Το μετρό της Αθήνας μου έχει πολλές φορές δημιουργήσει μια συγκεκριμένη εικόνα. Είναι γκρίζο και μουντό, βλέπω πάρα πολλούς ανθρώπους άγνωστους σε μένα και μεταξύ τους να περπατάνε γρήγορα και με σκυμμένο το κεφάλι, άλλοι κρατάνε χαρτοφύλακα, άλλοι διαβάζουν ένα βιβλίο, άλλοι φορούν ακουστικά.
Όλοι απρόσωποι και απόμακροι. Τρέχουν να προλάβουν να μπουν στο μετρό, τρέχουν να προλάβουν την ανταπόκριση με το τραμ, τρέχουν να προλάβουν να φτάσουν κάπου.
Και τελικά χάνουν την ίδια τη ζωή. Πάντα το μετρό μου θύμιζε μια βαλίτσα σαν αυτές τις παλιές, τις δερμάτινες που έπρεπε να τις σηκώσεις για να τις μεταφέρεις. Μια βαλίτσα που θα πάρεις μαζί σου όπου πας. Μια βαλίτσα ανοιχτή, ξεχειλισμένη όπως είμαστε σχεδόν όλοι σήμερα.
Αλλά μέσα από αυτή τη βαλίτσα, την ανοιχτή, την πεταμένη στο πάτωμα σε μια γωνιά φανταζόμουν πάντα να πετάνε προς τα πάνω φουσκωμένα μπαλόνια διάφορων αποχρώσεων.
Τα μπαλόνια αυτά είναι δεμένα στη βαλίτσα, η βαλίτσα τα τραβάει προς τα κάτω, αλλά αυτά πάντα δεν θα κοιτάνε προς τα πάνω; Αυτή είναι η ζωή μας. Το μετρό της Αθήνας, μια καλοφτιαγμένη βαλίτσα ξεχασμένη στο πάτωμα και μια ελπίδα καταπιεσμένη να ξεπετάγεται μέσα από αυτήν.
Πού θα βρεις την ελπίδα; Σε μια φωτεινή αφίσα για μια ωραία θεατρική παράσταση στη στάση που περιμένεις, σε μια παρέα που θα μπει στο βαγόνι και θα σου τραβήξει την προσοχή επειδή γελάει δυνατά, στη βαλίτσα…μέσα της. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεις το σωστό μπαλόνι (φυσικά το κριτήριο είναι το αγαπημένο σου χρώμα) και ένα ψαλίδι.
Τα έχεις και τα δυο ήδη.. μέσα σου. Στο κάτω κάτω και τι έγινε βρε Σοφάκι, αν δεν πέρασες το μάθημα σ’ αυτό το εξάμηνο; Δεν έκλεισε δα και η βαλίτσα. Το κίτρινο δεν είναι το αγαπημένο σου χρώμα;
Πού χάθηκαν οι θετικές σχέσεις;
Μιας και αναφέρθηκα λοιπόν στις συνθήκες ζωής που μας κάνουν να χάνουμε κάθε ελπίδα και βρίσκουμε το κίνητρο να βγούμε μόνο σε γιορτές όπως του Αγίου Βαλεντίνου και η Τσικνοπέμπτη, θα ήθελα να μοιραστώ μια ενδιαφέρουσα έρευνα που διάβασα πρόσφατα σε αρκετά σαιτ.
Μια έρευνα του Harvard λοιπόν που ξεκίνησε πριν από 85 χρόνια σχετικά με το τι μας κάνει τελικά ευτυχισμένους στη ζωή υποστηρίζει ότι αυτό το μαγικό συστατικό είναι οι θετικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, δηλαδή η φιλία, η συντροφικότητα και γενικά η συναναστροφή με όσους μας κάνουν να νιώθουμε χαρούμενοι και πλήρεις.
Φυσικά και δεν συμφωνώ με το κλισέ «Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία». Φυσικά και πιστεύω ότι τα λεφτά βελτιώνουν το βιοτικό σου επίπεδο και σε κάνουν πιο άνετος και ξέγνοιαστος αυξάνοντας κατά συνέπεια τις πιθανότητες να πλησιάσεις την ευτυχία.
Αλλά ναι, θα συμφωνήσω με την έρευνα του Harvard. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τα βράδια που πέρασα με την παρέα μου στο Μεταξουργείο γελώντας σαν χαζή, με ένα τελείως αλλόκοτο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη που κατάφεραν να μας κάνουν μάρκετινγκ μέχρι και οι κουλουράδες, με τις ατέλειωτες ώρες που καθόμασταν στα «σκαλάκια του Αγίου Νικολάου» (και όχι δεν εννοώ τα γνωστά της Πάτρας) στην καραντίνα.
Απ’ την άλλη δεν είναι τελείως αντιφατικό αυτό, αν κοιτάξουμε την καθημερινότητά μας και σκεφτούμε ότι ξυπνάμε και κοιμόμαστε στο μετρό; Δεν είναι σαν να βάζουμε τρικλοποδιά στον εαυτό μας; Με λίγα λόγια η έρευνα δεν μου είπε κάτι καινούργιο ούτε χρειάστηκε να μου επιβεβαιώσει κάτι για το οποίο είχα αμφιβολίες.
Πολλές φορές ωστόσο αναρωτιέμαι πού βρίσκονται όλες αυτές οι παρέες που μάλλον κάποτε έκαναν ευτυχισμένη τη ζωή μας, σε τι επιλέγουμε να αναλώνουμε την καθημερινότητά μας, πού θάψαμε όλη μας τη διάθεση για ευτυχία;
Όλα είναι θέμα μάρκετινγκ
Κλείνω το άρθρο αυτής της εβδομάδας λέγοντας ότι τελικά όλα είναι θέμα μάρκετινγκ. Ο Άγιος Βαλεντίνος μάρκετινγκ για λουλούδια και αρκουδάκια, η Τσικνοπέμπτη μάρκετινγκ για την ταβέρνα και τα παϊδάκια.
Ο καθένας διαλέγει ποια μέρα γιορτάζει και αγοράζει ανάλογα…μπορεί να ψωνίσει και από τις δυο επιχειρήσεις. Τι συμβαίνει όμως όταν προσποιείσαι ότι θέλεις να απέχεις από αυτή την καταπιεστική καταναλωτική κουλτούρα αλλά ενδιαφέρεσαι για πιο ουσιαστικά ζητήματα; Κι αυτό μάρκετινγκ είναι!
Άκουσα σήμερα μια πολύ εύστοχη τοποθέτηση για το περίφημο ποστ της Μαντόνα, στο οποίο προτρέπει στους followers της να μην αποδίδουν όλη τους την ενέργεια στον Άγιο Βαλεντίνο αλλά να στραφούν προς το τεράστιο πρόβλημα που προκάλεσε ο σεισμός στην Τουρκία και τη Συρία. Προφανώς ως influencer θα επηρεάσει το κοινό της θετικά και δεν αμφισβητώ την πρόθεσή της. Παράλληλα βέβαια κέρδισε μια τεράστια δημοτικότητα παγκοσμίως με ένα απλό ποστ.
Μην με θεωρήσετε καχύποπτη, απλώς πάντα πίστευα ότι ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη δεν φαίνονται αλλά καθρεφτίζονται, και ότι αυτός που βοηθά ειλικρινά τον συνάνθρωπο το κάνει αθόρυβα και κυρίως με πράξεις.
The Friday Folly: Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το κόκκινο.
