Πόσοι από εμάς θυμόμαστε το “Ψυχώ”, του μεγίστου Χίτσκοκ; Και πόσα χρόνια πέρασαν απ΄τη κυκλοφορία του ; Καμία σημασία πλέον δεν έχει, αφού η σειρά ” Bates Motel”, ήρθε για να αναμοχλεύσει τη ταραχώδη προσωπικότητα του Norman Bates, αλλά και για να μας συστήσει ένα πρόσωπο, το οποίο στη ταινία δεν έγινε ορατό, τη Norma-Louise Bates.
O έφηβος Norman, τον οποίο ενσαρκώνει ο Freddie Highmore, ξεκινά μια νέα ζωή πλάι στη χειριστική μητέρα του, έπειτα από τον θάνατο του πατέρα του. Ιδιοκτήτες του περίφημου Bates Motel, προσπαθούν να χτίσουν μια καθημερινότητα, που μόνο συνηθισμένη δε μοιάζει. Μια σειρά από μυστηριώδης εξαφανίσεις , ταράζει τα ήρεμα νερά του White Pine Bay. Ποιός ευθύνεται γι αυτό; ίσως οι διαλείψεις μνήμης του Norman. Ίσως βέβαια και η ίδια η μητέρα του, μιας και πάντα είναι δίπλα του, να “καλύπτει τα ακάλυπτα”.
Το Prequel του “Ψυχώ”, δεν εστιάζει μόνο στα θέματα που αφορούν τον τρόμο. Η ωμή βία είναι ελάχιστη άλλωστε! Πλαισιωμένο από μια vintage ατμόσφαιρα, εισάγει στη σύγχρονη εποχή, διαταραχές που σχετίζονται με το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, την αιμομιξία και γενικότερα καταστάσεις που ενδεχομένως και σήμερα αποτελούν ταμπού. Η ανικανότητα του Norman να διαχειριστεί οποιαδήποτε μορφή σχέσης στη καθημερινότητα του, τον εξωθεί στα άκρα, μ΄ένα τρόπο σκηνοθετικά άψογο. Τα πλάνα και οι σκηνές, διαφέρουν σαφώς από αυτές του Χίτσκοκ, ωστόσο αυτό που πρέπει να εισπράξει ο θεατής, το εισπράττει και με το παραπάνω. Η ανατριχιαστική αίσθηση του πανικού, αλλά και η ανάλυση του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, αρχίζει σταδιακά και φτάνει στο σημείο της κορύφωσης, όταν πλέον μητέρα και γιος καταλήγουν σ΄ένα πνεύμα, μια ψυχή, φιλοξενούμενο στο σώμα του νεαρού ψυχοπαθή. Οι ομοιότητες του Highmore, με αυτές του Antony Perkins, κυριολεκτικά σοκάρουν. Δεν είναι μόνο το τέχνασμα της υποκριτικής τους ικανότητας, μα και η “κοινή διαστροφή” στα πρόσωπα τους. Είναι όντως σαν ο κόσμος να παρακολουθεί τον αυθεντικό Bates στην εφηβική του ηλικία. Απ΄την άλλη, η Vera Farmiga, δουλεύει για ακόμη μια φορά στο στοιχείο της. Μια γυναίκα γεμάτη νεότητα, ζωντάνια και ερωτισμό, προσωποποιεί με μεγάλη επιτυχία, τόσο το δράμα της μητέρας που μεγαλώνει ένα παιδί το οποίο βλέπει να καταστρέφεται εξαιτίας της υπερβολικής της αποπνικτικής αγάπης, όσο και την ενοχή του βιασμού απ΄τον ίδιο της τον αδερφό, που κουβαλά μέσα της απ΄τα 17 της χρόνια. Ο Ντύλαν (Μax Theriot), καρπός του παράνομου αδελφικού έρωτα, αποτελώντας μάλλον τον μοναδικό συντονιστή μέσα στο σπίτι, αποφασισμένος να παραβλέψει το παρελθόν, στέκεται δίπλα στην οικογένεια του δημιουργώντας τους πιο θεμελιώδεις θεσμούς, υπερτονίζοντας έτσι τη τεράστια διαφορά χαρακτήρα μεταξύ των αδελφών. Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, με τα δικά τους βιώματα ο καθένας , σκιαγραφόνται με ένα τρόπο σκοτεινό, αντικρίζοντας αρχικά την άσχημη πλευρά τους.
Η ζοφερή και μη εκτενής μορφή του “Ψυχώ”, είχε την ανάγκη της ανάπτυξης και της επεξήγησης. Ερωτηματικά και όλη η περιέργεια που τότε δημιούργησε στους σινεφίλς, έλαβε σάρκα και οστά σ΄ένα παρασκήνιο που λίγο ή πολύ όλοι είχαν μελετήσει στο πίσω μέρος του μυαλού τους, από τότε μέχρι και σήμερα.
