαρυσήμαντες σκηνές της ταινίας είναι η ομιλία που παραδίδει στο συνέδριο. Μια προβαρισμένη ομιλία που καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στην αποδόμηση της παράνοιάς του. Στις ενδότερες σκέψεις και άλγη του. Και όμως δεν είναι αρκετό. Ούτε για να ελαφρύνει τη ψυχή του, ούτε και για να τον καταλάβουν επιτέλους οι γύρω του. Ο Sartre είχε πει: «Κόλαση είναι οι άλλοι». Ο Kaufman το πήγε ένα βήμα παραπέρα και μας έδειξε πως Κόλαση τελικά είναι το να μην έχεις την πολυτέλεια να έχεις άλλους.

Συνοψίζοντας

Το Anomalisa σίγουρα είναι μια ταινία που δεν θα συνταράξει το κόσμο σας, ίσως και να μην την καταλάβετε και να την βρείτε βαρετή. Όμως, χαρακτηρίζεται από μια τραγικότητα. Είναι μια χαμηλών τόνων ταινία για την ανάγκη όλων μας για επαφή και οικειότητα. Είναι μια δραματική ιστορία που αγγίζει τα όρια της παράνοιας, και αντίθετα με το όνομα της, μας δείχνει πως η «ανωμαλία» στη ζωή παραμένει εκτός εμβέλειας για κάποιους.

Παρόμοια άρθρα:

• I’m thinking of ending things: μια σουρεαλιστική απεικόνιση της μοναξιάς και των σχέσεων
• 10 σειρές animation για να αποκτήσει μια άλλη νότα η καθημερινότητα σου (Part 1)
• Upgrade: Μπορεί ένα λογισμικό να συνυπάρξει με έναν άνθρωπο;

Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project