Πίεση, άγχος, στρες και εσύ στην μέση να τρέχεις πανικόβλητος να τα προλάβεις όλα σωστά, να είναι ικανοποιημένοι οι πάντες. Και εκεί που είσαι μεσοπέλαγα και παλεύεις με τα κύματα έρχεται και η σταγόνα, που μέσα σε όλη αυτή την τρικυμία εν κρανίο, ξεχειλίζει το ποτήρι. Και τότε, είναι που θες να φύγεις. Βασικά όχι απλά να φύγεις, αλλά να τρέξεις προς οποιαδήποτε αντίθετη κατεύθυνση μακριά από όλο αυτό τον πανικό.
Πραγματικά εύχεσαι να είχες μια βαλίτσα, να έβαζες μέσα όσα πράγματα χωρούσαν, χωρίς να σε νοιάζει πολύ αν ήταν χρήσιμα ή όχι, να φόραγες τα παπούτσια σου, να έπαιρνες μαζί την φωτογραφική σου μηχανή και κυριολεκτικά αν ήταν δυνατόν να εξαφανιζόσουν! Αυτό λοιπόν λέγεται τάσεις φυγής και είναι λογικό να σε πιάνει που και που.
Κάποιες φόρες είμαστε τόσο πελαγωμένοι με τα προβλήματα μας που απλά θα ευχόμασταν να διακτινιζόμασταν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, σε μια εξωτική παραλία με χρυσή άμμο, κάπου στις Σεϋχέλλες για παράδειγμα. Είναι εκείνη η στιγμή που πραγματικά πνίγεσαι και όλα γύρω σου μοιάζουν να στενεύουν και να σε πιέζουν ασφυκτικά πολύ. Είναι εκείνα τα βράδια που το μυαλό σου δεν σταματά να δουλεύει και το ταβάνι σου γίνεται οθόνη προβολής. Τόσα πολλά αυτά που πρέπει να θυμηθείς και άλλα τόσα αυτά που πρέπει να ξεχάσεις για να προχωρήσεις. Και τότε είναι που το μυαλό σου κάνει τη σύνδεση ότι για να μη θυμάσαι πρέπει να αλλάξεις περιβάλλον και συνήθειες, να σπάσεις για λίγο την ρουτίνα σου. Ίσως αυτό να φαντάζει ανακουφιστικό, να φύγεις έστω και για λίγο μακριά από ανθρώπους που δεν θες να συναντήσεις, καταστάσεις από τις οποίες θες να ξεφύγεις ή από συναισθήματα τα οποία δεν μπορείς πλέον να διαχειριστείς.
Παρόλο που ξέρεις καλά ότι θα τα κουβαλάς μαζί σου, θες έστω και για λίγο να ηρεμήσεις τον εαυτό σου, να πάρεις μια απόσταση από ότι σε βασανίζει και να χαλαρώσεις. Τάσεις φυγής λοιπόν… τάσεις επιστροφής σε εσένα θα έλεγα καλύτερα, γιατί με αυτό τον τρόπο το μόνο που καταφέρνεις είναι να ξεγελάς τον εαυτό σου και περιχαρής να στρέφεσαι περισσότερο προς εκείνον, γιατί μόνο από αυτόν δεν μπορείς να ξεφύγεις, παρόλο που αυτό θες.
Και αφού περιπλανηθείς σε άλλες πόλεις και περιοχές και η καθημερινότητά σου πάψει να θυμίζει έστω και στο ελάχιστο ότι έκανες παλιά, θα επιστρέψεις πάλι πίσω στην ασφάλεια του σπιτιού σου. Γιατί θα καταλάβεις ότι αυτό που τελικά σου έλειπε δεν ήταν ούτε τα ταξίδια, ούτε οι περιπέτειες, ούτε η απόσταση. Αυτό που σου έλειπε ήταν η ελπίδα και αφού δεν την βρήκες πουθενά αλλού, γυρίζεις πίσω, στα γνώριμά σου μέρη για να αναζωπυρώσεις την σπίθα, με την ελπίδα να γίνει και πάλι πυρκαγιά για να μπορέσεις να συνεχίσεις.
Και έτσι καταλαβαίνεις, ότι η φυγή δεν είναι λύση αλλά ένα χαζό παιχνίδι, με στόχο να ξεγελάσεις τον εαυτό σου μήπως και βρει για λίγο ησυχία. Αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι είναι λίγη ισορροπία και ακόμα λιγότερη πίεση και αυτό δε είναι κάτι που θα το καταφέρεις, αλλάζοντας απλά το σκηνικό γύρω σου. Προσπάθησε λοιπόν, να τα βρεις μαζί σου γιατί όσο μακριά και να φύγεις ο εαυτός σου θα είναι ο μόνιμος συνταξιδιώτης σου, από τον οποίο δεν πρόκειται να απαλλαγείς ποτέ και όταν θα είστε οι δυο σας θα έχετε τόσα πολλά να πείτε.
