Αιγάλεω· μία ιδιαίτερη γειτονιά

Γράφω αυτό το άρθρο ακούγοντας τα «κορίτσια από άλλα προάστια» του Φοίβου Δεληβοριά. Το δικό μου προάστιο λείπει. Γράφω, λοιπόν, εγώ γι’αυτό. 

«Το δικό μου μέρος

Δεν είναι μέρος

Όλα αλλού συμβαίνουν

Εδώ κρύβονται »

• Ζω στην Αθήνα, συγκεκριμένα στο Αιγάλεω, τα τελευταία 17 χρόνια, 11 μήνες και 17 ημέρες. Η γειτονιά μου είναι ήσυχη πλήν όμως απρόσωπη κι αυτό δεν ξέρω, αν με θλίβει ή αν ικανοποιεί την μοναχικότητά μου. Η ταράτσα μας βλέπει στις νεωτεριστικές προσπάθειες των γειτόνων μας από την δεκαετία του 80 aka στις εξωτερικές κεραίες τηλεόρασης και τους ηλιακούς θερμοσίφωνες που αποτελούν βασικό στοιχείο της αστικής αισθητικής στην Αθήνα εν γένει. Δεν έχω καταλήξει στο πώς νιώθω γι’αυτό.
• Παλαιότερα θεωρούσα το Αιγάλεω βαρετή περιοχή, αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί πολλά νέα στέκια, μπαράκια και όμορφα μικρά καφέ που προσελκύουν επισκέπτες, ακόμα και από την άλλη άκρη της πόλης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα· το Cap Cap το οποίο πλεόν αποκαλώ αξιοθέατο της περιοχής μας και τα ρακάδικα στην Αγίας Λαύρας.
• Το μετρό έχει δώσει τεράστια ώθηση, αποτελεί σημείο αναφοράς. Δεν είναι λίγο να ξέρεις ότι βρίσκεσαι μόνο δέκα λεπτά (χρονομετρημένα) από το κέντρο της Αθήνας. Το μετρό αποτελεί το μέρος στο οποίο έχω γράψει κάμποσους στίχους, παρατηρώντας αγνώστους και έχω λάβει αποφάσεις. Όταν τα ακουστικά μου λειτουργούν ή όταν δεν τα παρατάω δεξιά-αριστερά, στο μετρό ακούω Κόρε.Ύδρο, The Boy, The Budos Band και Βασίλη Τσιτσάνη.

• Όταν ήμουν στο Λύκειο πήγαινα με την φίλη μου στο DUE, ένα ιδιαίτερο καφέ/ ζαχαροπλαστείο που βρίσκεται επί της Ιεράς Οδού. Εκεί προσπαθούσε να μου εξηγήσει Χημεία, Φυσική, Μαθηματικά κι ό,τι άλλο δεν καταλάβαινα. Η μελέτη (σχεδόν) πάντα κατέληγε σε κουτσομπολιό, αλλά νομίζω, εν τέλει, η καθεμιά μας κατάλαβε αυτά που έπρεπε. Πηγαίνω ακόμα στο DUE και συνήθως παραγγέλνω πρωινό και καφέ από εκεί, τα Σάββατα. Μας τα φέρνει ένας γλυκύτατος κύριος.
• Κάθε χρόνο διοργανώνεται η «Πολιτιστική διαδρομή» του Δήμου Αιγάλεω με πλήθος θεατρικών παραστάσεων και συναυλιών στο θέατρο «Αλέξης Μινωτής». Παλαιότερα διαρκούσε όλο το καλοκαίρι, άλλα σταδιακά έχει αρχίσει και συρρικνώνεται, πιθανόν, λόγω έλλειψης πόρων.
• Αυτό που αγαπώ περισσότερο στο Αιγάλεω είναι τα Κινηματοθέατρα «Λ. Κωνσταντάρας» & «Ρένα Βλαχοπούλου». Λειτουργούν από το 1965, είναι πολύ κοντά στο μετρό και πολύ κοντά στο σπίτι μου, και έτσι μπορώ να απολαμβάνω όλες τις νέες κυκλοφορίες, να κλαίω άφοβα και να στηρίζω έμπρακτα την πεποίθησή ότι και οι πιτζάμες δικαιούνται εξόδους.
• Τα ωραιότερα μυστικά μας στο Αιγάλεω δεν θα τα πω, γιατί δεν θα ‘ναι πια μυστικά. Έχουμε ωραία πάρκα, πάντως και μία μεγάλη πλατεία με πλαστικές καρέκλες, παππούδες, παγωτά, ελληνικούς και φραπέ με μπόλικο γάλα και τηλεοράσεις με ποδόσφαιρα τις Κυριακές τ’απογεύματα.

• Το Αιγάλεω το έχω συνδέσει με χίλια πράγματα∙ βροχερές παρελάσεις, περίπτερα που ανοιγοκλείνουν, πίσω αυλές, γάτες (ειδικά, μία συγκεκριμένη τζίντζερ που την βγάζει πάνω στις οροφές των αμαξιών και βλέπω κάθε μέρα, πηγαίνοντας στην Σχολή), κομμωτήρια, μανάβικα, κι αυτό∙