Tι γίνεται όταν μια σατανική κούκλα, λόγου χάρη η Annabelle, δε λέει να… αφήσει τη δημοσιότητα, ακόμα και όταν καλείται να γυρίσει σπίτι; Έχοντας μείνει με τη πικρία από τις προηγούμενες ιστορίες της Annabelle , ήταν αναμενόμενο να περιμένουμε ένα τέλος όχι και τόσο πρωτότυπο ή εκκωφαντικό. Κι όντως, κατά βάση έτσι εξελίχθηκαν τα γεγονότα, όμως υπάρχει κάτι που εν τέλει κράτησε έναν ολοκληρωτικό όλεθρο, μακρυά.
Οι γνωστοί σε όλους ερευνητές του μεταφυσικού, Warrens, καταλαβαίνοντας την επικινδυνότητα της Annabelle, αποφασίζουν να τη κλειδώσουν σ΄ένα γυάλινο κουτί μέσα στο απόκοσμο και γεμάτο “τρόπαια” υπόγειο τους. Τα πράγματα αλλάζουν όταν η δεκάχρονη κόρη τους με δυο φίλες της μένουν μόνες στο σπίτι και κυριεύονται από τη περιέργεια για ανεξήγητα ερωτήματα, ψάχνοντας τις απαντήσεις σε συρτάρια και αρχεία που βρίσκονται κρυμμένα σε ένα καλά κλειστό δωμάτιο. Η μία από τα κορίτσια, η Ντανιέλλα, ζωσμένη από τύψεις για τον άδικο χαμό του πατέρα της, εισβάλει κρυφά στο απαγορευμένο υπόγειο, μα στη προσπάθεια της να επικοινωνήσει με το πνεύμα του, ξεκλειδώνει την Annabelle και ένα συνονθύλευμα από δαίμονες και πνεύματα πολιορκεί τόσο το σπίτι, όσο και όσους κατοικούν σε αυτό.
Διχως αμφιβολία, ο Gary Dauberman, προσπάθησε να καλύψει και να αποζημειώσει τα κενά που τα προηγούμενα Annabelle άφησαν στο πέρασμα τους. Ωστόσο, ούτε κι αυτός τα κατάφερε με ιδιαίτερη επιτυχία,αφού σ΄όλη τη ταινία ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με περιττά και “χιλιοειπωμένα” jump scares, τα οποία σε ορισμένες φάσεις μάλιστα είναι σχεδόν “αόρατα”. Ιδιάζουσα εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι, ενώ το όνομα της ταινίας είναι Annabelle, η δαιμονισμένη κούκλα ελάχιστα απασχολεί το σενάριο ή ακόμη και τη σκηνοθεσία. Βλέπουμε δηλαδή τις πυκνές αναφορές σε άλλα πνεύματα -όπως τον λυκάνθρωπο και τη νύφη-, ενώ η Annabelle υπάρχει σχεδόν στο πουθενά. Απ΄τη άλλη, το όλο αποτέλεσμα στηρίζεται σε μια σειρά από ανώφελες και αλόγιστες συμπεριφορές των πρωταγωνιστών, αν και αυτό είναι κάτι στο οποίο έχει συνηθίσει το μάτι του θεατή που δηλώνει φανατικός του αμερικάνικου τρόμου. Τα δύο πράγματα που σίγουρα άξιζαν στο εν λόγω εγχείρημα, ήταν αφενός η παρουσία των Warrens και ο μικρός ρόλος των Farmiga και Wilson που οπωσδήποτε έδωσαν άλλο κύρος και ισχύ στη σκηνοθετική προσπάθεια, αφετέρου η πρώτη (και μάλλον η τελευταία) γνωριμία του κοινού με την αληθινή κούκλα Annabelle, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα μέσα από την οθόνη μιας τηλεόρασης του ’60.
Το γενικό σύνολο ίσως ακούγεται και φαίνεται απογοητευτικό, μα με μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν, εξαιρώντας πάντα το Conjuring I, μάλλον ο ερχομός της Annabelle στο σπίτι ήταν ότι πιο ενδιαφέρον είδαμε.
