“Για τα μισοδιαβασμένα βιβλία…”

Αγαπώ την ανάγνωση. Πολύ. Διαβάζω περίπου από τότε που ήμουν τριών, κι έτσι δεν ξέρω καν πόσα βιβλία έχω ολοκληρώσει συνολικά. Από τότε που ήμουν στο Γυμνάσιο κουβαλώ σχεδόν πάντοτε μαζί μου ένα βιβλίο όπου πάω, ξοδεύω ό,τι χαρτζιλίκι έχω σε βιβλία με αποτέλεσμα να έχω χρυσώσει ένα σωρό βιβλιοπωλεία, συλλέγω εκδόσεις αγαπημένων μου τίτλων, οι φίλοι μου θαυμάζουν την βιβλιοθήκη μου κι εγώ καμαρώνω σαν περήφανος γονιός, γράφω για βιβλία, μιλάω για βιβλία. Το παρατσούκλι της «αναγνώστριας» μού κόλλησε γρήγορα, όπως είναι φυσικό.

Κι όμως· ενώ αγαπώ την ανάγνωση τόσο πολύ, έχω αποφασίσει να μην ολοκληρώνω βιβλία που δεν μου αρέσουν. Φυσικά, δίνω δεύτερες ευκαιρίες, αλλά συνήθως η πρώτη μου εντύπωση είναι καθοριστική και για να μην νομίζετε ότι μιλώ για τίποτε από αυτά που οι φίλοι μου οι κριτικοί έχουν κατατάξει στις μαυρο-λίστες τους, σας ενημερώνω ότι ανάμεσα στα βιβλία που έχω αφήσει μισοτελειωμένα συμπεριλαμβάνονται νομπελίστες, ακαδημαϊκοί, προσωπικότητες των προσωπικοτήτων, μεγαθήρια της λογοτεχνίας.

Θα μπορούσα κάπου εδώ να μιλήσω για την αμφίβολη σχέση φήμης- περιεχομένου, για το πώς η τέχνη είναι το πλέον υποκειμενική και για το ότι δεν αγγίζουν όλους τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Θέλω απλώς να πω, όμως, ότι νιώθω ενοχικά για τα βιβλία που αφήνω μισοδιαβασμένα.

Από την μία, δεν ωφελεί να επιμένεις σε κάτι που δεν σου αρέσει, η ανάγνωση πέρα από ζήτημα γνώσης, αποτελεί, πρωτίστως, ζήτημα απόλαυσης. Η ζωή είναι μικρή και τα βιβλία άπειρα, για να συνεχίζεις να ασχολείσαι με ό,τι στα μάτια σου φαντάζει ανιαρό. Εξακολουθώ, όμως, να νιώθω ενοχικά.

Είναι, ίσως, επειδή η αλήθεια των πραγμάτων κάποιες φορές κρύβεται πίσω απ’αυτά. Στα περιθώρια, στο μεταξύ των αράδων, στις σημειώσεις. Καμιά φορά, καθώς κλείνω τα βιβλία που δεν έχω ολοκληρώσει και σκέφτομαι ότι δεν συναντήθηκα με την αλήθεια τους, φοβάμαι ότι αυτή θα με γυρέψει, στο μέλλον, εκδικητικά. Δεν φοβάμαι τους συγγραφείς, δεν πιστεύω στα φαντάσματα. Ούτε τα βιβλία φοβάμαι, δεν τους έχω δείξει λίγη αγάπη. Φοβάμαι, όμως, ότι μια μέρα θα κοιτάξω κατάματα όλες αυτές τις αλήθειες που δεν κατάφερα να βρω και τότε μία- μία θα πρέπει να τις ζήσω.

Υπάρχει, βέβαια, και κάτι ακόμα· στενοχωριέμαι για τα βιβλία που αφήνω στα μισά, γιατί αισθάνομαι ότι τα εγκαταλείπω. Όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, όταν σταματούν να είναι για ‘μενα αυτό που ζητώ και απαιτούν άλλου τύπου αναγνώσεις, εγώ τα κλείνω και προχωρώ στα επόμενα. Νιώθω ότι τα προδίδω. Μια ζωή περιμένουμε οι άλλοι να μας στηρίζουν υπομονετικά κι ακλόνητα κι εδώ κολλάμε σε μερικές σελίδες. Κάθε είδους ανοιχτός λογαριασμός σε κυνηγά παντού και σε πληγιάζει, όταν στρέφεις το βλέμμα σου αλλού.

Προς θεού, δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Κάποια βιβλία απλώς δεν είναι για κάποιους αναγνώστες. Ο καθένας έχει τα προσωπικά του κριτήρια, σεβαστά και επιθυμητά. Από εκεί και πέρα, αν επέλεξα εγώ κάτι και δεν ήταν αυτό που ήθελα, πριν βιαστώ να το αποχαιρετήσω, μήπως να του δώσω μια δεύτερη ή τρίτη ανάγνωση;

Ένα συγγνώμη στα βιβλία που άφησα μισοδιαβασμένα. Εμένα δεν μου ζήτησαν συγγνώμη. Θα επιστρέψω, το υπόσχομαι. Θα επιστρέψω, γιατί δεν μ’αρέσουν οι εκκρεμότητες. Προτού με πληγώσει η αλήθεια σας, μέχρι να μάθω να μην με πονεί καμιάν αλήθεια. Κι ας έχουν οι άλλοι χίλιες-δυο αληθινές πληγές.