Το σινεμά έχει το πολύ σημαντικό χάρισμα ότι όπως κάθε άλλο είδος τέχνης, μπορεί και εκφράζεται ελεύθερα. Είναι ώρες που φαίνεται σαν να έχει δικό του χαρακτήρα και προσωπικότητα. Αγαπάει και αγαπιέται, προβάλλει και προβάλλεται, προσβάλλει και προσβάλλεται.
Ο Lars von Trier ο Δανός σκηνοθέτης-θρύλος (θρύλος είτε τον λατρεύεις είτε όχι) έχει καταφέρει να μεταφέρει τους πιο ενδόμυχους φόβους, τα πιο κρυμμένα μυστικά, τις πιο ανατριχιαστικές σκέψεις του ανθρώπου στην μεγάλη οθόνη. Ο δημιουργός του περίφημου Δόγματος 95 (κινηματογραφικό κίνημα που δημιουργήθηκε από κοινού με τον Τόμας Βίντερμπεργκ) και ταινιών με πολύ ευαίσθητο περιεχόμενο έχει κριθεί πολλές φορές, θετικά και αρνητικά για τις επιλογές του.
Το 2009 ξεκίνησε η λεγόμενη “τριλογία της κατάθλιψης” η οποία αποτελείται από τις ταινίες: Antichrist(2009) Melancholia(2011) και Nymphomaniac(2013). Η τελευταία χωρίστηκε σε δύο μέρη λόγω του μεγάλου μήκους της (pun not intended).
Στο Nymphomaniac ακολουθούμε την ιστορία της Joe(Charlotte Gainsbourg) μέσω της αφήγησης της στον Seligman(Stellan Skarsgard) όταν εκείνος την περιθάλπτει στο σπίτι του μετά από τον ξυλοδαρμό της. Η Joe είναι νυμφομανής, δηλαδή δεν μπορεί να λάβει ικανοποίηση μέσω του σεξ. Η ζωή της είναι γεμάτη κακουχίες και ερωτικούς συντρόφους με τους οποίους βλέπουμε αναλυτικά τη σχέση που αποκτά. Μάλιστα ο Trier αποφάσισε να μην κρύψει τίποτα από την οθόνη. Αυτή η απόφαση είναι που κάνει την ταινία ένα έργο όχι απλώς πρωτοποριακό μα έτη φωτός μπροστά από την εποχή του.
Υπάρχει κάτι πάρα πολύ σημαντικό που καταφέρνει με τα μέσα που χρησιμοποιεί. Καταργεί το ταμπού του σεξ. Γενικώς το γυμνό και η σεξουαλική πράξη μεταξύ δυο ατόμων θεωρείται πως είναι χυδαία και απρεπής. Η αλήθεια είναι πως το μάτι του θεατή στην αρχή είναι λίγο σοκαρισμένο μέχρι να συνηθίσει μα μετά από ένα σημείο είναι τόσο τετριμμένο που όσα συμβαίνουν φαίνονται φυσιολογικά. Και όντως είναι φυσιολογικά.
Ένα άλλο θέμα που ίσως να θίγει ο σκηνοθέτης είναι εκείνου του εκφυλισμού της σεξουαλικής πράξης στην εποχή μας. Ίσως να είναι μια κοινωνική σάτιρα. Ότι δηλαδή όλοι είμαστε η Joe και δεν μπορούμε να ικανοποιηθούμε με τίποτα από το σεξ. Όχι λόγω της κυριολεκτικής πάθησης της νυμφομανίας, μα λόγω του ότι οι περισσότεροι -δεν λέω όλοι παρ’ όλο που το πιστεύω- είμαστε τόσο γεμάτοι από κενά, κυρίως στην εφηβική και νεοενήλικη ζωή μας τα οποία μάταια προσπαθούμε να γεμίσουμε μέσω του σεξ. Είτε είναι με άγνωστο, είτε είναι με γνωστό, το συμπέρασμα είναι το ίδιο.
Μη φοβηθείτε να δείτε την ταινία και προς Θεού μην την περάσετε για πορνό. Είναι το ακριβώς αντίθετο. Προσοχή παρ’ όλα αυτά. Υπάρχουν εικόνες που είναι όντως σκληρές -όσο και ρεαλιστικές βέβαια- οπότε δεν είναι για όλους και κυρίως όχι για τους μη λάτρεις του κινηματογράφου. Απολαύστε υπεύθυνα.
