Κι ενώ πάμε από το κακό στο χειρότερο, διεκδικούν τμήματα της χώρας μας, η ανεργία οργιάζει, η πολιτική μας κατάσταση βουλιάζει στο βούρκο, η στατικότητα και η απραγία δίνει και παίρνει, αποτελώντας ίσως το θλιβερότερο φαινόμενο των νέων – γιατί όχι και των παλαιών- γενεών. Είναι πλεόν εμφανέστατο πως ο κάθε πολίτης, προτιμά να ζει στο δικό του μικρόσκοσμο ή μεγαλόκοσμο (ανάλογα τις βλέψεις και τα γούστα του καθενός), αγνοώντας τα γεγονότα που γύρω του διαπραγματεύονται.
Μέρα με τη μέρα, ο διπλανός δε σκέφτεται τίποτα, παρά μόνο πως θα βγάλει το μάτι του διπλανού. Τόσο στο εργασιακό, όσο και στο οικογενειακό περιβάλλον ή ακόμη και στο φιλικό, υπάρχει μια τάση να αντικρύζουμε τον συνάνθρωπο σαν σκουπίδι ή σαν την “αγελάδα” απ΄την οποία θα αρμέξουμε ότι μπορούμε. Αρκετά οξύμωρο έτσι; Στα πλαίσια του “πρότζεκτ “Κοιτάω μόνο τη πάρτη μου!” , η κάθε κενόδοξη κοκομοίρα το παίζει Influencer, επειδή και μόνο κάνει κάτι που ο οποιοσδήποτε πλέον μπορεί να κάνει…Να βγαίνει φωτογραφίες με το κινητό της! Ουάουυυ… Ξέρεις γλυκιά μου, όλοι αγαπάμε τον εαυτούλη μας και φυσικά επιδιώκουμε το καλύτερο γι αυτόν. Δε σημαίνει όμως ότι όλοι έχουν την ίδια άποψη για εμάς. Και μπορείτε να φανταστείτε πως κάπως έτσι γέμισε το συλλαλητήριο -και το κάθε συλλαλητήριο- μια μάζα προσωπικοτήτων, που αγνοώντας τον πραγματικό λόγο της παρουσίας τους εκεί, φούλαραν τα σόσιαλ μίντια με selfies και live μεταδόσεις. Προς Θεού ποτέ δεν υπενόησα πως σίγουρα υπήρξαν και οι πιστοί στο σκοπό τους και μπράβο τους γι αυτό! Το να προσπαθείς να ασκήσεις επιρροή στους γύρω σου, δε σημαίνει επίσης ότι θα έχεις την “παγκόσμια” αναγνώριση που κυνηγάς. Μα πόσο ζητιάνοι προσοχής και σημασίας έχουμε καταντήσει να είμαστε;
Χάνουμε αξίες! Αυτές που κάποτε οι παλιοί μεταλαμπάδευσαν σε εμάς. Η κατάρρευση αρχών, ασφαλώς και είναι η σφαίρα που χτυπά στη καρδιά της κοινωνίας. Και ποιος είπε πως δε γίνεται εσκεμμένα; Χτίζουμε τείχη σε όποιον προσπαθεί να μας οριοθετήσει. Και δυστυχώς η νοοτροπία αυτή περνά και στα παιδιά μας. Σε ποια επανάσταση ζούμε ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει. Μάλλον στην επανάσταση της ανουσιότητας και της αντίδρασης, που δε ξέρουμε τι να κατηγορήσουμε και ποιον, προκειμένου να εκτονώσουμε όλη αυτή την οργή και το θυμό που μέσα μας βράζει. Ευνουχίζουμε εκπαιδευτικούς και αρμόδιους, με αποτέλεσμα να χάνονται οι βαρύτητες που κάποτε μας έκαναν Ανθρώπους. Σαν να λέμε δηλαδή, σεβασμός μηδέν, παντού και πουθενά.
Η άρνηση της πραγματικότητας, τρώει σαν σαράκι τα σωθικά μας, που καθ΄όπως φαίνεται, κορέστηκαν από το ατέρμονο εσωτερικό κενό. Σπανίως οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν θεμέλια και βάσεις, δίχως να βασίζονται σε προσωπικά συμφέροντα. Προτιμά ο άνθρωπος να ζει μοναχικά στο δικό του, αγγελικά πλασμένο, κόσμο. Πόσο οδυνηρό και ματαιόδοξο, δε συμφωνείτε; Και όπως είναι αναμενόμενο, επαγγέλματα όπως ψυχολόγοι, διάφοροι σύμβουλοι και άλλες παρόμοιες ειδικότητες ευημερούν, προσπαθώντας απλά να γεμίζουν κάθε κενή “τρύπα” του μέσα μας. Αλλά θα μου πείτε απ΄την άλλη, κι αυτοί τι θα απογίνουν; Δε θα καταντήσουν δα και κλέφτες.
Χειρότερος φίλος όλων αυτών των υποδειγμάτων συμπεριφοράς, είναι φυσικά η Αυτοκριτική. Φανταστείτε να υπήρχε έστω κι ένας ανάμεσα μας, που αντί να κριτικάρει τους άλλους, να σκεφτόταν πρωτίστως για τα δικά του λεγόμενα και πεπραγμένα. Αλλά βέβαια η θέση του κριτή, πάντα ήταν και θα είναι η πιο βολική…
